ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ἑβρ. ι΄ 32-38
32 Ἀναμιμνήσκεσθε δὲ τὰς πρότερον ἡμέρας, ἐν αἷς φωτισθέντες πολλὴν ἄθλησιν ὑπεμείνατε παθημάτων, 33 τοῦτο μὲν ὀνειδισμοῖς τε καὶ θλίψεσι θεατριζόμενοι, τοῦτο δὲ κοινωνοὶ τῶν οὕτως ἀναστρεφομένων γενηθέντες. 34 καὶ γὰρ τοῖς δεσμοῖς μου συνεπαθήσατε καὶ τὴν ἁρπαγὴν τῶν ὑπαρχόντων ὑμῶν μετὰ χαρᾶς προσεδέξασθε, γινώσκοντες ἔχειν ἐν ἑαυτοῖς κρείττονα ὕπαρξιν ἐν οὐρανοῖς καὶ μένουσαν. 35 Μὴ ἀποβάλητε οὖν τὴν παῤῥησίαν ὑμῶν, ἥτις ἔχει μισθαποδοσίαν μεγάλην. 36 ὑπομονῆς γὰρ ἔχετε χρείαν, ἵνα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τὴν ἐπαγγελίαν. 37 ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ. 38 ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται· καὶ ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Μρ. β΄ 14-17
14 Καὶ παράγων εἶδε Λευΐν τὸν τοῦ Ἀλφαίου, καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ· 15 καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κατακεῖσθαι αὐτὸν ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ, καὶ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἦσαν γὰρ πολλοί, καὶ ἠκολούθησαν αὐτῷ. 16 καὶ οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἰδόντες αὐτὸν ἐσθίοντα μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἔλεγον τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· τί ὅτι μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει καὶ πίνει; 17 καὶ ἀκούσας ὁ Ἰησοῦς λέγει αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες· οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ
Στίς 3 Ἀπριλίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν και ὁμολογητοῦ Νικήτα ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Μηδικίου. Ὁ ὅσιος Νικήτας ἀπό νεαρή ἡλικία ἀγάπησε την ἄσκηση καί τήν προσευχή. Γι᾽ αὐτό ἀναχώρησε ἀπό τόν κόσμο καί ἐγκαταστάθηκε σέ ἥσυχο μέρος, ὅπου ἐξασκοῦσε τίς ἀρετές. Ἔτσι ἀξιώθηκε ἀπό τόν Κύριο να ἀνέλθη πνευματικά καί ἀφοῦ χειροτονήθηκε ἱερέας και ἔχοντας τό χάρισμα τοῦ λόγου ὠφελοῦσε πολλές ψυχές καί τίς ὁδηγοῦσε στόν Χριστό. Ἐπειδή ἐκείνη τήν ἐποχή ἡ αἵρεση τῶν εἰκονομάχων τυραννοῦσε τήν οἰκουμένη, ὁ ἅγιος Νικήτας ἐκδιώχθηκε ἀπό τό ποίμνιό του, ἐπειδή τιμοῦσε τίς ἅγιες εἰκόνες καί καταδικάσθηκε σέ ἐξορία. Ἐκεῖ βρισκόμενος ἔλεγχε τήν αἵρεση τῶν εἰκονομάχων, ἐπειδή δέν πίστευαν ὅτι ὁ Κύριός μας ἦταν Θεός ἀληθινός ἀλλά καί τέλειος ἄνθρωπος καί πολλούς πιστούς παρακινοῦσε νά μείνουν ἑδραῖοι στήν πίστη τους καί νά μαρτυρήσουν γιά τήν προσκύνηση τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ἔτσι ὁ ἀοίδιμος Νικήτας εὐχαριστώντας τόν Κύριο γιά τίς κακοπάθειες πού τόν ἀξίωσε νά ὑποστῆ γιά τό ὄνομά του, ἀποδείχθηκε δόκιμος ἀγωνιστής τοῦ Χριστοῦ καί ἀφοῦ ἀξιώθηκε νά ὁμολογήση τον Θεό ἔλαβε καί τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου ἀπό τόν ἀγωνοθέτη Κύριο.
Ἀπολυτίκιον
«Ὡς
νίκης ἐπώνυμος, τῶν θεοσδότων θεσμῶν, φρουρὸς ἀπερίτρεπτος, καὶ στῦλος
ὤφθης στερρός, Νικήτα μακάριε· σὺ γὰρ τῆς ἀπαθείας κοσμηθεὶς ταῖς
ἀκτῖσιν, αἴγλῃ ὁμολογίας, τὸν σὸν βίον φαιδρύνεις. Καὶ νῦν τῶν σοὶ
προσιόντων, δέχου τὴν αἴνεσιν».