«Χαίρομαι πού τό λέτε «μάθημα» τό Κατηχητικό μας. Αὐτό σημαίνει ὅτι συνειδητοποιοῦμε ὅτι εἶναι μάθημα. Καί μή νομίσετε ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ δάσκαλος καί σεῖς οἱ μαθητές. Καί ἐγώ εἶμαι μαθητής, καί μάλιστα, ἀλίμονό μου, ἄν ἀρχίσω νά σκέπτομαι ὅτι δέν εἶμαι μαθητής, καί μάλιστα μαθητεύω στίς ὁμιλίες σας, στίς ἀπορίες σας, προπαντός στίς ὁμιλίες, πρῶτος ἐγώ. Δηλαδή, πρῶτος ἐγώ θά μάθω, θά μαθητεύσω καί θά ἔρθω νά σᾶς τά πῶ. Δέν φαντάζομαι νά πιστεύετε ὅτι αὐτά τά βλέπω στόν ὕπνο μου καί ὅτι ἔρχομαι καί σᾶς τά λέγω. Ὄχι, μέ πολύν κόπο, ὅσο κόπο κάνει πάντα ἕνας μαθητής νά μάθει τό μάθημά του. Εἶναι μάθημα και ὁ Χριστιανισμός, εἶναι μάθημα, γι’ αὐτό καί ἐκεῖνοι πού ἀκολουθοῦν τό Χριστό λέγονται μαθητές. Εὔχομαι νά σᾶς εὐλογεῖ πλούσια ὁ Θεός».
(Ἀπαντήσεις ἀποριῶν, ὁμιλία 296η)