Στο προηγούμενο άρθρο μας διαπιστώσαμε ότι η θέση που υιοθετήθηκε από την διοικούσα Εκκλησία, ότι δηλαδή “μπορεί να κολλήσει κάποιος ασθένεια μέσα στο Ναό”, αγγίζει τα όρια της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος και αναβιώνει τις αιρέσεις του Βαρλααμισμού και της Εικονομαχίας. Η διαχρονική δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ότι ο ιερός Ναός, ως Οίκος του Θεού, δεν είναι το ίδιο με έναν οποιοδήποτε χώρο, διότι επισκιάζεται και προστατεύεται από την Άκτιστη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και αυτήν την αλήθεια όφειλαν να την γνωρίζουν οι επίσκοποί μας, γιατί σπούδασαν θεολογία και μελέτησαν πατερικά κείμενα.
Έτσι, λοιπόν, αναδύεται ένα αμείλικτο ερώτημα: Εφ’ όσον οι περισσότεροι επίσκοποι γνωρίζουν την αλήθεια, γιατί κρατούν αυτή τη στάση; Γιατί έγιναν (σχεδόν) όλοι τους «συνήγοροι» και «αβανταδόροι» μιάς ασεβέστατης Κυβέρνησης; Για να απαντηθεί αυτό το κρίσιμο ερώτημα κρίνουμε σκόπιμο να αναφερθούμε σε ένα αληθινό γεγονός που είχε συμβεί στην αρχαία εποχή επί αυτοκρατορίας Ναβουχοδονόσορα (αν δεν με απατά η μνήμη μου). Το είχα διαβάσει παλιά σε ένα βιβλίο και μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση. Ο αλαζόνας και τρομερός αυτός Βασιλιάς, λοιπόν, υποψιαζόμενος ότι κάποιοι αξιωματούχοι του Παλατιού τον υπονόμευαν, έδωσε εντολή και τους εκτέλεσαν! Στη συνέχεια, όμως, νιώθοντας τύψεις συνειδήσεως, επειδή τους σκότωσε χωρίς αποδεικτικά στοιχεία και βασιζόμενος μόνο σε υποψίες, κάλεσε τους Νομοδιδασκάλους και το Ιερατείο του Βασιλείου του για να του πουν –κατόπιν εορτής, φυσικά!– αν αυτό που έκανε «ήταν σωστό»! Ήθελε να εξιλεωθεί από τις ενοχές που ένιωθε.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΕΔΩ