«Ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. Καὶ ὃς ἐὰν δέξηται παιδίον τοιοῦτον ἓν ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται·» (Ματθ. ιη΄ 4,5).
(: Ὅποιος λοιπὸν ταπεινώσῃ τὸν ἑαυτόν του σὰν τὸ παιδάκι αὐτό, αὐτὸς εἶναι ὁ μεγαλύτερος εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.
Πρέπει δὲ νὰ ἐγκολπωθῆτε τὸ παιδικὸν καὶ ταπεινὸν αὐτὸ φρόνημα τόσον πολύ, ὥστε νὰ τιμᾶτε καὶ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τὸ ἔχουν. Νὰ ξεύρετε δὲ ὅτι ἐκεῖνος, ποὺ θὰ ὑποδεχθῇ δι’ ἐμὲ καὶ πρὸς τιμήν μου ἕνα τέτοιον ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἐταπεινώθη σὰν τὸ μικρὸ παιδί, αὐτὸς εἶναι σὰν νὰ ὑποδέχεται καὶ τιμᾷ ἑμὲ τὸν ἴδιον). Παρατηροῦμε ὅτι ὁ Κύριος ὡς πρότυπο χρησιμοποίησε τὰ παιδιά. Λέγεται ὅτι τὸ παιδὶ ποὺ ἔδειξε καὶ ἀγκάλιασε ὁ Κύριος ἦταν ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος.
Σπουδαῖο ἔργο ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν. Προετοιμάζεις ἕνα νέο κόσμο, μιὰ νέα Ἑλλάδα.
- Ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέγει:
«Ἀκοῦστε αὐτά, πατέρες καὶ μητέρες, ὅτι ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν δὲν θὰ μείνη γιὰ σᾶς χωρὶς μισθό.
Γιὰ νὰ εὐδοκιμῆς κι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ κι ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, κάνοντας ἔτσι γλυκιὰ τὴ ζωή σου καὶ ἀπαλλάσσοντάς σε ἀπ’ τὴ μελλοντικὴ τιμωρία, δεῖξε γιὰ τὸ παιδί σου κάθε φροντίδα. Ἐκεῖνοι ποὺ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὰ παιδιά τους, κι ἄν ἀκόμη στὰ ἄλλα εἶναι ἐπιεικεῖς καὶ μετρημένοι, θὰ ὑποστοῦν γιὰ τὴν ἁμαρτία τους αὐτή τὴ χειρότερη τιμωρία».
- Ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἀντιγράφουμε σχετικὰ ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁ Ἅγιος Παΐσιος αὐτοβιογραφούμενος».
«Χριστούγεννα καὶ νὰ κοιμηθοῦμε! Ἡ μητέρα μου ἔλεγε: «Ἀπόψε μόνον οἱ Ἑβραῖοι κοιμοῦνται». Βλέπεις, τὴν νύχτα ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστὸς οἱ ἄρχοντες κοιμόνταν βαθιά, καὶ οἱ ποιμένες «ἀγραυλοῦσαν». Φύλαγαν τὰ πρόβατα τὴν νύχτα παίζοντας τὴν φλογέρα. Κατάλαβες; Οἱ ποιμένες ποὺ ἀγρυπνοῦσαν εἶδαν τὸν Χριστό» (ΣΤ΄, 195).
«Ὅταν ἤμουν μικρός, τὰ περνοῦσα τὰ παιδιὰ στὸ τρέξιμο. Ἐκεῖνα δὲν μὲ ἄφηναν νὰ τρέξω, μὲ ἔδιωχναν. «Προσφυγόπουλο», μὲ ἔλεγαν. Πήγαινα μετὰ στὴν μάνα μου μὲ κλάματα. «Τί ἔχεις καὶ κλαῖς;», μοῦ ἔλεγε ἐκείνη. «Δὲν μ’ ἀφήνουν τὰ παιδιὰ νὰ τρέξω», τῆς ἔλεγα. «Θέλεις νὰ τρέξης; Νὰ αὐλή, τρέξε. Γιατί θέλεις νὰ τρέχης ἐκεῖ, γιὰ νὰ σὲ βλέπουν οἱ ἄλλοι καὶ νὰ σοῦ λένε μπράβο; Αὐτὸ ἔχει ὑπερηφάνεια». Ἄλλη φορά ἤθελα νὰ παίξω μὲ τὸ τόπι καὶ δὲν μὲ ἄφηναν τὰ παιδιά. Πήγαινα πάλι στὴν μάνα μου κλαίγοντας. «Τί ἔγινε, γιατί κλαῖς πάλι;», μὲ ρωτοῦσε. «Δὲν μ’ ἀφήνουν τὰ παιδιὰ νὰ παίξω μὲ τὸ τόπι!», τῆς ἔλεγα. «Αὐλὴ μεγάλη ἔχουμε, τόπι ἔχεις, παῖξε ἐδῶ. Τί θέλεις νὰ σὲ βλέπουν οἱ ἄλλοι, γιὰ νὰ σὲ καμαρώνουν; Αὐτὸ ἔχει ὑπερηφάνεια». Τότε σκέφθηκα: «Δίκαιο ἔχει ἡ μητέρα».
- Ἐπίσης καὶ ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος παρ’ ὅτι ἀγράμματος οἱ γονεῖς τοῦ ἔδωσαν τὴν τέλεια ἀνατροφή. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ τὸν ὁδήγησαν στὴν ἁγιότητα. Στὸ βιβλίο ἕνας σύγχρονος Ἅγιος – ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος (Τσαλίκης) διαβάζουμε θαυμαστὰ γεγονότα:
«Μία φορά ἔπεσε ἐπιδημία μαγουλάδων, διηγόταν ὁ Γέροντας. Οἱ μητέρες πήγαιναν στό σπίτι του τά παιδιά πρησμένα, γιά νά τούς διαβάση εὐχή. «Μέ ἀνάγκαζαν καί διάβαζα. Τί νά ἔκανα;».
– «Τί εἶναι τάχα ὁ Ἰάκωβος πού θά προσευχηθῆ, νά γίνω καλά ἐγώ», εἶπε μέ αὐθάδεια ἕνα ἄρρωστο παιδί.
Τήν ἄλλη μέρα, ἐνῶ ὅλα τά ἄρρωστα παιδιά εἶχαν ξεπρησθῆ, αὐτό χειροτέρεψε, πρήστηκε περισσότερο καί ἦταν πολύ βαριά. Κλαίγοντας πῆγε τότε ἡ μητέρα τοῦ παιδιοῦ καί τόν παρακάλεσε νά κάνη προσευχή.
– «Νά πῆς στό παιδί νά μετανοήση, νά μή γελάη μέ τήν προσευχή, οὔτε νά κοροϊδεύη, ἄν δέν θέλη νά πεθάνη», τῆς εἶπε ὁ Ἰάκωβος.
Πράγματι τό παιδί μετανόησε καί μετά τήν προσευχή ἔγινε τήν ἄλλη μέρα τελείως καλά.
Ἄλλη φορά μία κοπέλλα δωδεκάχρονη μέ πρόωρη ἀνάπτυξη, ἀπό βασκανία ἔπεσε κάτω ἀναίσθητη. Μέ τό ζόρι τήν ἔσυρε ὁ ἀδελφός της στό σπίτι τους, ὅπου ὁ Ἰάκωβος τήν διάβασε, τήν ράντισε μέ ἁγιασμό, πού εἶχαν φυλαγμένο καί ἀμέσως σηκώθηκε. Οὔτε εὐχαριστίες οὔτε ἀνταμοιβή δέχτηκε γι’ αὐτό, ἄν καί τόν πίεζαν πολύ».