Η ορμή της νιότης είναι ακαταμάχητη. Δεν έχει και μεγάλη διαφορά από την ορμή του χειμάρρου. Είναι δυναμική, ανίκητη, ενθουσιώδης, θορυβώδης, σαρωτική!
Δεν είναι τυχαίο που οι επαναστάτες βρήκαν τους πρώτους και τους θερμότερους οπαδούς μέσα στους νέους. Ιδεολογίες, κινήματα, ιδέες κι ότι γνώρισε επιτυχίες στους νέους στηρίχτηκε…
Ωστόσο, τα πάντα εξαρτώνται απ’ το πώς θα χειραγωγήσουν οι νέοι αυτή την ορμή, στο που θα την κατευθύνουν, στις διεξόδους που θα τις δώσουν. Κάτι που δεν είναι βέβαια καθόλου απλό.
Τονίζει ο Μ. Βασίλειος: «Γνωρίζω μερικούς που στα νιάτα τους γλίστρησαν προς τα σαρκικά πάθη κι ως τα γηρατειά τους, απ’ τη συνήθεια του κακού, παρέμειναν στην αμαρτία»
Το ίδιο δεν συμβαίνει αν η ορμή της νιότης μας, μας στρέψει στα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τις αμαρτωλές διασκεδάσεις, τα αμαρτωλά «ξεδώματα» και τα ξενύχτια, τις τόσες άλλες εξαρτήσεις του καιρού μας, τη διαφθορά γενικά, στο χάος του αποκρυφισμού και σε κάποιες μουχλιασμένες ανατολικές θρησκείες και δοξασίες; Δηλαδή αντιλήψεις και καταστάσεις που σπάνια αφήνουν τη νεολαία ακόμη και να γεράσει!
Λοιπόν, η ορμή της νιότης σε καμμιά περίπτωση δεν θέλει ανακοπή. ΘΕΛΕΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ! Μόνον έτσι θα μας φέρει στο μεγαλείο κι όχι στον όλεθρο. Στην τιμή κι όχι στην καταφρόνια. Στο φως κι όχι στο σκοτάδι. Στη ζωή κι όχι στον θάνατο…