Δεν
πρέπει η ψυχή μας ν’ αντιστέκεται και να λέει, «γιατί το έκανε έτσι
αυτό ο Θεός, γιατί το άλλο αλλιώς, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά;». …
Αυτά
τα «γιατί» πολύ βασανίζουν τον άνθρωπο, δημιουργούν αυτά που λέει ο
κόσμος «κόμπλεξ»· παραδείγματος χάριν, «γιατί να είμαι πολύ ψηλός;» ή
και το αντίθετο «πολύ κοντός;». Αυτό δεν φεύγει από μέσα.
Και προσεύχεται κανείς και κάνει αγρυπνίες, αλλά γίνεται το αντίθετο. Και υποφέρει κι αγανακτεί χωρίς αποτέλεσμα.
Ενώ
με το Χριστό, με την χάρι φεύγουν όλα. Υπάρχει αυτό το «κάτι» στο
βάθος, δηλαδή το «γιατί», αλλ’ η χάρις του Θεού επισκιάζει τον άνθρωπο
κι ενώ η ρίζα είναι το κόμπλεξ, εκεί πάνω φυτρώνει τριανταφυλλιά με
ωραία τριαντάφυλλα κι όσο ποτίζεται με την πίστη με την αγάπη με την
υπομονή με την ταπείνωση τόσο παύει να έχει δύναμη το κακό παύει να
υπάρχει δηλαδή δεν εξαφανίζεται αλλά μαραίνεται.
Όσο δεν ποτίζεται η τριανταφυλλιά τόσο μαραίνεται, ξηραίνεται, χάνεται κι αμέσως ξεπετάγεται το αγκάθι.
Δεν
είναι, όμως μόνο η αντίδραση και τα «γιατί», που δείχνουν ότι
εκπειράζομε τον Θεόν. Εκπειράζομε τον Θεό, όταν ζητούμε κάτι από
Εκείνον, αλλά η ζωή μας είναι μακράν του Θεού. Τον εκπειράζομε όταν
ζητούμε κάτι αλλά η ζωή μας δεν είναι σύμφωνη με το θέλημά Του
–πράγματα, δηλαδή ενάντια στον Θεό· άγχος αγωνία απ’ το ένα μέρος κι απ’
το άλλο παρακαλούμε.
Δεν γίνεσθε
άγιοι κυνηγώντας το κακό. Άστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι
αυτό θα σας σώσει. Εκείνο που κάνει άγιο τον άνθρωπο είναι η αγάπη, η
λατρεία προς τον Χριστό η οποία δεν μπορεί να εκφρασθεί δεν μπορεί δεν
μπορεί...
Από το βιβλίο “Bίος και Λόγοι” του Γέροντος Πορφυρίου