«Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων» (Ἀποκ. ιγ´, 11)
Κατὰ μίαν ἑρμηνείαν τῆς τραγικῆς καὶ φοβερᾶς αὐτῆς εἰκόνος:
(α) Τὸ «ἕνα κέρατο» ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ θηρίου κατὰ τῆς Ὀρθῆς Πίστεως [= ἄρνησι τῆς Ὀρθοδοξίας (π.χ. Οἰκουμενισμός)].
(β) Τὸ «ἕτερον κέρατο» ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ θηρίου κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ζωῆς [= ἄρνησις τῆς Ὀρθοπραξίας (π.χ. Νικολαϊτισμός)].
Μέσα εἰς τὸ μέγα πλῆθος τῶν φοβερῶν αἱρέσεων κατὰ τὰς ἡμέρας μας, δεσπόζουσαν καὶ κυρίαρχον θέσιν κατέχουν σήμερον:
(α) Ἡ ἀνθρωποκτόνος παναίρεσις τοῦ «οἰκουμενισμοῦ», ἥτις ἐκ τῶν πραγμάτων, ἀποδεικνύεται καὶ εἶναι ὄντως παναίρεσις.
Ἐμπεριέχει αὕτη ἐγγενῶς καὶ ἀναδύεται δυσωδῶς μέσα ἀπὸ τὰ σπλάγχνα της, σὺν τοῖς ἄλλοις, καί:
(β) Ὁ ἐπαναεπανεμφανιζόμενος εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἐν ἀπαισίᾳ μορφῇ καὶ ἐν φοβερᾷ δυνάμει, ὁ πολυπρόσωπος καὶ διαχρονικὸς «Νικολαϊτισμός». Δηλαδὴ τὸ συνονθύλευμα τῶν ἄκρως ψυχοσωματοφθόρων (καὶ πλειστάκις ἕως καὶ “θεοποιημένων” κατὰ τὰς ἡμέρας μας) σαρκικῶν παθῶν καὶ ἡδονῶν.
Τὰ δύο ταῦτα, Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς οὐδόλως εἶναι “γραμμικῶς ἀνεξάρτητα”, ἀλλὰ ἐμφανίζονται καὶ δροῦν ἀλληλενδέτως, ἀλληλοτροφοδοτούμενα καὶ ἀλληλοεπηρεαζόμενα. Τὰ δύο κέρατα ὑφίστανται καὶ δροῦν ἀλληλοεξαρτόμενα, ὡς ἀναφυόμενα καὶ ἀναδυόμενα ἐπάνω ἀπὸ τὴν μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ἑνιαίαν κεφαλὴν τοῦ Ψευδοπροφήτου!
*
Τὸ ἀποκρουστικὸν τοῦτο σύμπλεγμα, Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ τὸ ἀπεικονιζόμενον ὡσαύτως καὶ εἰς τὴν ἀποκαλυπτικὴν εἰκόνα τῆς «γυνῆς καὶ τοῦ θηρίου» (Ἀποκ. ιζ´, 1-18), ἀνακυκλούμενον ποικιλοτρόπως καὶ ἐπανεμφανιζόμενον πολυτρόπως, πάλιν καὶ πολλάκις, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, καθὼς μάλιστα τοῦτο περιγράφεται εἰς τὸ ιζ´ κεφάλαιον τοῦ θεοπνεύστου βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ἐπανεμφανίζεται τοῦτο καὶ πάλιν εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἐν λίαν δριμυτάτῃ μορφῇ, ἕτοιμον καὶ πάλιν νὰ κατασπαράξῃ, νὰ θύσῃ καὶ νὰ ἀπωλέσῃ!!!
Κατὰ τὰ περιγραφόμενα εἰς τὸ Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον τῆς συναντήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ τοῦ δαιμονισμένου «ὅς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μνήμασιν» (Λουκ. η´, 27), ἐκεῖνος ὁ δαιμονιζόμενος κατείχετο ὑπὸ δαιμονίων πολλῶν. Λεγεὼν πονηρῶν πνευμάτων κατεταλαιπώρη ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον. Ἀπεχθής, τρόπόν τινα, προσομοίωσις πρὸς τὸ πλῆθος πασῶν τῶν αἱρέσεων συνηθροισμένων δαιμονιωδῶς εἰς συναγωγήν μίαν:
Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνιαίῳ συμπλέγματι! Πλῆθος δαιμονίων, προσομοιάζον πρὸς τὸ πλῆθος τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν, τῶν συνηθροισμένων καὶ δυναμένων νὰ ἐκφρασθοῦν συμπεπυκνομένως εἰς τὴν φρικτὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Καὶ ἡ καταναγκαστικὴ ἔξοδος τῆς “λεγεῶνος τῶν δαιμονίων” ἐκ τοῦ ταλαιπωρουμένου ἐκείνου δαιμονισμένου, μὲ τὴν ἀδιαμφισβήτητον καὶ αὐστηρὰν προσταγὴν τοῦ Παντοκράτορος Κυρίου μας, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡδήγησε καταναγκαστικῶς τὰ δαιμόνια ἐντὸς τῆς βρωμερᾶς ἀγέλης τῶν χοίρων, τῶν κυλιομένων εἰς τὰς σαρκικὰς δυσωδίας των, ἀπεικονιζόντων, τρόπόν τινα, τὴν κατάστασιν τῆς ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἀνακυκλουμένης βδελυρᾶς Νικολαϊτικῆς αἱρέσεως.
Συνοπτικῶς καὶ ἐμφαντικῶς ἐπανατονίζομεν:
Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνὶ συμπλέγματι!
Αὐτὸ τὸ ἀλληλοπεριχωρούμενον καὶ ἀλληλοεπανατροφοδοτούμενον δαιμονικὸν σύμπλεγμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ, ἀπαρτίζει καὶ συνιστᾷ ἕνα ἐκρηκτικὸν μεῖγμα, ἕναν “δούρειον καὶ δόλιον ἵππον” διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ποὺ ἐπιζητᾷ στανικῶς καὶ σατανικῶς νὰ τὴν ἁλώσῃ οὐχὶ μόνον προφανῶς ἔξωθεν, ἀλλὰ καὶ ὑποχθονίως ἔσωθεν.
Καὶ αὐτὸ τὸ σύμπλεγμα ἀποτελεῖ τὸν δόλιον καὶ πονηρὸν καρπὸν τοῦ “πνεύματος τῆς ἐκκοσμικεύσεως”, ποὺ ἀπειλεῖ καὶ αὐτὴ (ἡ ἐκκοσμίκευσις) νὰ ὑποδουλώσῃ ὑπούλως τὴν Ἐκκλησίαν!
*
Ταῦτα, ἐν ἀκροτάτῃ περιλήψει, τὰ ἀφορῶντα τὴν ποικίλην καὶ πολλαπλὴν παραχάραξιν τῆς Ἀληθείας, τῆς Διδασκαλίας τοῦ Θεανθρώπου, τὴν παρατηρουμένην καὶ διαπιστουμένην εἰς κορυφαίαν ἰδιαιτέρως ἔξαρσιν κατὰ τὰς σημερινὰς λίαν πονηρὰς ἡμέρας τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας.
Ἐξ ἀντιθέτου πρὸς τὰς ἀναριθμήτους ἀλλοτρίας διδασκαλίας τῶν πολυποικίλων καὶ πολυμόρφων αἱρέσεων, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία, οὐδόλως ἀποτελοῦσα θνησιγενὴν “ἐκ τῶν κάτω” ἀνθρωπίνην ἐπινόησιν, ἀλλὰ ἀνατέλλουσα “Ἄνωθεν”, Ἀνατολὴ ἐξ ὕψους, ὡς πάμφωτος καὶ σῴζουσα Ἀποκάλυψις Θεοῦ, ξυπνᾷ ξανὰ καὶ ἀνασταίνει τὰ ἔνθεα στοιχεῖα τῆς αὐθεντικῆς Ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκείνου δηλαδὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀναζητᾷ, μὲ τὰς σωστὰς καὶ σωστικὰς προϋποθέσεις, τὴν Ὄντως Ἀλήθειαν, δηλαδὴν Αὐτὸν Τοῦτον τὸν Σωτῆρα, τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν!
Τὸ θηριῶδες καὶ δαιμονιῶδες σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” εἶχεν ἤδη ἀναφανεῖ, ἐπισημανθεῖ καὶ καταγραφεῖ ἀπὸ τοὺς πρώτους ἤδη χρόνους τῆς μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, ἐνδόξου καὶ ἐν δυνάμει Ἐπιφανίας τῆς Ἐκκλησίας μας!
Τὸ ἀντίχριστον
σύμπλεγμα
«Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ»
ἐπισημαινόμενον καὶ κατατροπούμενον θεοπνεύστως
ὑπὸ τῆς «Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου»
Ἡ Πρώτη Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξε ἡ Ἁγία Σύνοδος, ποὺ συνῆλθεν κατὰ τοὺς Ἀποστολικοὺς χρόνους εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, περὶ τὸ ἔτος 49 μ.Χ.
Αὐτὴ ἡ «Σύνοδος τῶν Ἀποστόλων» συνιστᾷ τὸν θεμέλιον λίθον ὅλων τῶν ἐπακολουθεισῶν ἢ καὶ ἐπακολουθησομένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Τὸ Δόγμα, ποὺ σαφέστατα διετύπωσε ἡ Πρώτη αὐτὴ Σύνοδος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στηλιτεύει σαφέστατα καὶ ἐν ταυτῷ τόσον τὸ πνεῦμα τοῦ “Οἰκουμενισμοῦ” ὅσον καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ “Νικολαϊτισμοῦ”:
«Ἔδοξε γὰρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν μηδὲν πλέον ἐπιτίθεσθαι ὑμῖν βάρος πλὴν τῶν ἐπάναγκες τούτων, ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτοῦ καὶ πορνείας· ἐξ ὧν διατηροῦντες ἑαυτοὺς εὖ πράξετε, ἔῤῥωσθε.» (Πράξ. ιε´, 29).
Ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει, ἡ Πρώτη Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, συνελθοῦσα ὑπὸ τῶν Ἁγιοτάτων Ἀποστόλων, ἀποφαίνεται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀπεριφράστως:
(α) Ἀποχὴν ἀπὸ τὸ «φύρδην-μίγδην» τῶν συγκρητιστικῆς-οἰκουμενιστικῆς φύσεως συναγελασμῶν (ὅπως θὰ τὸ ἐκφράζαμεν μὲ σημερινὴν ὁρολογίαν), ποὺ συνέβαιναν κατὰ τὴν ἐποχὴν τῶν Ἀποστόλων καὶ ἄρα, κατ᾽ ἐπέκτασιν, ὅλων τῶν ἐποχῶν, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας), καὶ
(β) Ἀποχὴν ἀπὸ τὴν πορνείαν, λαμβανομένου ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, ὑπὸ τὸν ὅρον “πορνεία” νοεῖται σύνολον τὸ φάσμα τῶν πάσης φύσεως σαρκικῶν ἁμαρτημάτων.
Ἑπομένως:
Τὸ σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικάζεται ἤδη ἀπὸ τὸ θεμελιώδους σημασίας Πρῶτον καὶ Κορυφαῖον Δόγμα τῆς Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων!
Ἅπασαι ἀνεξαιρέτως αἱ ἐπακολουθήσασαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας, διαπνέονται σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως, εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως, ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦτο, δηλαδὴ τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ καὶ τοῦ Ἀντινικολαϊτισμοῦ!
Καὶ τίθεται προφανῶς τὸ ἀμείλικτον ἐρώτημα:
Ἐάν, παρ᾽ ἐλπίδαν, ἤθελεν ποτὲ ἀναφανεῖ μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, οἱαδήποτε σύνοδος, ποὺ δεν θὰ διαπνεόταν σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως ὑπὸ τοῦ Ὀρθοδόξου τούτου πνεύματος, αὐτὴ ἡ σύνοδος θὰ ἦτο ποτὲ δυνατὸν νὰ ἀναγνωρισθῇ καὶ νὰ ἐπικληθῇ, σὰν τάχα “Οἰκουμενική”;;;
Τὸ ἀντίχριστο
σύμπλεγμα
“Οἱκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ”
καταδικαζόμενον εὐθαρσῶς καὶ ἀπεριφράστως διὰ στόματος Αὐτοῦ Τούτου, τοῦ
Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ θεόπνευστον βιβλίον
τῆς “Ἀποκαλύψεως”
Εἰς τὸ θεόπνευστον Βιβλίον τῆς «Ἀποκαλύψεως», γράφει, καθ᾽ ὑπαγόρευσιν Αὐτοῦ Τούτου τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, πρὸς τὸν ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Περγάμου «…ἀλλὰ ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἔχεις ἐκεῖ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν Βαλαὰμ (=Νικολαϊτισμός), ὃς ἐδίδαξε τὸν Βαλὰκ βαλεῖν σκάνδαλον ἐνώπιον τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ (= σύμπλεγμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ) καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα (=Συγκρητισμὸς-Οἰκουμενισμὸς) καὶ πορνεῦσαι (= Νικολαϊτισμός). Οὕτως ἔχεις καὶ σὺ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν τῶν Νικολαϊτῶν ὁμοίως. Μετανόησον οὖν. Εἰ δὲ μή, ἔρχομαί σοι ταχὺ καὶ πολεμήσω μετ᾽ αὐτῶν ἐν τῇ ῥομφαίᾳ τοῦ στόματός μου…» (Ἀποκ. β´, 14-16).
Ἄρα:
Οὗτος ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀποῤῥίπτει ἀναφανδὸν καὶ ἀπροκαλύπτως τὸ ἀπαίσιον σύμπλεγμα «Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ». Καὶ σαφῶς καλεῖ εἰς Μετάνοιαν! Μάλιστα δέ, ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἐὰν δηλαδὴ δὲν ἐπιδειχθῇ καὶ δὲν ὑπάρξῃ Μετάνοια, δηλοῖ ὅτι θὰ τιμωρήσῃ αὐτοπροσώπως, τοὺς ἐμμένοντας εἰς τὴν τοιαύτην ἁμαρτίαν!
Ἐν συνεχείᾳ, γράφει καὶ πάλιν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος πρὸς τὸν ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θυατείρων· «…ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἀφεῖς τὴν γυναίκά σου Ἰεζάβελ (= πλανεμένην γυναίκα, ἡ ὁποία ἐδροῦσε εἰς τὸν χῶρον τῆς πνευματικῆς δικαιοδοσίας τοῦ ἐπισκόπου Θυατείρων, ἐξ οὗ καὶ τὸ “σου”), ἣ λέγει ἑαυτὴν προφῆτιν, καὶ διδάσκει καὶ πλανᾷ τοὺς ἐμοὺς δούλους πορνεῦσαι (= Νικολαϊτισμὸς) καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα (= Συγκρητισμός-Οἰκουμενισμός)…» (Ἀποκ. β´, 20).
Ἀπὸ τοὺς πρώτους ἤδη χρόνους τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅταν ἐνεφανίσθη καὶ μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, ἔδρασε καὶ συνεχίζει νὰ δρᾷ καὶ νὰ ἐπιτελῇ τὸ ἀντίχριστον ἔργο του τὸ φοβερὸν καὶ ἀπαίσιον “δίδυμον” “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ”: Ἤτοι, καθὼς προεξηγήσαμεν, δροῦν καὶ ἐπιτελοῦν ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἀντίχριστο ἔργο τους τὰ “δύο κέρατα” τοῦ ψευδοπροφήτου (Ἀποκ. ιγ´, 11).
Ὁ Ἀντίχριστος, ὁ Ψευδοπροφήτης αὐτοῦ, καθὼς καὶ ὁ ἐν αὐτοῖς ὑποκρυπτόμενος καὶ ὑποδαυλίζων, δηλαδὴ ὁ Διάβολος (τοὐτέστιν κατὰ μίαν ἀπεχθὴν πιθηκιστικὴν ἀπομίμησιν τῆς Παναγίας Τριάδος: τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἀγίου Πνεύματος), θὰ ἐνεργήσουν καὶ θὰ ἀναδυθοῦν μέσα ἀπὸ τὸ “Ἱστορικὸν γίγνεσθαι”, ὡς τὸ φοβερὸν καὶ ἀποτρόπαιον σύμπλεγμα: “ἡ Πόρνη καὶ τὸ Θηρίον” (Ἀποκ. ιζ´, 3-9).
Ἄγγελος Κυρίου ἀποκαλύπτει ἐν προκειμένῳ εἰς τὸν ἅγιον Ἰωάννην· «Ἐγὼ ἐρῶ σοι τὸ μυστήριον τῆς γυναικὸς καὶ τοῦ θηρίου τοῦ βαστάζοντος αὐτήν… Τὸ θηρίον ὃ εἶδες (=ὢν), ἦν (=ἦτο) καὶ οὐκ ἔστι, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου [δηλαδὴ ἡ ἀνάβασις καὶ ἡ ἀνάδυσις κατὰ τοὺς “Καιροὺς τῆς Ἀποστασίας”, ποὺ ἀνακυκλικῶς ἐπανεμφανίζονται μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας, μὲ μεγιστοποιημένην ἢδη ἔξαρσιν κατὰ τοὺς Ἐσχάτους Χρόνους (= “Οἱ Καιροὶ τῆς Μεγίστης Ἀποστασίας”)].
«Καὶ θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, βλεπόντων τὸ θηρίον ὅτι ἦν καὶ οὐκ ἔστι καὶ παρέσται» (Ἀποκ. ιζ´, 8).
Καὶ ὅμως:
Τὸ ἀντίχριστον τοῦτο θηρίον, τελικῶς καὶ τελεσιδίκως, εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν» (Ἀποκ. ιζ´, 7-8)!!!
Ἑπομένως ἐμφαίνεται σαφῶς ἡ ὑφισταμένη ἀνὰ τοὺς αἰώνας ἀέναος σφοδρὰ ἀντιπαλότης μεταξὺ ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ (δηλαδὴ τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας) καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου τοῦ συμπλέγματος τοῦ «Ἀντιχρίστου-Ψευδοπροφήτου-Διαβόλου» ὁμοῦ μετὰ τῶν ἐπιλεξάντων τὴν βιοτὴν κατὰ τὰς ἑλκυστικὰς μέν, καταστροφικὰς δέ, ἐπιταγὰς τῆς τοιαύτης Ἀντιχρίστου Τριάδος!
Τὸ ἀντίχριστον
σύμπλεγμα τῶν «δύο κεράτων» τοῦ
«θηρίου-ψευδοπροφήτου» εἰς τὸ βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. ιγ´, 11) ἐπισημαινόμενον
καὶ καταπολεμούμενον
ὡσαύτως κατὰ τοὺς χρόνους τῶν Ἀποστόλων
Ὡς τοιοῦτον παράδειγμα, ἀναφέρομεν τὴν θεόπνευστον Ἐπιστολήν, ἡ ὁποία περιλαμβάνεται εἰς τὸ Βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὴν ὑπογραφομένην ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου καὶ ἀδελφοῦ τοῦ Κυρίου Ἰούδα (“κατὰ σάρκα” ἀδελφοῦ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου).
Εἰς τὴν μικρῆς μὲν ἐκτάσεως, ἀλλὰ τεραστίων θεολογικῶν διαστάσεων ἐν λόγῳ “Ἐπιστολὴν τοῦ Ἰούδα”, κατέχουσαν τὴν 26ην θέσιν εἰς τὸν “Κανόνα” τῶν 27 βιβλίων, ποὺ ἀπαρτίζουν τὴν “Καινὴν Διαθήκην”, ὁ ἀδελφόθεος οὗτος Ἰούδας διευκρινίζει ἐναργέστατα ὅτι ἡ σῴζουσα Ἀλήθεια, ποὺ ἀπεκάλυψεν εἰς τὸν κόσμον ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐξαγγέλλει σαφέστατα καὶ διαυγέστατα, ὅ,τι ἡ ἀληθὴς Πίστις συνίσταται:
(α) Εἰς τὴν ἀποδοχὴν τοῦ Θεανθρωπίνου Προσώπου τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄρα αὕτη ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις ἀπαιτεῖ τὴν καθαρότητα τοῦ Δόγματος, καθόσον οἱ καταπολούμενοι ἐν προκειμένῳ αἱρετικοὶ ἀρνοῦνται «τὸν μόνον Δεσπότην καὶ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν» (Ἰούδ. 4) καὶ
(β) Εἰς τὴν καταδίκην τῶν τάχα “χριστιανῶν”, ποὺ “ἐπιδίδονται εἰς ἀσελγείας καὶ μιαίνουν τὴν σάρκα” (Ἰούδ. 4, 7, 8). Ἄρα αὕτη ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις ἀπαιτεῖ τὴν καθαρότητα τοῦ Ἤθους.
Ἑπομένως: Ἡ τεραστίας σωτηριολογικῆς καὶ θεολογικῆς σημασίας Ἐπιστολὴ αὐτὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης, καταδεικνύει θεοπνεύστως ὅτι ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις εἰς τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστὸν ἀπαιτεῖ ἀδιαμφισβητήτως συναμφότερα, Ὀρθοδοξίαν καὶ Ὀρθοπραξίαν, τοὐτέστιν:
(α) Καθαρότητα Δόγματος (Ἀντιοικουμενισμός), καὶ
(β) Καθαρότητα Ἤθους (Ἀντινικολαϊτισμός)!
Ταῦτα γράφω ὑμῖν,
πεφιλημένοι μοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
μετὰ τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγάπης,
ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ.Μ. Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος
Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος
Ἱεροσόλυμα, περὶ τὸ 49 μ.Χ.
Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος, ἐγένετο εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα περὶ τὸ ἔτος 49 μ.Χ. (Πρξ. ιε ´, 1-35 & Γαλ. β´) ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων.
Ἀποτελεῖ ἡ Ἀποστολικὴ αὐτὴ Σύνοδος τὸν Θεμέλιον Λίθον ὅλων τῶν ἐπακολουθεισῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας.
Τὸ Δόγμα, ποὺ διετύπωσε σαφέστατα ἡ Πρώτη αὐτὴ Σύνοδος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καταδικάζει ἀπεριφράστως:
(α) τόσον τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ-Συγκρητισμοῦ, ἐντέλλουσα: “Ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτοῦ”. Ὑπὸ τὴν ἐνδεικτικὴν αὐτὴν ἀπόφανσιν καταδικάζεται ὁ οἱοσδήποτε συγκερασμὸς τῶν Χριστιανῶν μὲ τὰς ποικίλας ἐκδηλώσεις τύπου “Συγκριτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ”,
(β) ὅσον καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, ἐντέλλουσα: “(Ἀπέχεσθαι) πορνείας”, δεδομένου ὅτι ὑπὸ τὸν συνοπτικὸν ὅρον “πορνεία” ἐννοοῦνται, κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ κατὰ τους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ἅπασαι αἱ σαρκικαὶ ἁμαρτίαι.
Ὅλαι ἀνεξαιρέτως αἱ ἐπακολουθήσασαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, διαπνέονται, εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως, πλὴν ὅμως σαφῶς, ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ καὶ Ἀντινικολαϊτισμοῦ.
Ἐάν ποτε ἤθελε ἐμφανισθῇ Σύνοδος, διεκδικοῦσα τὸν ῥόλον καὶ τὸν τίτλον “Οἰκουμενικῆς” καὶ δὲν ἐμφορεῖται ἀπὸ πνεῦμα Ἀντι-οικουμενιστικὸ καὶ Ἀντι-νικολαϊτικό, ἡ τοιαύτη “Σύνοδος” θὰ ἦτο ποτε δυνατὸν νὰ ἀπαιτήσῃ νὰ καταγραφῇ ὡς “Οἰκουμενική”;;;
Ἀσφαλέστατα ΟΧΙ!!!
Διαχρονικῶς τὸ σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικάζεται σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως ἀπὸ τὸ θεμελιωδεστάτης σημασίας Πρῶτον καὶ Κορυφαῖον Δόγμα τῆς Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ἀποτελεῖ διαυγεστάτην καὶ μόνιμον τοποθέτησιν τῆς Μίας Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας!
«Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων…» (Ἀποκ. ιγ´, 11).
[Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον νὰ βγαίνῃ ἀπὸ τὴν γῆν καὶ εἶχε δύο κέρατα, ὅμοια μὲ κέρατα ἀρνίου, ὅμως ὡμιλοῦσε ὡσὰν δράκων. Πρόκειται γιὰ τὸν ψευδοπροφήτην τοῦ Ἀντιχρίστου, ποὺ κάτω ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸν καὶ παραπλανητικὸν φαινόμενο τοῦ “προβάτου” ὑποκρύπτει λύκον καὶ τὸν σατανᾶν…]
Τὰ περιγραφόμενα στὸ χωρίον αὐτὸ ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην τὸν Θεολόγον, ὅπως ἀπεικονίζονται σὲ μικρογραφία τοῦ “κώδικα 724” τῆς βιβλιοθήκης Châteam (ἔτη 1451-1475), στὸ Chantilly τῆς Γαλλίας.
Τὸ “ἕνα κέρατο” ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ “Θηρίου-Ψευδοπροφήτου” τοῦ Ἀντιχρίστου, ἐναντίον τῆς εἰς Χριστὸν Πίστεως (δηλαδὴ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, π.χ. Οικουμενισμος)
Τὸ “ἕτερον κέρατο” ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ “Θηρίου-Ψευδοπροφήτου” τοῦ Ἀντιχρίστου, ἐναντίον τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς (δηλαδὴ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ὀρθοπραξίας, π.χ. Νικολαϊτισμος)
Ἐν προκειμένῳ παρουσιάζονται ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνιαίῳ συμπλέγματι!
Τὰ δύο ταῦτα, Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς οὐδόλως εἶναι «ἀνεξάρτητα». Ἀναφύονται καὶ ἀναδύονται ἀμφότερα ἐκ τῆς μίας καὶ ἐνιαίας κεφαλῆς τοῦ Ψευδοπροφήτου. Ἐμφανίζονται καὶ δροῦν ἀλληλένδετα, ἀλληλοεξαρτώμενα, ἀλληλοτροφοδοτούμενα, ἀλληλοεπηρεαζόμενα καὶ ἐνεργοῦντα ἀμφιδρόμως, ὠσὰν συμπεπλεγμέναι Παναιρέσεις!