«Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας
καί ἀκολουθήσωμεν τό
παράδειγμά τους»
Όσοι εναπομείναμε άνθρωποι με την θεϊκή ιδιότητα, όσοι πιστεύουμε στα ιερά και όσια της φυλής μας, όσοι εν μέσω των αμαρτιών μας κρατιόμαστε «ανοιχτοί» ναοί του Αγίου Πνεύματος και τέλος όσοι δεν καταντήσαμε φτηνά υποκατάστατα μιας υλιστικής τεχνοκρατούμενης άζωης και ως εκ τούτου άκρως ετοιμόρροπης και συντόμως καταρρέουσας κοινωνίας, Στῶμεν καλῶς! Ας μη λησμονήσουμε ένεκα αχαριστίας και αγνωμοσύνης κάποιες εκλεκτές ψυχές, θείες δωρεές στον τάλανα άνθρωπο, που το διάβα τους μέσα στην ιστορία χαράχθηκε από ένα γιγαντιαίο έργο, χαρακτηρισμένο από την προσφορά και την θυσία προς τον πλησίον.
Αρμόζει λοιπόν να σταθούμε με σεβασμό και δέος, χωρίς προκαταλήψεις, προπάντων με ευγνωμοσύνη, έμπροσθεν των ηρωικών μορφών της Ελληνικής ιστορίας, τελώντας ένα σεμνό μνημόσυνο μιας και πλησιάζει η μνήμη τους – των 200 χρόνων φέτος – μνήμη που κάποια νοσηρά, προδοτικά μυαλά, ξεπεσμένα και άκρως ξεπουλημένα στον διεθνή άθεο πνευματικό επεκτατισμό, σχεδιάζουν να τα αμαυρώσουν με την ελεεινή παρουσία τους, τα ανείπωτα ανιστόρητα λόγια τους και τέλος με την εν γένει ύποπτη στάση και συμπεριφορά τους.
Αυτή την ώρα ας σταθούμε σε μία γυναικεία φυσιογνωμία, ακραιφνή Χριστιανή Ελληνίδα, ονόματι Φιλοθέη Μπενιζέλου. Μία πολύφωτη, ηρωική, κοινωνική εργάτρια, που η ζωή της είναι στοιχειοθετημένη πάνω στον βωμό της αγάπης και από πνευματικής και από κοινωνικής πλευράς. Κι όμως μία μορφή λησμονημένη, ίσως και άγνωστη.
Δυστυχώς η ιστορία σε κάποιες υπάρξεις στέκεται μεροληπτική και τις προσπερνάει στα μικρά γράμματα, τα οποία δεν διαβάζονται από τους πολλούς, κι όμως αυτά κρύβουν μεγάλες αλήθειες, που τις ενσαρκώνουν μεγάλα αναστήματα.
Ας αντικρύσουμε λοιπόν εν συνόψει την ζωή της Φιλοθέης, που δεν ήταν κρυμμένη στα μετόπισθεν του αγώνος, αντιθέτως ανεδείχθη ηρωίδα πρώτης γραμμής.
Έζησε τον 16ο αιώνα (1526-1589), γεννημένη από γονείς με υψηλή κοινωνική θέση και πλούτη πολλά, άνθρωποι όμως με αρχές χριστιανικές, οι οποίες κόσμησαν την κόρη τους μέχρι το τέλος. Ανατρέφοντάς την λοιπόν σωστά, την πάντρευσαν νωρίς με έναν άνδρα σκληρό και βάναυσο, που μετά τρία χρόνια εκείνος απεβίωσε. Η κόρη που άγγιζε τα 20 χρόνια της, βίωσε μία σκληρή δοκιμασία συμβίωσης, αλλά και μοναξιάς μετέπειτα· πόνου! Παρ’ όλα αυτά ζώντας με τους ευσεβείς γονείς της, προπάντων προσευχομένη, δεν φοβείται για το μέλλον, ούτε επηρεάζεται από δελεαστικές προτάσεις πολλών. Το μόνο που δεν σκέφτεται πλέον είναι οι κοσμικές και ανθρώπινες επιδιώξεις. Ούτε δόξες, ούτε μεγαλεία, που ήταν δίπλα της και την καλούσαν σαν σειρήνες. Κινείται πλέον η νεαρή γυναίκα στον χώρο της πνευματικής κυοφορίας. Ο νυμφίος που προσδοκούσε και ανέμενε εναγωνίως, ήταν ο Χριστός στον οποίο προσέτρεξε άμεσα μετά την κοίμηση των γονέων της, που πρόσθεσε και άλλο πόνο στην ύπαρξή της, αντρειώνοντάς την όμως, ώστε να ξεδιπλώσει όλα τα ταλέντα της μεγάλης ψυχής της. Ο πόνος της ήταν ανάλογος μ’ αυτόν που υμνεί ο Γκαίτε: «Όποιος δεν ξαγρύπνησε με τον πόνο και δεν γεύτηκε με δάκρυα το ψωμί του, αυτός δε σας εγνώρισε, ω ουρανοί…».
Έτσι πλέον ξεκινάει μόνη, χήρα, ορφανή, ένα μεγάλο έργο, αφιερωμένο ολοτελώς στον Θεό, προσπαθώντας να συμπαρασταθεί τους υπόδουλους αδελφούς της, που βασανίζονταν δεινά από την δουλεία, αλλά και την αμορφωσιά, την φτώχεια και την αμαρτία.
Με τα πλούτη που της άφησαν οι εκλεκτοί γονείς της εφήρμοσε την εντολή που έδωσε ο Χριστός στον πλούσιο νεανία. Δηλαδή· «πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί δός πτωχοῖς» (Ματ. 19,21). Χωρίς να το θέλει η ευγενής Φιλοθέη ή μάλλον ίσως και να το ποθούσε ενδόψυχα, «ανταγωνίστηκε» τον Μ. Βασίλειο δημιουργώντας μία νέα Βασιλειάδα. Ίδρυσε γηροκομείο, ορφανοτροφείο, νοσοκομείο, ξενώνα για ανακούφιση των ξένων. Ένα ολόκληρο συγκρότημα φιλανθρωπικών ιδρυμάτων. Εκεί μέσα βρίσκουν παρηγοριά και ανακούφιση και βοήθεια όλοι οι αδύναμοι. Μη λησμονούμε· ένα μεγάλο ποσό από την περιουσία της το χρησιμοποίησε για να εξαγοράσει πολλούς συμπατριώτες της από τα χέρια των τυράννων Τούρκων.
Η πιο μεγάλη όμως προσφορά της εντάσσεται στο πλαίσιο της πνευματικής και ψυχικής τόνωσης των συνανθρώπων της εποχής. Έτσι προσπάθησε να καταπολεμήσει, εξουδετερώνοντάς το, το σκοτάδι το πνευματικό που σκέπαζε την πόλη της αρχαίας δόξας και του μεγαλείου. Με την βοήθεια του Αγ. Πνεύματος –το οποίο χορηγεί πάντα– ιδρύει μέσα στην «ειδωλολατρία» τον δικό της Παρθενώνα. Ένα μοναστήρι το οποίο βρισκόταν στο χώρο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Σ’ αυτόν τον χώρο βρίσκουν καταφύγιο κοπέλες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα, ικανοποιώντας τις πνευματικές και ψυχικές ανάγκες τους. Εκεί μέσα όπως ανέφερε ένας μελετητής «οι νεάνιδες δεν ζουν έναν άπραγο βίο, αλλά μορφώνονται με την ευρύτερη έννοια του όρου και αποκτούν φρόνημα ελευθέρας προσωπικότητος». Αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του Παρθενώνα της Φιλοθέης Μπενιζέλου τον οποίο ύμνησαν και θα υμνήσουν οι αιώνες. Όπως ήταν φυσικό όμως δέχτηκε μία μεγάλη πολεμική εκ μέρους των Τούρκων, οι οποίοι ανέκοπταν παρεμποδίζοντάς το, το έργο της, ώσπου την μαστίγωσαν απάνθρωπα κάποια στιγμή, γεμίζοντάς την πληγές και την άφησαν μισοπεθαμένη. Έτσι 19 Φεβρουαρίου 1589 υπέκυψε ευχαριστώντας τον Θεό.
Με την ζωή της η Φιλοθέη έμπρακτα τήρησε την διττή εντολή του Θεού. «Ἀγαπήσης Κύριον τόν Θεόν σου, ἐξ’ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ’ ὅλης τῆς διανοίας σου καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν».
Εκτός της αγάπης όμως είχε και πίστη. Πίστη φλογερή και ακατάβλητη! Γιατί όπως λέει ο Αμερικανός ψυχολόγος και φιλόσοφος (1842-1910) William James «Η πίστη είναι μία από τις δυνάμεις, με τις οποίες ζει ο άνθρωπος· η ολοκληρωτική απουσία της σημαίνει συντριβή». Πίστευε λοιπόν και γι’ αυτό έγινε δυνατή η Φιλοθέη, διδασκόμενη από τα γεγονότα της ζωής της όσο και αν ήταν θλιβερά. Το οικογενειακό περιβάλλον βοήθησε το έργο της πολυμερώς και χωρίς να την επηρεάζουν οι εξωτερικές δυσμενείς συνθήκες, ολοκλήρωσε την αγάπη της απέναντι στην σωματική, αλλά προπάντων την πνευματική ανάγκη των συνανθρώπων της.
Αιωνία της η μνήμη!
Τέτοιες παρουσίες αθάνατες, άκρως υποδειγματικές, έπρεπε να διδάσκονται επιμελώς στα σχολεία μας, επιδεικνύοντάς τες σαν υγιά πρότυπα, που θα σταθούν φάροι φωτεινοί στην νεολαία, φωταγωγώντας τον δρόμο για τα ανοιχτά πελάγη του ευγενούς αγώνος της κοινωνίας και φυλάγοντάς την παραλλήλως από τους υφάλους και τα απόκρημνα βράχια της αμαρτωλής ζωής. Φωνές ομολογίας, γνώσεως, πίστεως, υγιούς αντιστάσεως, σεμνές υπάρξεις που τις κατεδίκασε η σύγχρονη αισχρή Κατοχή να βρίσκονται στις κατακόμβες της αφανείας, διατηρώντας στα «υπερώα» και προτάσσοντάς τα παντοιοτρόπως, όλα τα ψυχοανώμαλα σοδομικής προελεύσεως και υποστάσεως πιθηκοειδή, να καμαρώνουν δίπλα στους αλαζόνες καίσαρες, μετέχοντας το τσούρμο όλο στα ελεεινά συμπόσια «της Ρωμαϊκής κραιπάλης». Συν τοις άλλοις ενοχλούνται οι σύγχρονοι Λέοντες Αρμένιοι από τα ιερά λείψανα των αγίων, που τα αποκαλούν καύκαλα και δάχτυλα και από τις ιερές εικόνες που τις ονομάζουν σανίδια μπογιατισμένα ενσπείροντα νόσους…
Ποτέ όμως δεν αναφέρονται στην ηθική πανδημία που σάρωσε την οικουμένη, υπαιτιότητι τους. Πρώτη αιτία θανάτου, παγκοσμίως οι εκτρώσεις! 73 εκατ. κατεγράφησαν το 2019. Αυτοί όμως «θρηνούν» τις δεκάδες θυμάτων του κορονωϊού. Για την Θ. Κοινωνία δεν συζητούμε, γιατί πήραν άμεσα τις απαντήσεις τους από τον κόσμο του τραγουδιού και του θεάματος, οπότε απεστομώθησαν από την βάση τους.
Είτε το θέλουν όμως, είτε δεν το θέλουν, η κοινωνία δεν είναι αυτή που δικτατορικά εμφανίζουν οι δαιμονιζόμενοι δορυκτήτορες και τα αλαλάζοντα κύμβαλα της αυλής τους. Οι κοινοί αυλοκόλακες, τα συστατικά του βούρκου και της ηθικής σαπίλας, της χλεύης και του ονειδισμού, της εθνικής και θρησκευτικής αμορφωσιάς και προδοσίας, της Χριστοκαπηλείας και της δεινής υποκρισίας. Δεν είναι ο φαρισαϊσμός των πνευματικών ποιμένων, ούτε η νίψη χεριών των συγχρόνων Πιλάτων που «ἐλαφρᾶ τῆ καρδία» καταδικάζουν την αλήθεια. Δηλαδή τον Χριστό τον ίδιο.
Αλλά «τί ἐστίν ἀλήθεια;» και «τοῦτο εἰπών (ο Πιλάτος) ἐξῆλθε πρός τούς Ιουδαίους».
Η εύκολη και ανώδυνη διέξοδος της καταδίκης της εντιμότητος και η άμεση στροφή προς τον σύμμαχο όχλο. Έτσι επικροτείται και θεσμοθετείται το ψέμα και η απάτη.
Την απάντηση όμως την παίρνουν οι ανωτέρω από τον ίδιο τον «λάκκο» που άνοιξαν, για να θάψουν την αλήθεια. Έτσι έρχεται η νόσος που έσπειραν, της ψυχής και όχι του σώματος, να τους γρονθοκοπήσει ανασύροντας από την αφάνεια, απ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας φωνές υγιείς, ευάκουστες, από αμασκοφόρετα στόματα και ανυπότακτες διάνοιες του πνεύματος και της πατρίδος. Έρχονται όλοι οι ανωτέρω να κολλήσουν στον τοίχο, όλα τα υποπροϊόντα της Δαρβινικής θεωρήσεως, απομονώνοντάς τα από το πνευματικό στερέωμα και περιορίζοντάς τα καθαρά στην ζωική επιβίωση· «τρώγοντας» μπανάνες και κρύβοντας τα πιθηκοειδή πρόσωπά τους, όχι από εντροπή, αλλά από κτηνώδη συνήθεια.
Έτσι λοιπόν η ευλογημένη νόσος αφύπνισε πολλούς κοιμώμενους και βρέθηκαν προ απροόπτου οι αποκαλούντες τον κόσμο «ψεκασμένους».
Σηκώθηκε–ξεσηκώθηκε λοιπόν ο κόσμος του «κόσμου» δηλαδή ηθοποιοί, τραγουδιστές, καλλιτέχνες και βούλωσαν «καλλιτεχνικά» τα βρωμερά και ανίερα στόματα που αποθρασύνθηκαν παντελώς και ευκαίρως–ακαίρως φλυαρούν ενοχλητικά, κορακίζοντα και προπάντων βλασφημούντα.
Την ίδια ώρα όμως, οι υπεύθυνοι, αρμόδιοι και υπόχρεοι να μιλήσουν, οι υπόλογοι ειδικά στον χώρο της εκκλησίας, «σιωπούν». Σιωπούν όχι όπως ο Χριστός, ο οποίος ό,τι είχε να πει το έκανε στο επίγειο έργο του στην πράξη, αλλά σιωπούν ένεκα ενοχής, υποκρισίας, αλλαξοπιστίας και ουσιώδους αθεΐας. Ιδού η αποκάλυψη του ιού. Κι όμως τώρα που πολλά «θερία πολεμούν να μας φάνε» τώρα που πλησιάζει η ένδοξη μέρα της 25ης Μαρτίου 2021, πρέπει εμείς οι σύγχρονοι «ΤΡΙΑΚΟΣΙΟΙ» να κάνουμε την μεγαλύτερη έξοδο των αιώνων. Πρέπει να βροντολαλήσει και πάλι στην καρδιά την Ελληνόψυχη το μπαρούτι του ’21. Αυτοί έκαναν το χρέος τους. Σκοτώθηκαν για την πατρίδα και για εμάς και η ψυχή τους πήγε στον παράδεισο. Αυτόν τον παράδεισο που ειρωνεύονται οι σύγχρονοι άθεοι γραικύλοι, αυτόν τον παράδεισο όμως που θα τον αναζητήσουν, όταν φτάσουν στα πρόθυρα της ταφόπλακας, εκλιπαρώντας τον Αβραάμ όπως και ο πατέρας τους Βολταίρος. Αλλά…
ΕΞΟΔΟΣ λοιπόν! Όσοι αγαπούμε την πατρίδα μας, αυτό «το πέτρινο ακρωτήρι στη μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τους αγώνες του λαού της, την θάλασσα και το φως του ήλιου» (Σεφέρης). Γιατί μας κυβερνούν προσκυνημένοι, μαζί μ’ ένα ασκέρι που απαρτίζεται από τον λαό τον δικό τους, τον ακόλουθο που ενδιαφέρεται μόνο για διακοπές ξεφαντώματος. Για άρτον και θεάματα, για αμφιθέατρα και σοδομική ζωή. Τον λαό των μελλοθάνατων γλεντοκόπων, που ταυτίζει την πατρίδα με το κράτος της τεμπελιάς, της κλεψιάς, της απάτης, της μίζας, της αναξιοκρατίας και της ατιμωρησίας των σκανδάλων.
Για αυτόν τον τόπο «αγωνίστηκαν» χρόνια οι κυβερνώντες και συνεχίζουν ατιμώρητοι, που αντί να αναδείξουν και να καλλιεργήσουν τα προτερήματα του λαού μέσω ευγενών προτύπων, τύπου Φιλοθέης Μπενιζέλου, ξέβρασαν τα ελαττώματά του, εξυμνώντας στις μέρες μας τους ομοφυλόφιλους (δεν θυμάμαι πως τους αποκαλεί ο θυμόσοφος λαός) και ρίχνοντας τον όχλο μέσα στα θεωρεία των αμφιθεάτρων, να φωνάζουν «σταύρωσον». Μην καθόμαστε λοιπόν. Ας γυρέψουμε «άρματα» για «γδικιωμό» παίρνοντας πίσω το αίμα των ιερών προγόνων μας. Τιμώντας πάντα τα άγια λείψανά τους. Και προπάντων αφήνοντάς τους… αυτούς να ελεεινολογούν. Αυτό είναι το επίπεδο που τους δίδαξαν τα μεγάλα Παν/μια του εξωτερικού. Τα εξαγορασμένα από τους πατεράδες τους για να μπορέσουν να αποφοιτήσουν οι φωστήρες τους. Ο λαός όμως· ο Ελληνόψυχος λαός· χρειάζεται παιδεία. Χρειάζεται γράμματα Σουλιώτικα με το τουφέκι στο πλάι, γράμματα αντιστάσεως και ελευθερίας. Αυτή είναι η γνήσια ταυτότητά μας. Όλα τ’ άλλα είναι κλεψίτυπα, ψευδεπίγραφα και φτηνός πιθηκισμός.
Ας περιφρονήσουμε τους ψοφοδεείς υπουργούς παιδείας, που ερχόμενοι και παρερχόμενοι, αφήνουν ένα σκοτάδι, που το παραλαμβάνουν οι διάδοχοι, ο ένας χειρότερος από τον άλλον. «Τυφλός, τυφλόν αν οδηγεί αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται». Έλα όμως που παρασύρουν και την νεολαία. Την θανατώνουν… θανατώνουν την παιδεία που είναι αναφαίρετο κτήμα των βροτών, λέει ο Μένανδρος.
Ας παρατηρήσουμε την ανιστόρητη πρόεδρο δημοκρατίας που ξεκρέμασε όλα τα σύμβολα από το γραφείο της. Προπάντων τα καρυοφύλλια πίσω από την πλάτη της. Για να μη την φάει πισώπλατα, από αόρατα χέρια πολεμιστών που διέπλαθαν χαρακτήρα. Κάπως έτσι την έφαγε και ο Λέων ο Αρμένιος μέσα στον ναό ο τοιούτος, καθότι ιερόσυλος. Την ιστορία βλέπετε την γνωρίζουν μόνο εκεί που τους συμφέρει και τους προφυλάσσει.
Αλλά λησμόνησα· έχουμε την Σόνια την γάτα που διδάσκεται στα δημοτικά, οπότε η πρόεδρος δίνει παράδειγμα έμπρακτα έχοντας την στο… μέγαρο. Η ημέρα της παλιγγενεσίας παρ’ όλα αυτά σιμώνει. «Αὔτη ἡ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῆ». Μη χάσουμε την ευκαιρία, άλλη δεν θα υπάρξει.
«Οὐδέν ἄρ’ ἦν φίλτερον ἄλλον Πάτρης…».