Βρισκόμαστε κοντά στην επιβλητικότερη σκηνή της ανθρωπότητος. Στην Βηθλεέμ! Στην άσημη και φτωχή μεν σαν πόλη, αλλά μεγαλειώδη και πλούσια για τα όσα συνέβησαν σ' αυτήν. Το μεγαλείο της και ο βαθύς πλούτος της συνεκροτείτο από το ένα και μοναδικό γεγονός της ιστορίας του κόσμου. Το της γενέσεως του Θεανθρώπου.
Σ’ αυτήν τη σκηνή κάνουν την εμφάνισή τους, σαν κύριοι πρωταγωνιστές, δύο κόσμοι διαφορετικοί. Από την μία η ευγένεια και η απόλυτη ιεροπρέπεια των μάγων και από την άλλη η νοσηρή γήινη εξουσία με έναν εκπρόσωπο ολόγυμνο από κάθε αρετή και περιστοιχιζόμενο από τον άμυαλο όχλο.
Από την μία λοιπόν οι μάγοι· οι σοφοί άνδρες, οι ασχολούμενοι με την αστρονομία και ως εκ τούτου εντρυφώντες βαθέως στα «επουράνια». Ήταν γεννημένοι από την φύση τους καθότι αποτελούσαν και την ιερατική τάξη της πατρίδος των –της Μηδείας– να ίπτανται πνευματικά και ν’ αναζητούν μέσα στο βάθος των αστερισμών την έκφραση του αθανάτου φωτός.
Σαν γνήσιοι εξερευνητές λοιπόν του διαστήματος, σ’ αυτήν την φάση, βρίσκονται στην ουσιαστική αφετηρία μιας μοναδικής αναζητήσεως. Ένα ξεχωριστό αστέρι που δεν είχαν αντικρύσει όμοιό του στα χρόνια της επιστημονικής τους ερεύνης, τους καλούσε επιμόνως σ’ ένα μυστηριώδες μακρινό ταξίδι. Επειδή στην χώρα τους από πολλά χρόνια υπήρχε η προσδοκία ενός λυτρωτού και η γνώση πως μία ανάλογη προσμονή είχαν από καιρό οι Ιουδαίοι, τους έδωσε το απόλυτο έναυσμα να πεισθούν στην κλήση του μεγάλου ταξιδίου της συναντήσεως με τον τεχθέντα βασιλιά.
Η μεγάλη αγάπη τους για τα «υψηλά» έρχεται να τους ανταμείψει, οδηγώντας τους στον επίγειο θρόνο του Θεού. Γι’ αυτό έβλεπαν αδιάκοπα και εκστατικά, αυτό που όρισε ο Θεός στον κάθε άνθρωπο· «Να βλέπει άνω· ψηλά!» Το ρήμα βλέπω σχετίζεται με το φως της ημέρας. Έχει σχέση με την γέννηση μέσα στην ζωή. Εξειδικεύει την στάση κατά την οποία κάποιος έχει το βλέμμα του στραμμένο προς ορισμένη κατεύθυνση, με ενδιαφέρον. Η κατεύθυνση αυτή για τους μάγους ήταν ψηλά, στους ουρανούς. «Ὅθεν ἥξει ἡ βοήθεια παρά Κυρίου». Γιατί από εκεί πηγάζει και εμφανίζεται το φως, η παρηγοριά, η στήριξη, η αλήθεια, η διαφάνεια, το μέλλον και η μοναδική ελπίδα. Γιατί εκεί βασιλεύει ο αιώνιος βασιλεύς.
Από την άλλη μεριά όμως, ποζάρει ο δεύτερος κόσμος. Πάντοτε προκλητικά. Η πρόκληση είναι το ένδυμα της ατιμίας. Ο κόσμος του συμφέροντος, της επιγείου διεφθαρμένης δόξης, της χλιδής, της απολαύσεως, της ακολασίας, της ψυχικής ανυπαρξίας, του σκότους, του υποκόσμου και του σκοτεινού πλανητάρχου.
Η εκπροσώπησή του, απόλυτα επιτυχής, γίνεται από τον γνήσιο εκφραστή του, τον Ηρώδη. Τον κακοποιό, τον δόλιο, τον ακόλαστο, τον καχύποπτο, τον βάρβαρο, τον άγριο, τον αιμοσταγή δολοφόνο. Τον γνήσιο τύραννο. Αυτόν που σέρνεται σαν ερπετό προκειμένου να διασφαλίσει τα αμαρτωλά συμφέροντά του. Τις ορέξεις του. Αυτό είναι βασικά και το «ύψος» στο οποίο παλεύει ν’ αναρριχηθεί, υποβλέποντας. Δυστυχώς όμως ολισθαίνει συνεχώς. Τον έλκει η βαρύτης της ψυχικής γυμνότητός του. Το χώμα. Η ύλη. Ο υπόκοσμος στον οποίο ανήκει, εκπροσωπεί ο ίδιος και το συνάφι του. Οι εξουσιαστές των αιώνων. Σ’ αυτό το σαθρό θεμέλιο, στέκει ο πλωτός θρόνος της πόρνης εξουσίας. Αυτής με την οποία συγχρωτίζονται όλοι οι «ΙΣΧΥΡΟΙ» της γης μέχρι σήμερον.
Κάπως έτσι πραγματοποιείται η συνάντηση των δύο κόσμων, στο κέντρο της σκηνής της Βηθλεέμ. Οι μεν ζητούν τον τεχθέντα βασιλέα, παίρνοντας πληροφορίες ως ξένοι και άγνωστοι, ο άλλος ταράττεται καθότι βασιλεύς ΙΣΧΥΡΟΣ, πληροφορούμενος για την είσοδο στην σκηνή, με την γέννησή του, του σφετεριστού του θρόνου του…
Στην πόλη της απογραφής… Μέσα σε μία άθλια φάτνη, απογράφονται μία φτωχή μητέρα, ένας άσημος άνδρας και ένα εκτεθειμένο στο κρύο και στη φτώχεια βρέφος. Ο βασιλεύς! Αυτόν που έψαχναν οι μάγοι απεγνωσμένα και αυτόν που καταζητούν μανιωδώς ο Ηρώδης και οι οδηγοί του Ισραήλ για να τον… προσκυνήσουν.
Στην πόλη της απογραφής, όπου απογράφονται οι άνθρωποι όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Βασιλείς που θα λυγίσουν υποτασσόμενοι κάποια στιγμή εμπρός στο βρέφος, άπιστοι που θα κλίνουν γόνυ και θα προσκυνήσουν αυτό που αγνόησαν, σάρκασαν και ειρωνεύτηκαν και δούλοι της αμαρτίας, που θα γίνουν ελεύθεροι. Κοινωνίες ολόκληρες που θ’ αναγεννηθούν.
Έτσι η πρώην αναπάντητη ερώτηση των μάγων μέσα στη χλεύη και υποψία «Ποῦ ἐστίν ὁ τεχθείς βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων;» απαντήθηκε βλέποντας το πρώτο του βρεφικό μειδίαμα. Πού να φαντασθούν ότι εκείνο το αδύναμο νήπιο, θ’ αποτελούσε το μελλοντικό Βρέφος που θα τολμούσε να συμπληρώσει τον Νόμο που ο ίδιος ο Θεός έθεσε· και ύστερα από 30 χρόνια η επιβλητική φωνή του θα κάνει τους δαίμονες να τρέμουν· η παντοδύναμη προσταγή του θα υποτάσσει τα στοιχεία της φύσεως· θα ανασταίνει νεκρούς οδωδότας· θα γιατρεύει μακρόθεν ασθενείς· θα διεισδύει στα βάθη του ανθρωπίνου ψυχισμού διαβάζοντας τους διαλογισμούς· θα καταργεί και αυτόν τον θάνατο. «Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρο»;
Εμείς όμως οι χριστιανοί, τα είδαμε όλα. Αντικρίσαμε το φρικτό μεγαλείο του Γολγοθά και την ανάσταση. Την ανάληψη, την πεντηκοστή, τις κατακόμβες, τα αίματα των μαρτύρων, τα θαύματα των αγίων, τη μεγάλη δόξα της Εκκλησίας. Βλέπουμε αιώνες τώρα τον θυσιαζόμενο και μελιζόμενο, «καί οὐδέποτε ἐσθιόμενο», πάνω στις άγιες τράπεζες της οικουμένης. Εκείνοι –οι μάγοι– πίστεψαν αληθινά και αβίαστα. Εμείς όμως παραμένουμε ακόμη παθητικοί θεατές του θαύματος, δυσπιστούντες…
Μήπως κολλήσουμε ιό από την θεία κοινωνία.
«Ὁ αἱτῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὐρίσκει». Οι μάγοι πόθησαν και βρήκαν αυτό που ήθελαν κοιτάζοντας ΨΗΛΑ!
Εμείς οι σύγχρονοι απολαμβάνουμε χρόνια και ειδικά πλέον στις μέρες μας το κοίταγμα χαμηλά. «Το κλείδωμα κάτω». Είδαν οι σύγχρονοι Ηρώδες ότι μας αρέσει και μας το επέβαλαν πλέον «νομοθετικά». Αυτό βιώνουμε από χρόνια επιζητώντας το με την χαμερπή ζωή μας, αυτό επιτρέπει ο Θεός σαν παίδευση, αλλά και σαν δική μας άφωνη «αίτηση».
Σαρκάσαμε την άσπορο γέννηση του Μεσσία, γενόμενοι είρωνες, αρνητές, ειδωλολάτρες. Παραμερίσαμε το φως και προσκυνούμε το σκοτάδι και τα ελεεινά υποκατάστατά του.
Ξεστομίσαμε χρόνια ολόκληρα βλάσφημα και ανίερα λόγια κατά του Θεού και αυτός με την σειρά του μας «ἐνέβαλε φιμόν εἰς τήν ρῖνα μας καί χαλινόν εἰς τά χείλη μας» στέλνοντάς μας στους ποθητούς επιγείους αφεντάδες μας. Ραγιάδες είμαστε, μην ξεχνούμε το παρελθόν μας… Το χαλινάρι στο άλογο και ο «βούρδουλας» στον Έλληνα είναι τα ισχυρά εργαλεία τιθασεύσεως.
Αφού λοιπόν δεν δεχτήκαμε το σύνθημα των μάγων να βλέπουμε ψηλά· αφού δεν ποθούμε στο Θαβώρ «να λάμπει το πρόσωπο αυτού ως ο ήλιος»· τότε δεν πρόκειται να δούμε τον Χριστό ποτέ «πρόσωπο προς πρόσωπο».
Με πρόσωπα πλέον καλυμμένα–κρυμμένα καταντήσαμε σύγχρονοι μουσουλμάνοι, αργοπεθαίνοντας μέσα στην πνευματική ασφυξία με κομμένη και την εθνική ανάσα. Προσβάλαμε την εικόνα του Θεού με τις αισχρές μας εικόνες, τα διεφθαρμένα πρόσωπά μας και μας έδωσε ο Θεός σατανικά προσωπεία. Μας ταιριάζουν απόλυτα.
Η ιστορία μας όμως δεν τελείωσε· συνεχίζεται και αύριο…
Το γένος των Ελλήνων ήταν το όχημα που χρησιμοποίησε η διδαχή της Τιβεριάδος για να έλθει στην Ευρώπη πρώτα και να εξαπλωθεί σ’ όλο τον πλανήτη κατόπιν. Αυτό χρωστάει η οικουμένη στην Ελλάδα του τότε.
Η Ελλάδα του σήμερα ας προσέξει για εσχάτη φορά τους μάγους.
Έρχονται λοιπόν εφέτος ξανά για να αναιρέσουν την διαταγή των συγχρόνων Ηρώδων σε ξενική και απόλυτα μυξοβάρβαρη γλώσσα «του κλειδώματος κάτω» (Βλέπετε είναι φτωχή η γλώσσα μας).
Έρχονται λοιπόν οι μάγοι και αντιτείνουν· «Κοιτάξτε ψηλά!»
Όσοι έχουν το κουράγιο ν᾽ ατενίσουν ψηλά θ’ ακούσουν καταβαίνουσα εξ’ ουρανού την θεϊκή φωνή να συμβουλεύει με αγάπη «Αυτά θα πάθετε και χειρότερα αν συνεχίσετε να με αγνοείτε…».
Αρίσταρχος