Η ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ Στρατηγὸς Παναγία μας ἦταν παροῦσα στὸ δίκαιο ἀγώνα μας στὸν πόλεμο τοῦ 40, ὁδηγώντας τὰ στρατεύματά μας ἀπὸ νίκη σὲ νίκη. Πάμπολλες οἱ μαρτυρίες γιὰ τὶς ἐμφανίσεις της στὰ ἠπειρωτικὰ βουνά. Ἀναφέρουμε μία, τοῦ στρατιώτη Τάσου Ρηγοπούλα, παρμένη ἀπὸ διασωσμένο γράμμα στὸν ἀδελφό του:
«Ἀδελφέ μου Νίκο. Σοῦ γράφω ἀπὸ μία ἀετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη ἀπὸ τὴν κορυφὴ τῆς Πάρνηθας. Ἡ φύση τριγύρω εἶναι πάλλευκη. Σκοπός μου ὅμως δὲν εἶναι νὰ σοῦ περιγράψω τὰ θέλγητρα μιᾶς χιονισμένης Μόροβας μὲ ὅλο τὸ ἄγριο μεγαλεῖο της. Σκοπός μου εἶναι νὰ σοῦ μεταδώσω αὐτὸ ποὺ ἔζησα, ποὺ τὸ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ ποὺ φοβᾶμαι μήπως, ἀκούγοντάς το ἀπὸ ἄλλους, δὲν τὸ πιστέψεις. Λίγες στιγμὲς πρὶν ὁρμήσουμε γιὰ τὰ ὀχυρὰ τῆς Μόροβας, εἴδαμε σὲ ἀπόσταση καμιὰ δεκαριὰ μέτρων μία ψηλὴ μαυροφόρα νὰ στέκει ἀκίνητη.
– Τὶς εἶ; (Ποιὸς εἶσαι;) Μιλιά… Ὁ σκοπὸς θυμωμένος ξαναφώναξε: -Τὶς εἶ; Τότε, σὰν νὰ μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ψιθυρίσαμε: Η ΠΑΝΑΓΙΑ!
Ἐκείνη ὅρμησε ἐμπρὸς σὰν νὰ εἶχε φτερὰ ἀετοῦ. Ἐμεῖς ἀπὸ πίσω της. Συνεχῶς τὴν αἰσθανόμασταν νὰ μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη. Ὁλόκληρη ἑβδομάδα παλέψαμε σκληρά, γιὰ νὰ καταλάβουμε τὰ ὀχυρὰ Ἰβάν-Μόροβας. […] Ἐκείνη ὁρμοῦσε πάντα μπροστά. Κι ὅταν πιὰ νικητὲς ροβολούσαμε πρὸς τὴν ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ἡ Ὑπέρμαχος ἔγινε ἀτμός, νέφος ἁπαλὸ καὶ χάθηκε…»!
Ἂς εἶναι εὐλογημένη στοὺς αἰῶνες!