Όταν πριν χρόνια έκανε την έλευση στην ανθρωπότητα η ασθένεια του AIDS, τάραξε ισχυρά τα ύδατα της ποικίλης ακολασίας και επέφερε μία σύγχυση, αμηχανία. Ήταν μία σοβαρή ασθένεια και αναστάτωσε την κοινωνία. Την ένοχη. Αλλά τότε δεν χρησιμοποιούνταν όπως τώρα για τον κορωνοϊό ηχηρά επίθετα για να προσδιορίσουν το μέγεθος του προβλήματος. Είναι και αυτό μελετημένο. Δεν το απεκάλεσαν φονικό AIDS, απλώς με συμφραζόμενα, ισχυρίζονταν ότι μπορεί να οδηγήσει στον θάνατο με κάποιες προϋποθέσεις.
Η νόσος είχε ενσκήψει. Δεν μπορούσε να κρυφτεί. Δεν έπρεπε όμως να φοβίσουν τον κόσμο οι διαχειριστές της παγκόσμιας ασωτίας. Έτσι έπλητταν την αμαρτία, το βάθρο στο οποίο στέκονται και σιτίζονται. Άρχισαν λοιπόν πασχίζοντας να βρουν το γρηγορότερο, φάρμακο ίασης. Μ΄ άλλα λόγια φάρμακο για την άδεια συνέχισης της αμαρτίας. Μέχρις ότου όμως γινόταν αυτό, έπρεπε να δώσουν κάποιες συστάσεις οι εκπρόσωποι ιατρικών οργανισμών και οι λοιποί. Κάποιες οδηγίες. Φυσικά οι συστάσεις ήταν οι αναμενόμενες. Κορακίστικες… Προσέχετε τους συντρόφους σας. Καλό είναι να τους περιορίσετε. Αρκεστείτε σε λίγους. Μην… είστε άπληστοι. Ναι στον έρωτα, όχι στο aids. Χρησιμοποιείτε πάντοτε προφυλακτικά.
Κι όμως το φάρμακο υπήρχε απ’ αιώνων, ήταν σε συνεχή κυκλοφορία και μάλιστα δωρεάν. Το παρήγαγε και συνεχίζει να το παράγει η μεγαλύτερη φαρμακοβιομηχανία της ανθρωπότητας και μάλιστα αφιλοκερδώς. Η χριστιανική πίστη.
Φάρμακο χωρίς παρενέργειες, δοκιμασμένο και παρασκευασμένο στο αξιόπιστο εργαστήριο της πίστεώς μας.
Στην προκειμένη περίπτωση ήταν και πολύ απλό. Λεγόταν και λέγεται εγκράτεια! Διαφορετικά αγνότης! Ισχυρός συνήγορος του, ο γάμος. Ο χριστιανικός, όχι ο συμβολαιογραφικός. Ο ευλογημένος, όχι ο ακατονόμαστος. Ειπώθηκε από ΕΚΕΙΝΟΝ «σ’ έναν άνδρα αντιστοιχεί-ανήκει μία γυναίκα και αντιστρόφως».
Αυτές όμως οι ρήσεις είναι απαρχαιωμένες-οπισθοδρομικές για όσους δεν δέχονται τις θείες συμβουλές. Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, διατείνονται οι άπιστοι, βάζει καλούπια και οδηγεί και στην ανεπιθύμητη παιδοποιία. Ενώ εμείς θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι χωρίς περιορισμούς, μοντέρνοι, ανεξέλεγκτοι, ασύδοτοι. Θέλουμε πλήρη απόλαυση ακόμη και στον απαγορευμένο καρπό. Το βασικότερο είμαστε και υπέρμαχοι των εκτρώσεων. Τι τα θες τα παιδιά, έχουμε σκυλιά.
Αυτά επιλέξαμε και εδώ καταντήσαμε.
Μήπως δεν συνεχίζουμε να βιώνουμε παρόμοιες αντιλήψεις; Πληθώρα διαφημίσεων για φάρμακα αντισυλληπτικά και ποικιλία προφυλακτικών για απόλαυση της ελεύθερης ερωτικής ζωής. Επίλογος της διαφήμισης. «Για να απολαμβάνετε τον σύντροφο σας με ασφάλεια». Εννοούν τους συντρόφους, αλλά κρατούν κάποια προσχήματα. Μήπως κι όλες οι διαφημίσεις για οποιαδήποτε αγαθά δεν έχουν σεξουαλικό κέντρισμα και υπονοούμενα; Σταδιακός πανσεξουαλισμός ψυχής και σώματος. Όλα αυτά επικροτούν μία κτηνώδη ζωή κόντρα στις εντολές του Θεού. Τις εντολές τις ιαματικές. Εκείνος όμως προειδοποίησε. «Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος».
Έτσι λοιπόν η ανθρωπότης αντιμέτωπη «στον σκληρό δυνάστη», τον Θεό έφτασε στα σημερινά.
Η επέλαση του ιού, τα βιοχημικά πειράματα σε εξέλιξη και η ριζική πρωτόγνωρη αλλαγή του τρόπου της ανθρώπινης ζωής, είναι κάποια στοιχεία από την σύγχρονη μοντέρνα και πολύ επιτυχημένη χειραγώγηση της ανθρώπινης μάζας.
ΜΑΖΑΣ ναι, καθότι απορρίψαμε το πνεύμα, αφού το συνθλίψαμε κάτω από το βάρος της ύλης.
Καθότι δε η μάζα είναι αντικείμενο-στοιχείο της επιστήμης της φυσικής, άρα διέπεται από ανάλογους νόμους-τύπους. Αλλάζοντας στους τύπους αυτούς κάποια νούμερα προκύπτουν νέα επιθυμητά αποτελέσματα, αρεστά στους τρομοκράτες εξουσιαστές.
Να εξετάσουμε τον τρόπο ζωής που επικράτησε με τα παρόντα δεδομένα; Τον βλέπουμε όλοι μας. Ερημία στους δρόμους. Ειδικά σ’ επαρχιακές πόλεις -μικρές πληθυσμιακά- δεν συναντάς ψυχή στους δρόμους. Όταν δε συναντήσεις, διαβλέπεις μία ανησυχία στον απέναντι σου, μία εχθρότητα που εκφράζεται με λοξοδρόμηση. Έχει επικρατήσει το συναίσθημα στον πολύ κόσμο ότι κινδυνεύει από τον συνάνθρωπο του. Ότι ο συνάνθρωπος του είναι εχθρός του έστω και άθελα.
Αυτή η ερημία είναι καθαρή αποκάλυψη ξεσκέπασμα της πνευματικής ερημίας της κοινωνίας που έχει επικρατήσει εδώ και πολλά χρόνια. Είναι όμως και ένα προοίμιο της ερημίας που θα προέλθει από ένα κοντινό πυρηνικό ή άλλο όλεθρο.
Αυτή όμως η διαπίστωση πολλών σωφρόνων, συγχρόνων ανθρώπων για την ηθική ερημία της παρούσης, ένεκα καταπάτησης-περιφρόνησης όλων των αξιών-ιδανικών και αρχών είναι γεγονός πολλών ετών. Ο πόνος κρυμμένος τρώει τα σωθικά τους, αλλά πολλές φορές ξεχειλίζει και ξεσπάει σε κλάμα, σε ανησυχία, σε απογοήτευση. «Σώσον με, Κύριε, ότι εκλέλοιπεν όσιος, ότι ωλιγώθησαν αι αλήθειαι από των υιών των ανθρώπων. Ιδού οι αμαρτωλοί ενέτειναν τόξον, ητοίμασαν βέλη εις φαρέτραν του κατατοξεύσαι εν σκοτομήνη τους ευθείς τη καρδία». Σαν τον προφήτη Ηλία παρακαλούν τον Θεό να τους πάρει από την ζωή για να μη βλέπουν και συμμετέχουν στην κατάντια. Σε τέτοια απόγνωση βρέθηκε πριν χρόνια ο Ελληνόψυχος δάσκαλος από το Κιλκίς Δημήτρης Νατσιός και παρεκάλεσε τον Θεό δημοσίως. «Θεέ μου στείλε μας μια μεγάλη Εθνική συμφορά μήπως και σωθούμε». Πολλοί έτρεξαν τότε να συμφωνήσουν μαζί του.
Τελικά ήλθε η συμφορά; Δεν γνωρίζω αν αυτή είναι η συμφορά η κύρια ή είναι το προοίμιο. Ο Ερντογάν καραδοκεί πάντοτε καθώς και οι μετανάστες μουσουλμάνοι, που δεν τους κατευθύνουν στα πλούσια Αραβικά Εμιράτα, αλλά εδώ. Πάντως η συμφορά του κορωνοϊού επέφερε κάποιες ευεργετικές αλλαγές στη ζωή μας. Πρόσκαιρες; Ίσως. Αλλά προς στιγμήν ψυχωφελείς, σωτήριες. Η μεγαλύτερη αλλαγή είναι ο περιορισμός της αμαρτίας και ειδικά αυτή την σεμνή περίοδο που διέρχεται η εκκλησία μας. Την Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή του Πάσχα!
Ν΄ αναφέρω μερικά δείγματα;
Ακυρώθηκαν εκ των πραγμάτων οι χοροί των τελειοφοίτων των λυκείων. Χοροί δανεισμένοι από την αμερικάνικη Βαβυλώνα. Δείγμα ελληνικού πιθηκισμού. Πάντοτε λαμβάνουμε μεταχρονολογημένα ότι ανήθικο έχουν οι ξένοι και το υιοθετούμε στην χώρα μας σαν καινούριο και πρωτότυπο. Βλέπετε έχουμε πολύ φτηνή παράδοση και κουλτούρα σαν έθνος οπότε πρέπει να δανειστούμε από τους άλλους. Χρηματικοί δανεισμοί, αλλά και ανήθικοι δανεισμοί. Η Ελλάδα των δανείων.
Θα με ρωτήσει κάποιος. Είναι ανήθικος ο εν λόγω χορός; Εφ’ όσον γίνεται εκ συστήματος την ιερά περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής είναι ανήθικος. Κατάλυσις νηστείας τροφικής, πολύ δε παραπάνω ψυχικής. Προώθηση της αποστασίας έναντι στον Θεό. Μαθήτριες ντυμένες με φαντασμαγορικά, προκλητικά φορέματα -σε καιρό ενδείας- και ανάλογα προετοιμασμένες σε ευρωπαϊκούς-λατινικούς χορούς έρχονται να τραβήξουν πάνω τους τα βλέμματα όλων. Θελόντων και μη θελόντων. Από κάτω οι γονείς καμαρώνουν.
Υπάρχει κάτι το εποικοδομητικό στη συγκεκριμένη εκδήλωση; Γνωρίζουμε το ξετσίπωτο πάντα πουλούσε και ήταν θέμα λάγνης συζήτησης.
Την άλλη μέρα όμως είναι Κυριακή και ως συνήθως οι εκκλησίες άδειες από νιάτα.
Ακυρώθηκαν οι σχολικές εκδρομές την συγκεκριμένη περίοδο. Εκδρομές εκπαιδευτικές στο όνομα, μάλλον δε ψυχοκτόνες.
Περιλαμβάνουν οπωσδήποτε ψυχαγωγία σε νυχτερινό κέντρο, ανάλογη οινοποσία, ανάλογες σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ των μαθητών και βανδαλικές συμπεριφορές στο χώρο των ξενοδοχείων. Μ΄ άλλα λόγια εκπαιδευτικό ξεσάλωμα.
Αυτόν τον καιρό λόγω και της θερινής προσέγγισης, τα νυχτερινά κέντρα «τα δίνουν όλα», καθότι κλείνουν λόγω θέρους. Καλούν ονόματα της νύχτας στα τραγούδι για να ψυχαγωγήσουν τους θαμώνες. Ως και στο τελευταίο κουτσοχώρι υπάρχει ανάλογη εκδήλωση.
Η ζωντανή μουσική είναι το σύνηθες των ημερών. Εδώ φυσικά δεν υπάρχει κρίση.
Σάββατο βράδυ προς Κυριακή. Κατά τ’ άλλα πλησιάζουμε στα Ιερά Πάθη. Ποια η διαφορετικότητα που προσφέρουμε στον Κύριο για να δεχτούμε ένα γεγονός μοναδικό που επαναλαμβάνεται μια φορά τον χρόνο; Ποια η θυσία μας απέναντι του και απέναντι στην δική του θυσία για χάρη μας;
Έρχονται να πουν κάποιοι ότι είναι υπερβολικά τα λεγόμενα. Δεν πειράζουν οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις. Είναι μία ψυχαγωγία σε χρόνια που ο άνθρωπος δοκιμάζεται.
Αυτή όμως η αντίληψη χρόνια πριν υιοθετημένη, ισοπέδωσε τα πάντα.
Δεν πειράζει ο πολιτικός γάμος. Δεν πειράζουν οι εκτρώσεις. Δεν πειράζει η διάλυση της οικογενείας. Δεν πειράζει η κατάργηση εθνικών γιορτών. Δεν πειράζει…
Κι όμως όχι απλά πείραξαν όλα αυτά και άλλα πολλά, αλλά ξεθεμελίωσαν την Εθνικοθρησκευτική μας υπόσταση.
Έτσι φτάσαμε ανοχύρωτοι στις μέρες μας μπρος σ’ ένα «κίνδυνο»; Να τρέχουμε πανικόβλητοι αδειάζοντας τα ράφια των καταστημάτων τροφίμων κατόπιν προτροπής του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης - επιβίωσης.
Πώς όλα τα υλιστικά δρουν και αντιδρούν αυτόματα και μας καθοδηγούν και τα πνευματικά υπνώττουν;
Επιτέλους πότε θα καταλάβουμε ότι ο δρόμος που επιλέξαμε οδηγεί στον καθολικό όλεθρο;
Πώς ν’ αντισταθούμε από την στιγμή που γκρεμίσαμε τα πνευματικά ερείσματα και τα ανάλογα αποθέματα είναι λειψά; Από την στιγμή που διώξαμε το Θεό από την ζωή μας; Από τη στιγμή που είμαστε γυμνοί και πένητες;
Ο άσωτος είχε την ταπείνωση και αναγνωρίζοντας την αξία του πατέρα του, επέστρεψε μεταμελημένος. Εμείς πότε θα βρούμε αυτήν την ταπείνωση να επιστρέψουμε;
Ο Πέτρος έκλαυσεν πικρώς.
Ο Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι και απελθών απήγξατο.
Ο Πιλάτος ένιψε τας χείρας του.
Εμείς τι θα επιλέξουμε;
Ο Θεός όμως επέτρεψε το κλείσιμο των εκκλησιών, γιατί σιχάθηκε και τον τρόπο που τον λατρεύουμε. Ας διαβάσουμε το πρώτο κεφάλαιο του προφήτη Ησαΐα...
Ίσως να μη επαναλάβει άλλη φορά «Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».
Ίσως να μην έχουμε άλλο χρονικό περιθώριο μεταμελείας.
Ο δρόμος που οδηγεί στον Χριστό είναι μονόδρομος. Ο δρόμος του Σταυρού. Άλλη πυξίδα δεν χρειάζεται.
«Μικράν φωνήν αφήκεν ο ληστής εν τω σταυρώ, μεγάλην πίστιν εύρε μιά ροπή εσώθη και πρώτος Παραδείσου πύλας ανοίξας εισήλθεν· ο αυτού την μετάνοιαν προσδεξάμενος, Κύριε, δόξα σοι».