Οἱ κ. Πομπέο, Μητσοτάκης καὶ Πάιατ γευματίζουν εἰς τὴν πατρικὴν οἰκίαν
τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ εἰς Χανιά (30.9.2020).
Τὴν 28ην Σεπτεμβρίου εἰς Θεσσαλονίκην ὑπὸ τὴν προεδρίαν τοῦ ΥΠΕΞ τῶν ΗΠΑ
ἔγινε κοινὴ συνεδρίασις Ὑπουργῶν Ἑλλάδος καὶ Σκοπίων. Ποῖος κυβερνᾶ αὐτὸν τὸν τόπον;
ΣΤ΄ Κανών τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου:
“Καί εἴ τις εὑρεθῆ ἄρχων τοῦτο κωλύων, ἀφοριζέσθω”!
ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΔΕΝ
ΕΦΟΒΟΥΝΤΟ ΤΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ
Ἡ ἐπισκοπική ὑπευθυνότης, διδάσκουν οἱ Πατέρες, δέν θυσιάζεται ἀπό οἱανδήποτε σκοπιμότητα,
ἀλλά κριτήριόν της εἶναι ἡ ἀλήθεια, τό δίκαιον καί ἡ ἀγάπη!
Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος
Σύμφωνα μέ δηλώσεις τοῦ κυβερνητικοῦ ἐκπροσώπου ὁ πρωθυπουργός τῆς Χώρας προχωρᾶ στήν ἐπιβολή νέων περιοριστικῶν μέτρων ἀλλά καί σέ ἕνα πιθανό δεύτερο lockdown, τό ὁποῖο θά ἔχη ἀνυπολόγιστες συνέπειες στήν οἰκονομία.
Καί ἐνῶ ἡ Πολιτεία προχωρᾶ στήν ποινικοποίηση τῆς πολιτικῆς καί κοινωνικῆς ζωῆς τῆς Χώρας, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ ἀφορμή τό ζήτημα τοῦ Covid-19, κατά τήν συνεδρία τῆς 29ης Σεπτεμβρίου ἀποφάσισε νά ἀναβάλη τήν σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Ὀκτωβρίου. Ἡ ἀνακοίνωση πού ἐξέδωσε μεταξύ τῶν ἄλλων ἀναφέρει “κατόπιν διεξοδικῆς συζητήσεως καί λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν τίς ἐγγράφως ἐκπεφρασμένες ἀπόψεις ἁπάντων τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀπεφάσισε κατά πλειοψηφία τήν ἐν εὐθέτῳ χρόνῳ μετάθεση τῆς συγκλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, ὡς ἄλλωστε ἐξέφρασαν στήν πλειοψηφία τους τά Μέλη Αὐτῆς”.
Καταλύεται καί ἀλλοιώνεται
περαιτέρω τό συνοδικόν πολίτευμα
Ἡ σύγκληση τῆς Ι.Σ.Ι. κανονικά θά ἔπρεπε νά εἶχε γίνει πρό τῆς ἱεροσυλίας τοῦ κλεισίματος τῶν ἱερῶν Ναῶν τό Πάσχα, καί τῆς ἀπαγόρευσης τῆς θείας Κοινωνίας, δηλαδή τόν Μάρτιο. Ὅταν ἐξευτελιστικά, ὄχι μέ ἀπόφαση τῆς κυβερνήσεως ἤ νόμο τῆς Βουλῆς, ἀλλά μέ ἕνα “τιτίβισμα”, “κελάδισμα” τοῦ πρωθυπουργοῦ στό twitter, εἶχε ἀνασταλῆ ἡ λατρεία σέ ὅλη τήν Χώρα. Ἑπτά μῆνες μετά ὁ Μακαριώτατος καί ἡ Δ.Ι.Σ. προχωροῦν στήν ἐπ’ ἀόριστον ἀναβολή τῆς σύγκλησης τῆς Ι.Σ.Ι., καταλύοντας ἔτσι καί ἀλλοιώνοντας περαιτέρω τό συνοδικό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ κανονικά θά ἔπρεπε νά ὁρισθῆ καί ἡ ἡμερομηνία γιά τήν μελλοντική σύγκλησή της.
Τίθεται λοιπόν τό ἐρώτημα, ἐάν διαρκέσει “ἡ πανδημία τοῦ Covid-19” γιά δύο χρόνια, ὅπως διατείνονται οἱ κυβερνητικοί ἀξιωματοῦχοι, θά ἀναστείλη καί ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία τὶς ἐργασίες της; Τήν στιγμή μάλιστα πού χρήζουν μελέτης καί συζητήσεως σπουδαῖα ζητήματα, τά ὁποῖα ἀπασχολοῦν τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἡ προσπάθεια τῆς Πολιτείας νά ἐπέμβη στήν ἐσωτερική ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἀκόμα καί σέ δογματικά θέματα, ἡ μετάδοση τῆς θείας Κοινωνίας μέ κουταλάκια, ἐάν ὁ χῶρος τοῦ Ναοῦ εἶναι χῶρος ἁγιασμοῦ ἤ ὄχι; Ἐάν εἶναι ἐπιτρεπτό ἡ παρουσία τῶν πιστῶν ἐντός τοῦ Ναοῦ νά εἶναι μέ μάσκα, πόσο μᾶλλον τῶν ἱερέων καί τῶν ἐπισκόπων; Ἐάν μπορῆ ἡ Πολιτεία νά ἐπεμβαίνη ἀκόμα καί στό κλείσιμο τῶν Ναῶν καί μάλιστα στήν περίοδο τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἤ τῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα; καί ἄλλα ζητήματα.
Εἶναι ὑποχρεωτική ἡ σύγκλησις
τῆς συνόδου τῶν Ἐπισκόπων δίς τοῦ ἔτους
Πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι στό Ἄρθρο 6 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Νόμος 590\1977), ὁρίζεται ὅτι “Ἡ Ι.Σ.Ι. συνέρχεται εἰς τακτικήν συνέλευσιν αὐτοδικαίως μέν τήν 1ην Ὀκτωβρίου ἑκάστου ἔτους”, ἐπίσης ὁρίζονται καί οἱ περιπτώσεις ὅπου ἤθελε συγκληθῆ ἐκτάκτως. Ἀναφέρει δέ στήν περίπτωση ὅπου τήν ἔκτακτη σύγκληση τήν ζητήση μέ ἀπόφασή της ἡ Δ.Ι.Σ., τότε “ὁ Πρόεδρος ὀφείλει ὅπως προσκαλέσῃ τά μέλη τῆς Ἱεραρχίας διά πράξεως αὐτοῦ, ἐκδιδομένη ἐντός προθεσμίας 10 ἡμερῶν ἀφ’ ἧς ἀπεφασίσθη ἡ σύγκλησις καί δι’ ἡμέραν συνεδριάσεως μή ἀπέχουσαν πλέον τῶν 20 ἡμερῶν ἀπό τῆς αὐτῆς ὡς ἄνω ἡμερομηνίας”.
Στήν περίπτωση δέ πού ἡ σύγκληση γίνη μετά ἀπό αἴτηση τοῦ 1\3 τοὐλάχιστον τῶν ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολιτῶν καί οἱ Μητροπολίτες ἐμμένουν στήν σύγκληση τῆς Ι.Σ.Ι. ἀκόμα καί ἄν ὑπάρξη ἀρνητική ἀπόφαση ἀπό τήν Δ.Ι.Σ. γιά σύγκλησή της, τότε “ἡ σύγκλησις τῆς Ἱεραρχίας εἶναι ὑποχρεωτική δι’ αὐτόν (τόν Πρόεδρο), ὅστις συγκαλεῖ ταύτην εἰς ἡμέραν συνεδριάσεως μή ἀπέχουσαν πλέον τῶν 20 ἡμερῶν ἀπό τῆς ὑποβολῆς τῆς αἰτήσεως. Ὁ Πρόεδρος ὑπέχει κανονικήν εὐθύνην εἰς ἥν περίπτωσιν παραλείψει νά συγκαλέσῃ τήν Ι.Σ.Ι. εἰς τάς ὡς ἄνω περιπτώσεις”.
Παρατηρεῖται δηλαδή στόν Καταστατικό Χάρτη ὅτι γιά τήν σύγκληση ἔκτακτης συνεδριάσεως τῆς Ι.Σ.Ι. εἶναι ἀναγκαῖος ὁ χρονικός της προσδιορισμός καί μάλιστα “ὁ Πρόεδρος ὑπέχει κανονικήν εὐθύνην εἰς ἥν περίπτωσιν παραλείψει νά τήν συγκαλέσῃ”. Πόσο μᾶλλον εἶναι ἀναγκαῖος ὁ νέος χρονικός προσδιορισμός τῆς Ι.Σ.Ι. πού ζητᾶ ἡ Δ.Ι.Σ. νά ἀναβληθῆ λόγω τοῦ ζητήματος τοῦ Covid-19, τήν στιγμή μάλιστα πού ὁ ΛΖ΄ Ἱερός Ἀποστολικός Κανόνας προστάζει ὅτι “Δεύτερον τοῦ ἔτους γινέσθω τῶν Ἐπισκόπων, καί ἀνακρινέτωσαν ἀλλήλως τά δόγματα τῆς εὐσεβείας, καί τάς ἐμπιπτούσας Ἐκκλησιαστικάς ἀντιλογίας διαλυέτωσαν, ἅπαξ μέν, τῇ τετάρτῃ ἑβδομάδι τῆς Πεντηκοστῆς, δεύτερον δέ Ὑπερβερεταίου δωδεκάτῃ (ἤτοι τοῦ Ὀκτωβρίου μηνός)”, δηλαδή εἶναι ὑποχρεωτική ἡ σύγληση τῆς συνόδου τῶν Ἐπισκόπων δύο φορές τόν χρόνο, μία τήν περίοδο τῆς Πεντηκοστῆς καί ἡ ἄλλη τόν Ὀκτώβριο, γιά νά συζητηθοῦν τά ἐκκλησιαστικά ζητήματα πού ἀπασχολοῦν τό ἐκκλησιαστικό σῶμα.
Σοβαροί λόγοι συντρέχουν,
διά νά συγκληθῆ ἄμεσα ἡ Ι.Σ.Ι
Πόσο μᾶλλον εἶναι ἀναγκαῖο νά συγκληθῆ ἄμεσα ἡ Ι.Σ.Ι. σήμερα, τήν στιγμή πού πολλοί σοβαροί λόγοι ἐκκλησιαστικοί συντρέχουν ἀλλά καί κοινωνικοί, καθώς ἡ κοινωνία βρίσκεται σέ πολύ μεγάλη κρίση καί ἐθνικοί, γιά νά καθορίσουν οἱ Ποιμένες τήν πορεία πλεύσεως τόσο τῆς Ἐκκλησίας μας ὅσο καί τῆς Πατρίδος μας.
Τήν ὑποχρεωτικότητα τῆς σύγκλησης τῶν Ἐπισκόπων σέ σύνοδο δύο φορές τόν χρόνο ἐπαναλαμβάνει τόσο ἡ Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ὅσο καί ἡ ΣΤ΄καί ἡ Ζ΄, ἀποδεικνύοντας ἔτσι τήν σοβαρότητα τοῦ ζητήματος. Καθώς ὁ ΙΘ΄ Κανόνας τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τονίζει ὅτι “Ἦλθεν εἰς ἡμετέρας ἀκοάς, ὡς ἐν ταῖς ἐπαρχίαις αἱ κεκανονισμέναι Σύνοδοι τῶν Ἐπισκόπων οὐ γίνονται, καί ἐκ τούτου πολλά παραμελεῖται τῶν διορθώσεως δεομένων ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. Ὥρισε τοίνυν ἡ ἁγία Σύνοδος κατά τούς τῶν ἁγίων Πατέρων Κανόνας, δίς τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐπί τό αὐτό συντρέχειν τούς Ἐπισκόπους…”. Ὁ δέ Η΄ Κανόνας τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁρίζει ὅτι “…καί ἡμεῖς κρατεῖν βουλόμενοι, ἀνανεοῦμεν καί τόν Κανόνα… Ἐπειδή δέ διά τε τάς τῶν βαρβάρων ἐπιδρομάς, διά τε τάς προσπιπτούσας ἑτέρας αἰτίας, ἀδυνάτως οἱ τῶν Ἐκκλησιῶν Πρόεδροι ἔχουσι δίς τοῦ ἐνιαυτοῦ τάς Συνόδους ποιεῖσθαι, ἔδοξεν ὡς τρόπῳ παντί ἅπαξ τοῦ ἔτους τήν τῶν προγεγραμμένων Ἐπισκόπων διά τά ἀναφυόμενα ἐκκλησιαστικά κεφάλαια ἑκάστῃ ἐπαρχίᾳ γινέσθαι Σύνοδον, ἀπό τῆς ἁγίας τοῦ Πάσχα ἑορτῆς, καί μέχρι τῆς συμπληρώσεως τοῦ Ὀκτωβρίου ἑκάστου ἔτους…”. Τό πνεῦμα αὐτό ἐπαναλαμβάνει καί ὁ ΣΤ΄ Κανόνας τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅπου ὁρίζει ἐξάπαντος νά γίνεται μία Σύνοδος τόν χρόνο, γιά νά διορθώνωνται τά ἐκκλησιαστικά προβλήματα πού ἀναφύονται.
Ἔχοντας ὡς πυξίδα τούς Ἱερούς Κανόνες, νομίζουμε ὅτι στήν προκειμένη περίπτωση δέν ὑπάρχει λόγος ἀναβολῆς τῆς Ι.Σ.Ι. τοῦ Ὀκτωβρίου, τήν στιγμή πού δέν συντρέχει λόγος “βαρβάρων ἐπιδρομάς” οὔτε κάποιος παρόμοιος σοβαρός λόγος, ἀφοῦ ὑπάρχουν Ναοί πού τό μέγεθός τους πληροῖ τούς κανόνες πού ἐπιβάλλει ἡ Πολιτεία. Τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι, γιατί θά πρέπη νά ἀνασταλῆ ἡ σύγκληση τῆς Ι.Σ.Ι. τήν στιγμή πού οἱ ἐργασίες τῆς Βουλῆς συνεχίζονται κανονικά, χωρίς αὐτό νά σημαίνη ὅτι θά πρέπη νά ἀνασταλοῦν καί οἱ ἐργασίες αὐτῆς;
Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀναφέρουν ὅτι οἱ Μητροπολίτες ἔχουν ὑποχρέωση νά συγκαλοῦν “ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ” σύνοδο καί “εἰ δέ τις ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν ἀμελήσοι τοῦτο γίνεσθαι, ἐκτός ἀνάγκης καί βίας, καί τινος εὐλόγου προφάσεως, τοῖς ἐπιτιμίοις ὑποκείσθω”, δηλαδή νά ὑπόκειται σέ ἐπιτίμια ὁ Μακαριώτατος, ἐάν ἀμελήση νά συγκαλέση τήν Ι.Σ.Ι., ὁ δέ θεῖος Νικόδημος ἑρμηνεύοντας τόν παρόντα Κανόνα συμπληρώνει ὅτι “ὅσοι Ἐπίσκοποι ὄντες ὑγιεῖς, καί ἐλεύθεροι ἀπό ἀναγκαίαν φροντίδα, δέν ἤθελαν εὑρεθῆ παρόντες εἰς τάς συνόδους αὐτάς, νά ἐπιτιμῶνται ἀδελφικῶς”.
Οἱ θεοφόροι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι συνέταξαν τούς Ἱερούς Κανόνες, ἐπειδή ἀκριβῶς ἦσαν θεοκίνητοι γνώριζαν ὅτι βασικός λόγος πού δέν συγκαλοῦνται οἱ Σύνοδοι εἶναι οἱ πιέσεις τοῦ Καίσαρα πρός τούς Μητροπολίτες καί Ἐπισκόπους καί γιά τόν λόγο αὐτό στόν ΣΤ΄ Κανόνα τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου προσθέτουν ὅτι “καί εἴ τις εὑρεθῆ ἄρχων τοῦτο κωλύων, ἀφοριζέσθω”, ὑποδεικνύοντας ἔτσι ποιό εἶναι τὸ φρόνημα τῶν γνησίων Πατέρων. Ἕνα φρόνημα πού σκοπό ἔχει ὄχι νά ἐπικρίνη, ἀλλά νά ὑποδείξη καί νά προστατεύση τήν Ἐκκλησία ἀπό ἐκεῖνες τίς ἐνέργειες τοῦ Καίσαρα πού ὑπάρχει κίνδυνος νά ἀλλοιώσουν καί νά ἀλλοτριώσουν τό ἐκκλησιαστικό σῶμα ἀπό τήν Ἱερά Παράδοσή της.
“Πᾶν πνεῦμα, ὅ μή ὁμολογεῖ
Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα,
ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστί·
καί τοῦτό ἐστι τό τοῦ Ἀντιχρίστου”
Ὁ ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Α΄ Καθολική Ἐπιστολή του ἀπευθυνόμενος πρός τούς Χριστιανούς τούς τονίζει ὅτι “πᾶν πνεῦμα, ὅ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι· καί πᾶν πνεῦμα, ὅ μή ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστί· καί τοῦτό ἐστι τό τοῦ Ἀντιχρίστου”. Ἀπό αὐτό τό πνεῦμα ἐμφορεῖται καί ὁ σύγχρονος Καίσαρας, ἀφοῦ ἔφθασε στό σημεῖο ἀκόμα καί νά κλείση τούς Ἱ. Ναούς καί νά ἀπαγορεύση τήν τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας τῆς Ἀναστάσεως.
Ἀντιλαμβανόμεθα τήν ἐπικινδυνότητα τοῦ Καίσαρα, ἀφοῦ κυριαρχεῖται ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀκόμα καταλαβαίνουμε ὅτι στήν προσπάθειά του νά ἐπιβάλη τά σχέδιά του πιέζει τά ἐκκλησιαστικά πρόσωπα, ἀφοῦ ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας ἐπηρεάζει ὄχι μόνον τούς πιστούς ἀλλά καί εὐρύτερα τό κοινωνικό σύνολο. Γιά τόν λόγο αὐτό οἱ Ἐπίσκοποι ἀλλά καί ὁ πιστός λαός, πρέπει νά ἔχουν λόγο, νά ἀντιδροῦν κατά Χριστόν, ὥστε τά ἐκκλησιαστικά πρόσωπα νά ἀντιμετωπίζουν τήν πίεση τοῦ Καίσαρα ἐπιτυχῶς.
Οἱ ὁμολογηταί Πατέρες δέν ἐδειλίασαν πρό ψευδοχριστιανῶν ἡγετῶν
Ἄν κάποιοι ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν σήμερα φοβοῦνται τόν κορωνοϊό παρά τά μέτρα πού θά παρθοῦν ἀπό τήν Πολιτεία, τότε ἄς γνωρίζουν ὅτι οἱ παλαιοί ἐπίσκοποι ὡς Λεοντο-ἄρνες δέν φοβόντουσαν τούς διωγμούς. Οὔτε ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος φοβήθηκε νά τόν ἀλέσουν ὡς σιτάρι τά λιοντάρια τῆς Ρώμης οὔτε οἱ ὁμολογητές Πατέρες δειλίασαν πρό ψευδοχριστιανῶν ἡγετῶν ἤ πρό αἱρετικῶν ἀρχόντων. Ὅποιος φοβᾶται, νομίζουμε, ἀπό τόν πρῶτο ὥς τόν τελευταῖο τῇ τάξει ἐπισκόπων μπορεῖ νά παραιτηθῆ καί νά καταφύγη στόν κατ’ ἰδίαν ἀγώνα, μακριά ἀπό τίς εὐθύνες καί τό βάρος τῆς ἐπισκοπικῆς καθέδρας.
Ἡ ἐπισκοπική ὑπευθυνότητα, διδάσκουν οἱ Πατέρες, δέν θυσιάζεται ἀπό ὁποιαδήποτε σκοπιμότητα, ἀλλά κριτήριο της εἶναι ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τό δίκαιο πού διαμορφώθηκε ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες καί ἡ ἀγάπη πρός τό ποίμνιο.
Ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας ἀναβλύζει ἡ ἱκεσία πρός τούς ἁγίους Πατέρες μας, νά σώσουν τήν Ἐκκλησία στήν δύσκολη στιγμή πού βρίσκεται καί νά δώσουν ἀναστήματα πού θά βαδίσουν στά δικά τους ἴχνη.