Γράφει η Μάρω Σιδέρη

 Ξημερώνει η Κυριακή του τελώνου και του Φαρισαίου: η μια Κυριακή μέσα στο χρόνο κατά την οποία από τον άμβωνα θα ακουστεί η ιστορία με την οποία όσα γνώριζε και γνωρίζει η ανθρωπότητα για την αριστεία διαλύονται... δύο ανθρώπινοι χαρακτήρες στη σκηνή του κόσμου, με θεατές συνανθρώπους και στο εξώστη τον Κριτή... ο πρώτος τέλειος σε όλα, αναγνωρίσιμος, ισχυρός, άριστος.
Κάθε πράξη του προκαλεί θαυμασμό, κάθε λόγος του κάνει τα πλήθη να σωπαίνουν, η δύναμή του είναι δεδομένη και προκαλεί δέος και φόβο... κι έπειτα, πίσω από τις κολώνες, στο περιθώριο, ένας τύπος μισητός: κλέφτης είναι, το ξέρουν όλοι και τον σιχαίνονται. Κανένας δεν θα τον πει σημαντικό, κανένας δε θα τον πει άριστο... ακόμα και η προσευχή του λόγια δεν έχει. Μόνο ψιθύρους και δάκρυα. Τι να χειροκροτήσεις; αν περνούσε από το χέρι σου, πριν μάθεις την παραβολή μα κι ακόμα και τώρα που την ξέρεις, ποιος από τους δύο θα σε γοήτευε; εγώ φοβάμαι να απαντήσω και από το φόβο μου θαρρώ καταλαβαίνεις την απάντηση... κι όμως από τον εξώστη ο Κριτής αλλιώς αντιλαμβάνεται την αριστεία: όχι στις πράξεις αλλά στα δάκρυα. Όχι στα μπράβο αλλά στο ήμαρτον... Τι παράξενη συγκυρία! Του Τελώνου και του Φαρισαίου αύριο... Ανοίγει η αυλαία για το Χριστιανικό έστιν ουν τραγωδία που οδηγεί σύμφωνα με τον ορισμό της στην των τοιούτων παθημάτων κάθαρση: είναι μια επώδυνη και λυτρωτική πορεία που ξεκινά με το μάθημα περί αληθινής αριστείας... ένα μάθημα που ποτέ δεν έμαθε η ανθρωπότητα... Μόνο που φέτος για κάποιο λόγο ο εξώστης σα να πλησίασε πολύ πολύ κοντά μας για να ακούσουμε λες, και να σκεφτούμε; Ίσως... μέχρι την επόμενη πτώση μας... δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως αύριο είναι του τελώνου και του Φαρισαίου: τι παράξενη συγκυρία!