– Γέροντα, με ποιόν συγγενεύει ο υπερήφανος;
–
Με τον έξω από δώ, με τον διάβολο... Αν και ευκολώτερα κάμπτεται ο
διάβολος παρά ο υπερήφανος. Γιατί τον δαίμονα τον κάμπτεις, αν
ταπεινωθής, ενώ τον υπερήφανο, ακόμη και να ταπεινωθής και να τού
ζητήσης συγγνώμη, δεν τον κάμπτεις· θα σού πη: «υποκρίνεσαι!».
Είναι
άτιμη η υπερηφάνεια, είναι φοβερό πράγμα, αφού τους Αγγέλους τους έκανε
δαίμονες! Αυτή μάς έφερε από τον Παράδεισο στην γη και τώρα από την γη
προσπαθεί να μάς στείλη στην κόλαση
–
Τότε λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι. Υπερηφανεύεται, πέφτει και
ταπεινώνεται. Ξανά υπερηφανεύεται, πάλι πέφτει, πάλι ταπεινώνεται. Και
συνεχίζεται η ίδια κατάσταση σε όλη του την ζωή, υπερηφάνεια-ταπείνωση,
υπερηφάνεια-ταπείνωση.
Αυτή
η ταπείνωση δεν είναι αρετή· είναι το αποτέλεσμα τών πνευματικών νόμων
που λειτουργούν. Ταπεινώνεται δηλαδή ο άνθρωπος, χωρίς να το θέλη και
χωρίς να βγαίνη τίποτε. Υπάρχει μια στασιμότητα· τού δίνεται μόνον η
ευκαιρία να καταλάβη ότι δεν πάει καλά.