Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών, Δρος Θεολογίας
Ο Ορθόδοξος λαός του Θεού εορτάζει πανηγυρικά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας και την ανάσταση του ανθρωπίνου γένους από την φθορά και τον θάνατο. Αλλά εμείς οι Έλληνες εορτάζουμε ιδιαίτερα και την ανάσταση της Πατρίδος μας από τον τυραννικό ζυγό των 400 χρόνων σκλαβιάς. Ο Ασιάτης τύραννος αγωνίσθηκε για τέσσερις εκατονταετίες με σφαγές, καταπιέσεις, παιδομαζώματα, αλλεπάλληλες καταπιέσεις και εξευτελιστικές ταπεινώσεις και με τόσα άλλα απάνθρωπα μέσα να νεκρώσει την ακεραία και άγρυπνη Ελληνική συνείδηση ή να αλλάξει την ταυτότητα των Ορθοδόξων Ελλήνων. Το επέτυχε; Όχι, μυριάκις όχι. Και τούτο γιατί οι πραγματικοί Έλληνες είχαν εντός τους, εκτός της ιδικής τους καρδιάς, και άλλες δύο καρδιές, του Χριστού και της Ελλάδος, οι οποίες επάλλοντο με έναν παλμό: Χριστός και Ελλάδα.
Ο Κολοκοτρώνης αναφωνούσε προς τα παλικάρια του: «Ο χαμός, αδέλφια, είναι μεγάλος. Ο Θεός, όμως, είναι μεγαλύτερος». Μόνον με την βοήθεια του Θεού και της Εκκλησίας ήλπιζαν οι ήρωες του ᾽21 ότι η Ελλάδα θα αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό. Ο Μακρυγιάννης ομολογεί: «Τα μεσάνυχτα περνώντας έστειλα και πήρα τον παπά και μας εξομολόγησε και λειτούργησε και μεταλάβαμε...».
Ο αγώνας κατά των Τούρκων ήταν καθολικός. Από τους πρίγκιπες Υψηλάντη μέχρι τον τελευταίο αγρότη, από τον καθηγητή και τον δάσκαλο μέχρι τον αγράμματο απλό Έλληνα έγινε αυτός ο ξεσηκωμός. Και ο αγώνας αυτός ήταν πραγματικά εθνικοαπελευθερωτικός, αγώνας των Ορθοδόξων Ελλήνων. Ο Κολοκοτρώνης είχε πει τον βαρυσήμαντο λόγο, ο οποίος περικλείει μέσα του όλο το νόημα του αγώνος: «Ο Θεός έδωσε την υπογραφή του διά την ελευθερίαν της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω» (Άπαντα Κολοκοτρώνη, τ. 1, σ. 171).
Δυστυχώς σήμερα μερικοί ανιστόρητοι και προχωρημένης θολοκουλτούρας θιασώτες προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την Ιστορία μας και να αλλοιώσουν το νόημα της Επαναστάσεως του ᾽21, κηρύσσοντας ότι η Επανάσταση δεν ήταν εθνικοαπελευθερωτική, αλλά ταξική. Σίγουρα δεν γνωρίζουν τι είχε πει ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης στον λόγο που εξεφώνησε στην Πνύκα στις 13 Νοεμβρίου 1838: «...ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπό, και εκάμαμε την επανάσταση» (οπ.π., σ. 110). Ασφαλώς δεν θα γνωρίζουν επίσης αυτό το οποίο έλεγε ο Μακρυγιάννης: «Κι αν πεθάνωμεν πεθαίνομεν διά την Πατρίδα και διά την Θρησκείαν μας. Αυτός ο θάνατος είναι γλυκός...». Ο δε Φραγκίσκος Σκούφος έλεγε: «Μίλησε και συ ω ουρανέ! Δεν φαίνεται πλέον ουρανός, αμή χωρίς καμμίαν υπερβολήν όλος φαίνεσαι μία Ελλάδα».
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε βαθιά μέσα μας ότι η Ορθόδοξος Ελλάδα διδάσκει τον κόσμον όλο όχι μόνον πως να ζει, αλλά και πως να πεθαίνει για τα πολύτιμα αγαθά της πίστεως και της εθνικής ελευθερίας.
Οι πρωτεργάτες της επαναστάσεως του ᾽21 αγαπούσαν την Πατρίδα και λάτρευαν τον Δημιουργό τους Θεό. Για τα δύο αυτά ιδανικά έπεσαν στην μάχη με όλες τις δυνάμεις τους με στόχο την απελευθέρωσή τους. Γι᾽ αυτό και ο Τερτσέτης είχε πει: «Ο Ελληνικός αγώνας υπήρξε ουράνια κίνηση».
Τι κρίμα, όμως. Ο Ελληνισμός που ήταν πάντοτε συνδεδεμένος με τον Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία κατήντησε σήμερα σε άκρατο υλισμό και μηδενισμό. Ας προσέξουμε να μην γίνουμε οι Νεοέλληνες νεκροθάπτες του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας και της Ελληνορθοδόξου ιδέας μας. Να αγωνισθούμε για να αναβιώσει το πνεύμα του ᾽21 με το σύνθημα των ηρώων αδελφών μας: «Χριστός και Ελλάδα».
Πολεμήσαμε για «του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος της ελευθερία». Ας υπερισχύει, λοιπόν, εντός μας η αγάπη προς τον Θεό Δημιουργό μας και την Πατρίδα μας.