Όπως διαπιστώνουν και οι ιστορικοί, ο Άγιος Κωνσταντίνος άφησε πίσω του τεράστιο έργο, μεγάλο μέρος του οποίου είναι οι ποικίλες και αποφασιστικές ενέργειές του για την ταχύτερη επικράτηση της Εκκλησίας του Χριστού στον κόσμο. Για την μεγάλη του αυτή προσφορά η Εκκλησία μας, όχι μόνο τον κατέταξε μαζί με την μητέρα του Ελένη στους Αγίους, αλλ’ επιπλέον τον ονόμασε και Ισαπόστολο. Δηλαδή ίσο με τους Αποστόλους. Έναν τίτλο που ελάχιστοι Άγιοι κατέχουν.
Ας δούμε μερικές απ’ τις ενέργειές του αυτές:
α) Εξασφάλισε τα μέσα στη μητέρα του Αγία Ελένη ώστε να ταξιδέψει στους Αγίους Τόπους και να ανακαλύψει τον Τίμιο Σταυρό και τον Πανάγιο Τάφο.
β) Υπέγραψε το διάταγμα της ανεξιθρησκίας στο Μιλάνο με το οποίο τερματίζονταν οι διωγμοί και δινόταν θρησκευτική ελευθερία στους Χριστιανούς. Οι φυλακισμένοι και εξόριστοι μάρτυρες της Πίστης αφέθηκαν ελεύθεροι, οι Χριστιανοί βγήκαν από τις κατακόμβες στο φως της ημέρας κι άρχισαν να χτίζουν τους ναούς τους.
γ) Σ’ ολόκληρο το κράτος του Μ. Κωνσταντίνου σώζονται ακόμη και σήμερα πάρα πολλοί Ι. Ναοί, που έχτισε ο αυτοκράτορας, αφού διέθεσε μεγάλα χρηματικά ποσά. Τέτοιοι ναοί είναι ο ναός του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη (που βρέθηκαν τα θεμέλιά του), ο ναός της Γέννησης του Χριστού στη Βηθλεέμ, ο ναός της Αναστάσεως του Χριστού στα Ιεροσόλυμα κ.λπ.
δ) Έκοψε νομίσματα με το μονόγραμμα του Χριστού.
ε) Συνέταξε νομοθετικά διατάγματα εμπνευσμένα απ’ το φιλάνθρωπο πνεύμα του Χριστιανισμού, όπως για την κατάργηση της θανατικής ποινής με σταύρωση, την απαγόρευση των απάνθρωπων μονομαχιών, την παραχώρηση των πρώτων δικαιωμάτων στους δούλους, την εκδήλωση μέριμνας για τους φτωχούς και τους αδύνατους κ.λπ.
στ) Συγκάλεσε την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο η οποία καταδίκασε την αίρεση του αρειανισμού και θεμελίωσε το Ορθόδοξο δόγμα. Με τον τρόπο αυτό άνοιξε το δρόμο για τη συναλληλία και τη γόνιμη συνεργασία Εκκλησίας και Κράτους.
ζ) Καθιέρωσε την Κυριακή – ημέρα ανάστασης του Κυρίου – ως ημέρα αργίας, η οποία και παραμένει ως τις μέρες μας και πολλά άλλα.
Δεν είναι τυχαίο που ο εθνικός μας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος έγραψε για τον Μέγα Κωνσταντίνο: «Μετά τους αμέσους μαθητάς του Σωτήρος ουδείς έπραξεν περισσότερα προς διάδοσιν και παγίωσιν της ιεράς πίστεως»