Σημείο αντιπαράθεσης έγινε ο Σταυρός. Γιατί, ενώ οι Ιουδαίοι σταύρωναν τον Χριστό, ο ήλιος χανόταν από τον ουρανό.
Από τη μια, η συναγωγή των Ιουδαίων ψευδολογούσε και από την άλλη η γη σειόταν.
Ο λαός κραύγαζε, «Σταύρωσέ τον!», αλλά οι ταφόπετρες δεν άντεχαν το μέγεθος της βλασφημίας και ράγιζαν.
Οι πρεσβύτεροι και οι γραμματείς έλεγαν: «Θυμηθήκαμε πως εκείνος ο λαοπλάνος είχε πει όταν ζούσε, ότι “σε τρεις μέρες θα αναστηθώ”», ενώ ο εκατόνταρχος φώναζε δυνατά: «Στ’ αλήθεια, αυτός ήταν Υιός Θεού»!
Αλλά μέχρι και σήμερα το κήρυγμα για το σταυρικό θάνατο του Χριστού είναι απαράδεκτο για τις μεσσιανικές προσδοκίες των Ιουδαίων και ανόητο για τις αναζητήσεις των εθνικών, ενώ για μας που κάλεσε ο Χριστός, το κήρυγμα αυτό είναι του Θεού η δύναμη και του Θεού η σοφία.
«Όσο για σένα – είπε ο Συμεών στην Θεοτόκο – ο πόνος για το παιδί σου θα διαπεράσει ακόμα και την καρδιά σου σαν δίκοπο μαχαίρι για να φανερωθούν μέσα από τις δικές σου σκέψεις οι διαθέσεις πολλών».
Δίκοπο μαχαίρι εννοείται η διάσταση απόψεων ανάμεσα στους ανθρώπους, επειδή, όπως ακριβώς το δίκοπο μαχαίρι κόβει και διαιρεί τα σώματα, έτσι και η ασυμφωνία γεννά στις ψυχές των ανθρώπων την αμφιβολία. Γιατί, αν και παρθένος η Μαρία, ήταν και γυναίκα, αν και Θεοτόκος πλάστηκε από το ίδιο με μας υλικό.
Ρομφαία, λοιπόν, διαπερνούσε και έκοβε στα δύο την καρδιά της, για να βγουν στο φως από τις καρδιές πολλών οι διαφορετικές σκέψεις που γεννιόντουσαν σχετικά με το Χριστό, κατά τον καιρό του πάθους Του· ότι δηλαδή, άλλοτε δεν τον αναγνώριζαν σαν προφήτη και άλλοτε δεν τον αναγνώριζαν ως λυτρωτή του Ισραήλ, ενώ επιπρόσθετα, είχαν να υπομείνουν και τις αμφιβολίες (που τους βασάνιζαν), εξαιτίας του ισχυρού κλονισμού της πίστης τους σ’ Αυτόν που τον έβλεπαν να πάσχει (ως θνητός).
Γι’ αυτό οι μαθητές που βρίσκονταν γύρω από τον Κλεόπα έλεγαν στον Χριστό (ο Οποίος βάδιζε μαζί τους χωρίς να τον έχουν αναγνωρίσει): «Εσύ μονάχος ζεις στην Ιερουσαλήμ και δεν έμαθες τα όσα έγιναν εκεί αυτές τις μέρες;» Και όταν, στη συνέχεια, τους ρώτησε: «Ποια γεγονότα;», τότε αυτοί πρόσθεσαν: «Αυτά με τον Ιησού από τη Ναζαρέτ που ήταν προφήτης» και τα λοιπά.
Επομένως, τον θεωρούσαν προφήτη και λυτρωτή του Ισραήλ. Εξαιτίας όμως του μαρτυρίου που υπέστη ο Χριστός και αυτή ακόμα η πεποίθησή τους ότι ο Χριστός είναι ο λυτρωτής του Ισραήλ κόντευε να κλονισθεί.
Τούτο όμως δε συνέβαινε άσκοπα, αλλά για να φανεί καθαρά ότι «αυτό που μοιάζει με μωρία του Θεού είναι σοφότερο από τη σοφία των ανθρώπων». Γιατί το μαρτύριο του Σταυρού συντάραξε και αναστάτωσε τους πάντες, όχι μόνον τους απλούς μαθητές, αλλά και τους εκλεκτούς και τη μητέρα του Χριστού.
Η θυσία του Σταυρού στήριξε και ενίσχυσε όλη την οικουμένη στο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο ανήκει η δόξα μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε. Αμήν.
Από το βιβλίο: «ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ. Πατερικοί Λόγοι σε Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές». Ενωμένη Ρωμηοσύνη. Σειρά: Πατερικός άμβων 1, Θεσσαλονίκη 2020, σελ. 201.