«Ώρε κερατά, είπε ο Γιαννάκης της Καραμισούς και τράβηξε το σπαθί. Θα τόνε σκότωνε τον Καραΐσκο».
Ο στρατιώτης που έτρεμε και ο άνθρωπος που ο Κωστής Παλαμάς αποκάλεσε «Αχιλλέα της Ρωμιοσύνης».
Το
επίθετό του ήταν χαϊδευτικό, υποκοριστικό του Καραΐσκος, που έφερε ο
πατέρας του ήρωα, Δημήτριος Ίσκος ή Καραΐσκος, Καράς επειδή ήταν
μελαμψός.
Πρόκειται για σύνθετη λέξη από το τουρκικό kara (μαύρος) και το παλαιότερο οικογενειακό όνομα Ίσκος.
Ο
Καραϊσκάκης υπήρξε «του Γένους το Καμάρι», που είχε «κάτι τι το
αρχαγγελικόν, εωσφορικόν, ταξιαρχικόν, αρχιστρατηγικόν», κατά τον Κωστή
Παλαμά.
Ο ποιητής τον αποκαλούσε «Αχιλλέα της Ρωμιοσύνης»
και έγραφε γι’ αυτόν ότι ανέβηκε στ’ Άγραφα, πήγε στο λημέρι του
Κατσαντώνη και «σπούδασε τον άταχτο πόλεμο σιμά στον πιο τρανό κλέφτη»,
στο «ξεφτέρι της Ελλάδας».
Τον άταχτο πόλεμο σπούδασε, στρατό άταχτων συνέταξε ο Καραϊσκάκης. Μεταξύ αυτών κι ένας στρατιώτης που τον έτρεμε και ο ίδιος.
Ο λόγος για τον Γιαννάκη της Καραμισούς.
Σε δημοσίευμα της εφημερίδας Πολιτεία, της 18ης Απριλίου 1921 διαβάζουμε:
«Για τον Καραΐσκο το μεγαλύτερο παληκάρι απ' όλους ήταν ο Γιαννάκης της Καραμισούς. Απλός στρατιώτης μα τονέ φοβόταν κι ο ίδιος ο Καραΐσκος.
Μια μέρα ήτανε μ' άλλους Στρατηγούς κ' είπε να παραγγείλουν του Γιαννάκη της Καραμισούς να πάη γλήγορα.
Τόνε βρήκανε να μπαλώνει το τσαρούχι του.
- Δεν έρχουμαι... μπαλώνω του τσαρούχι μ'.
Δεύτερη αυστηρή προσταγή του Στρατηγού να πάη!
-Τρέχα, σε γυρεύει γλήγορα!!
- Να τ' πης , πρώτα θα μπαλώσω του τσαρούχι μ' , κ' ύστερα!
Ξεκίνησε τέλος και πήγε. Άμα τον είδε ο Καραΐσκος αγρίεψε χειρότερα.
- Ώρε κερατά! είπε ο Γιαννάκης της Καραμισούς, και τράβηξε το σπαθί.
Θα τόνε σκότωνε τον Καραΐσκο αν δεν πέφταν οι άλλοι μέσ' τη μέση.
Του στείλε ύστερα ένα ζευγάρι πιστόλες ο Καραΐσκος και τον ξεθύμωσε....
Τέτοια τραβούσε από τ' ανυπόταχτα τα παληκάρια του ο Καραΐσκος, άμαθα στην πειθαρχία που θέλε να τα υποβάλη χωρίς να ξέρε κι ο ίδιος αυτή τη λέξη....!».
Σε δημοσίευμα της εφημερίδας Πολιτεία, της 18ης Απριλίου 1921 διαβάζουμε:
«Για τον Καραΐσκο το μεγαλύτερο παληκάρι απ' όλους ήταν ο Γιαννάκης της Καραμισούς. Απλός στρατιώτης μα τονέ φοβόταν κι ο ίδιος ο Καραΐσκος.
Μια μέρα ήτανε μ' άλλους Στρατηγούς κ' είπε να παραγγείλουν του Γιαννάκη της Καραμισούς να πάη γλήγορα.
Τόνε βρήκανε να μπαλώνει το τσαρούχι του.
- Δεν έρχουμαι... μπαλώνω του τσαρούχι μ'.
Δεύτερη αυστηρή προσταγή του Στρατηγού να πάη!
-Τρέχα, σε γυρεύει γλήγορα!!
- Να τ' πης , πρώτα θα μπαλώσω του τσαρούχι μ' , κ' ύστερα!
Ξεκίνησε τέλος και πήγε. Άμα τον είδε ο Καραΐσκος αγρίεψε χειρότερα.
- Ώρε κερατά! είπε ο Γιαννάκης της Καραμισούς, και τράβηξε το σπαθί.
Θα τόνε σκότωνε τον Καραΐσκο αν δεν πέφταν οι άλλοι μέσ' τη μέση.
Του στείλε ύστερα ένα ζευγάρι πιστόλες ο Καραΐσκος και τον ξεθύμωσε....
Τέτοια τραβούσε από τ' ανυπόταχτα τα παληκάρια του ο Καραΐσκος, άμαθα στην πειθαρχία που θέλε να τα υποβάλη χωρίς να ξέρε κι ο ίδιος αυτή τη λέξη....!».
Του Κωστα Μπελια
πηγή