Να αναφέρω πρώτα λίγα ιστορικά στοιχεία για τη σημερινή ημέρα, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Στις 6 Μαρτίου του 326 βρέθηκε ο τίμιος σταυρός. Τον βρήκε η αγία Ελένη. Και κανονικά θα έπρεπε να γιορτάσουν αμέσως την εύρεση αυτή. Επειδή όμως ετοιμαζόταν ο ναός της Αναστάσεως, και θα γίνονταν τα εγκαίνια το φθινόπωρο, μετέθεσαν για τότε και τη γιορτή για τον τίμιο σταυρό. Έτσι στις 13 Σεπτεμβρίου του 326 έγιναν τα εγκαίνια του ναού της Αναστάσεως, και στις 14 έγινε η Ύψωση του τιμίου σταυρού.
Αλλά η Εκκλησία δεν μπορούσε να παραβλέψει αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή ο τίμιος σταυρός βρέθηκε στις 6 Μαρτίου, μέσα στη Σαρακοστή. Και βρήκε η Εκκλησία ότι ήταν καλό να αφιερώσει την Γ’ Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής στην προσκύνηση του τιμίου σταυρού. Αρκετούς αιώνες αργότερα η Α’ Κυριακή αφιερώθηκε στον θρίαμβο της Ορθοδοξίας και ονομάζεται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Μετά, τον 14ο αιώνα, η Β’ Κυριακή αφιερώθηκε στον άγιο Γρηγόριο Παλαμά και θεωρείται δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας και η Γ’ Κυριακή, της Σταυροπροσκυνήσεως, σαν μια συνέχεια χαρακτηρίζεται ως τρίτη Κυριακή της Ορθοδοξίας.
Έτσι η Εκκλησία καθιέρωσε πλέον τη γιορτή και προθέτει τον τίμιο σταυρό, για να τον προσκυνήσουν οι πιστοί. Διότι από εκεί αρχίζουν όλα, εκεί έγιναν όλα: στον σταυρό. Εκεί πέθανε η αμαρτία, εκεί πέθανε ο θάνατος. Αλλά δεν είναι μόνο ο σταυρός. Ακολούθησε η ανάσταση. Αν ήταν απλώς μόνο ο σταυρός… Όμως για να πάει ο Κύριος στην ανάσταση, πέρασε από τον σταυρό, πέρασε από τον θάνατο, πέρασε μέσα από τη φρίκη της αμαρτίας, μέσα από τη συνέπεια της αμαρτίας, που είναι ο θάνατος. Αναστήθηκε ο Κύριος και κατήργησε και τον θάνατο και την αμαρτία.
Γι’ αυτό, όποιος πιστεύει στον Χριστό… Αλλά «πιστεύω» όχι με την έννοια ότι αναγνωρίζω τον Χριστό και κάνω καμιά προσευχούλα· όχι. «Πιστεύω» με την έννοια ότι ενώνομαι με τον Χριστό, δίνω τη ζωή μου, την ψυχή μου, την ύπαρξή μου στον Χριστό, ανήκω στον Χριστό· με την έννοια ότι συμπεριφέρομαι έτσι, κινούμαι έτσι προς τον Χριστό, που ο Χριστός δεν δυσκολεύεται καθόλου από μένα –καθώς του έδωσα το θάρρος, αν επιτρέπεται να πω έτσι– και με παραλαμβάνει και με κάνει δικό του.
Όποιος λοιπόν με αυτή την έννοια πιστεύει στον Χριστό, αυτός γίνεται Χριστός και τακτοποιείται η αμαρτία, αυτό το μεγάλο θέμα. Δεν τακτοποιείται αλλιώς η αμαρτία του ανθρώπου. Με τίποτε δεν μπορεί να ξεκολλήσει η αμαρτία από πάνω του.
Δεν βλέπετε; Κάνει κανείς και κάποιον αγώνα και κάποια προσπάθεια, και όμως πάλι η αμαρτία μένει. Γιατί; Διότι προσπαθεί ο άνθρωπος μόνος του να τακτοποιηθεί. Όταν όμως κάνεις τον αγώνα, την προσπάθεια, κόβεις το θέλημά σου, κάνεις ό,τι μπορείς εναντίον των παθών σου και της αμαρτίας, αλλά μέσα στον Χριστό, με πίστη στον Χριστό, ενωμένος με τον Χριστό, αγαπώντας τον Χριστό, τότε σώζεσαι.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), Συνάξεις Τριωδίου Β’, β’ έκδοση, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2020, σελ. 188.