Κάποτε θυμώνουν οι καιροί. Πνίγουν τις πόλεις, καίνε τα δάση, καίνε ανθρώπους ζωντανούς, καταστρέφουν καλλιέργειες, αφανίζουν κόπους πολλών ετών. Έτσι θύμωσαν και εφέτος, όπως και όλα σχεδόν τα τελευταία χρόνια.
Φταίει η κλιματική αλλαγή μας λένε. Φταίει ο άνθρωπος που με την καταναλωτική μανία του μολύνει το περιβάλλον, ανατρέπει την ισορροπία των στοιχείων της φύσεως και προκαλεί την βίαιη αντίδραση της με τα καταστροφικά αποτελέσματα.
Και ποιά είναι η λύση; Μα η πράσινη επανάσταση, λένε. Να υιοθετηθούν άμεσα εναλλακτικές μορφές ενεργείας, φιλικές προς το περιβάλλον, ώστε να σταματήσει η καταστροφή του και να αναστραφεί η ξέφρενη αποδιοργανωτική του πορεία. Μια επανάσταση όμως που δεν λέει να ξεκινήσει, πέρα από κάποια περιορισμένης εμβέλειας μέτρα, αδύναμα να αντιμετωπίσουν το φοβερό πρόβλημα. Ο θυμός των στοιχείων της φύσεως εξακολουθεί να ξεσπά βίαιος και αυτοκαταστροφικός.
Είκοσι αιώνες πριν «ο υιός της βροντής» μέσα σε μια σπηλιά της Πάτμου, έβλεπε τον θυμό των άψυχων στοιχείων που επερχόταν ως τιμωρία για την ασέβεια και την κακία των κατοίκων της γης και σημείωνε επανειλημμένως με πόνο ότι οι άνθρωποι «ου μετενόησαν εκ των έργων αυτών» (Αποκ. 16,10-11). Μασούσαν τις γλώσσες τους από τον πόνο, βλασφημούσαν με μανία τον Θεό «και ου μετενόησαν».
Ο θεοφόρος απόστολος είδε το μέλλον, είδε την εποχή μας, την περίοδο τούτη της μεγάλης αποστασίας από το θέλημα του Θεού. Και μας προειδοποίησε ότι ο θυμός των στοιχείων της φύσεως θα συνεχιστεί αυξανόμενος. Σε λίγο θα μασούμε τις γλώσσες μας από τον πόνο. Πολλοί θα επιμένουν να φωνάζουν για μέτρα, οι πάντες όμως θα περιφρονούν τον ένα και μοναδικό δρόμο τη μετάνοια. Γι' αυτό και ο τραγικός λόγος «ου μετενόησαν του Ιωάννη του Θεολόγου θα αντηχεί στην ερημωμένη γη σαν ραγισμένη καμπάνα πένθιμος και απειλητικός! «Ου μετενόησαν». Ήδη μετρούμε με πόνο και θλίψη το μέγεθος της συντελούμενης καταστροφής.
Χειρότερη ωστόσο από το φυσικό κακό είναι η καταστροφή που συντελείται στο πνεύμα, στις ψυχές των ανθρώπων. Οδηγούμαστε σε κοινωνία παρανοϊκή. Το ιερό ευαγγέλιο σ' αυτά τα χρόνια καταπατείται αισχρώς. Μάλιστα με το πρόσχημα μιας νόθης αγάπης. Το καλό παρουσιάζεται ως ψυχασθένεια, ενώ το κακό προβάλλεται ως πρόοδος και δημιουργία. Πλέον οι διαστροφές θεωρούνται απλώς διαφορετικός προσανατολισμός, ενώ η φυσιολογική σκέψη και συμπεριφορά παρουσιάζεται σαν αποτρόπαιος ρατσισμός. Κι ακόμη είμαστε στην αρχή του φαινομένου. Αύριο που θα οδηγηθούμε; Διότι η κάθε ημέρα που περνάει προσθέτει ανομία στην ανομία, ασέβεια στην ασέβεια, αποστασία στην αποστασία. Έχουν ήδη σκληρύνει απίστευτα οι καρδιές. Απολιθώθηκαν μέσα στην πείσμονα αμετανοησία τους. Κι όπως φαίνεται η σκληροκαρδία θα συνεχίζει να αυξάνει. Θα φτάσει και θα ξεπεράσει εκείνη των ανθρώπων προ του κατακλυσμού.
Γι' αυτό είναι καιρός πένθους ο παρών καιρός. Πένθους και θρήνων και δακρύων. Ας πενθήσουμε, ας θρηνήσουμε και ας κλαύσουμε γοερώς με πνεύμα μετανοίας και αυτοκριτικής. Αύριο θα είναι πολύ αργά!
Περιοδικό «ο Σωτήρ», 15 Νοεμβρίου 2018