ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Κλσ. β’ 20 – γ΄ 3
Εἰ οὖν ἀπεθάνετε σὺν τῷ Χριστῷ ἀπὸ τῶν στοιχείων τοῦ κόσμου, τί ὡς ζῶντες ἐν κόσμῳ δογματίζεσθε, μὴ ἅψῃ μηδὲ γεύσῃ μηδὲ θίγῃς – ἅ ἐστι πάντα εἰς φθορὰν τῇ ἀποχρήσει- κατὰ τὰ ἐντάλματα καὶ διδασκαλίας τῶν ἀνθρώπων; ἅτινά ἐστι λόγον μὲν ἔχοντα σοφίας ἐν ἐθελοθρησκείᾳ καὶ ταπεινοφροσύνῃ καὶ ἀφειδίᾳ σώματος, οὐκ ἐν τιμῇ τινι πρὸς πλησμονὴν τῆς σαρκός. Εἶ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς. ἀπεθάνετε γάρ, καὶ ἡ ζωὴ ὑμῶν κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Λκ. ια’ 34-41
Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ὅταν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, καὶ ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἐστιν· ἐπὰν δὲ πονηρὸς ᾖ, καὶ τὸ σῶμά σου σκοτεινόν. σκόπει οὖν μὴ τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστίν. εἰ οὖν τὸ σῶμά σου ὅλον φωτεινόν, μὴ ἔχον τι μέρος σκοτεινόν, ἔσται φωτεινὸν ὅλον ὡς ὅταν ὁ λύχνος τῇ ἀστραπῇ φωτίζῃ σε. Ἐν δὲ τῷ λαλῆσαι αὐτὸν ταῦτα ἠρώτα αὐτὸν Φαρισαῖός τις ὅπως ἀριστήσῃ παρ᾿ αὐτῷ· εἰσελθὼν δὲ ἀνέπεσεν. ὁ δὲ Φαρισαῖος ἰδὼν ἐθαύμασεν ὅτι οὐ πρῶτον ἐβαπτίσθη πρὸ τοῦ ἀρίστου. εἶπε δὲ ὁ Κύριος πρὸς αὐτόν· νῦν ὑμεῖς οἱ Φαρισαῖοι τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τοῦ πίνακος καθαρίζετε, τὸ δὲ ἔσωθεν ὑμῶν γέμει ἁρπαγῆς καὶ πονηρίας. ἄφρονες! οὐχ ὁ ποιήσας τὸ ἔξωθεν καὶ τὸ ἔσωθεν ἐποίησε; πλὴν τὰ ἐνόντα δότε ἐλεημοσύνην, καὶ ἰδοὺ ἅπαντα καθαρὰ ὑμῖν ἔσται.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΚ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ
Στίς 3 Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ ὁσιομάρτυρος Γεωργίου τοῦ ἐκ Νεαπόλεως. Ὁ νέος ἱερομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε περίπου τὸ 1730 καί καταγόταν ἀπό τήν ἐπαρχία τῆς Νεάπολης τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἦταν ἱερέας στόν ἱερό Ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στήν Νεάπολη, ὅπου ἔλαμψε ὡς λειτουργός τοῦ Ὑψίστου. Διακρινόταν γιά τίς ἀρετές του καί ἰδιαίτερα γιά τήν ἀγάπη, τήν ἀνεξικακία καί τήν ταπείνωση, ἀνακούφιζε καί παρηγοροῦσε τούς ἀδελφούς του ἕλληνες χριστιανούς, ἦταν ὁ πατέρας τῶν χηρῶν, τῶν ὀρφανῶν καί ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐπαρχίας του• ἀκόμα καί οἱ τοῦρκοι τόν σέβονταν ὡς ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι τό ἔτος 1797 προσκλήθηκε ἀπό τούς χριστιανούς τοῦ χωριοῦ Μαλακοπή, ἕξι ὧρες δρόμο ἀπό τήν Νεάπολη, νά ἱερουργήση σέ κάποια μεγάλη ἑορτή, διότι ὁ ἱερέας κρυβόταν λόγω τῶν διωγμῶν τῶν τούρκων ἐξ αἰτίας τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ Ὀρλώφ. Ὁ ἅγιος Γεώργιος δέχθηκε μέ εὐχαρίστηση καί ἐπειδή ἦταν γέρος καί καχεκτικός ξεκίνησε μέ τό γαϊδουράκι του γιά τόν προορισμό του. Καί ἐνῶ πλησίαζε στήν Μαλακοπή, σέ μία ρεματιά, δύο τοῦρκοι ἐξαγριωμένοι τοῦ ἔκλεισαν τόν δρόμο καί ἀφοῦ τόν γύμνωσαν καί τόν ἔκλεψαν, τόν ἀποκεφάλισαν καί πέταξαν τό ἱερό λείψανό του στό φαράγγι καί ἔτσι ἔλαβε ὁ ἀοίδιμος Γεώργιος τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Οἱ χριστιανοί τῆς Νεάπολης μή γνωρίζοντας τά γεγονότα, ἀνησύχησαν καί ὅταν πληροφορήθηκαν ὅτι δέν εἶχε μεταβῆ στήν Μαλακοπή, βγῆκαν νά τόν ἀναζητήσουν. Ἔτσι ἀνακάλυψαν τό τίμιο ἀποκεφαλισμένο λείψανό του καί κατάλαβαν τόν σκληρό θάνατο, πού ὑπέστη στήν προσπάθειά του νά ἐκπληρώση τό θεῖο θέλημα. Ὕστερα τό ἔθαψαν στόν τόπο ἐκεῖνο καί ἀργότερα τό μετέφεραν στήν Νεάπολη, τό ὁποῖο ἀπό τότε ἕως σήμερα ἀποτελεῖ πηγή θαυμάτων καί ἰάσεων. Τὸ ἱερό του λείψανο, ὁλόσωμο, σήμερα φυλάσσεται καὶ θαυματουργεῖ στὸν Ἱ. Ν. τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου στόν Περισσό Ἀττικῆς.