Πρώτη λοιπόν είναι η γνώση των
θλίψεων και πειρασμών του βίου, όπως λέει ο άγιος Δωρόθεος, και η λύπη
για κάθε ζημία που έπαθε η ανθρώπινη φύση από την αμαρτία.
Δεύτερη, η γνώση των αμαρτιών
μας και των ευεργεσιών του Θεού όπως λέει ο Ιωάννης της Κλίμακος, ο
άγιος Ισαάκ και πολλοί άλλοι πατέρες.
Τρίτη, η γνώση των πριν από το θάνατο και των μετά τον θάνατο δεινών, όπως αναφέρονται μέσα στις θείες Γραφές.
Τέταρτη, η μελέτη της ζωής του
Κυρίου μας Ιησού Χριστού και των μαθητών Του στον κόσμο αυτό, και των
έργων και των λόγων των λοιπών αγίων μαρτύρων και οσίων πατέρων.
Πέμπτη γνώση της φύσεως και της μεταβολής των πραγμάτων, όπως λένε οι άγιοι πατέρες Γρηγόριος και Δαμασκηνός.
Έκτη, η θεωρία των όντων, δηλαδή η γνώση και προσεκτική παρατήρηση των αισθητών κτισμάτων του Θεού.
Έβδομη, η προσεκτική παρατήρηση των νοητών κτισμάτων του Θεού.
Όγδοη, η γνώση που λέγεται Θεολογία.
Αυτές λοιπόν είναι οι οκτώ
θεωρίες. Οι τρείς αρμόζουν στον πρακτικό, για να μπορέσει με πολλά και
πικρά δάκρυα να καθαρίσει την ψυχή του από όλα τα πάθη. Και τότε δέχεται
κατά χάρη από το Θεό και τις λοιπές.
Οι άλλες πέντε αρμόζουν στον
θεωρητικό, δηλαδή στο γνωστικό, γιατί φυλάει καλά και εκτελεί πάντοτε
τις σωματικές πράξεις και τις ηθικές, δηλαδή τις ψυχικές. Από αυτές
αξιώνεται νοερά και με ενάργεια να αισθανθεί τις πέντε τελευταίες
θεωρίες.
Από την πρώτη, ο πρακτικός
παίρνει την αρχή της γνώσεως, και φροντίζει έκτοτε την εργασία και
μελετά τα νοήματα που του δίνει η χάρη και προκόβει σ' αυτά, μέχρις ότου
φτάσει να τα οικειωθεί. Τότε επακολουθεί αυτόματα η άλλη γνώση στο νου.
Το ίδιο και στις λοιπές θεωρίες. Αλλά για να ξεκαθαρίσω τα λεγόμενα, θα
μιλήσω για κάθε μία θεωρία χωριστά, αν και δεν έχω τη δύναμη. Θα πω
ποια είναι όσα κατανοούνται και όσα λέγονται, για να βρούμε αφορμή να
μάθομε πως πρέπει να πράττομε, όταν η χάρη αρχίζει να ανοίγει τα μάτια
της ψυχής, για να κατανοεί και να θαυμάζει από τα νοήματα και τα λόγια
που να μπορούν να κάνουν κάτοικο μέσα μας το φόβο, όπως προείπαμε,
δηλαδή τη συντριβή της ψυχής.