΄΄Επειδή τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια, έτσι δεν λέει μια παροιμία; Ακούτε, ακούτε; Επειδή είναι τα πολλά τα λόγια, τα ανθρώπινα, είναι φτώχεια, να ακούσουμε τον λόγο του Θεού από τον Άγιο Πορφύριο.
Πολύς λόγος γίνεται για φοβερές δυσκολίες οι οποίες αναμένονται ή προγραμματίζονται για να γίνουν, από καιρό φυσικά, και εκείνο το οποίο κατάφερε η ανωτέρα κυβέρνηση η οποία κυβερνά όλες τις επίγειες κυβερνήσεις, καταλαβαίνετε τι θέλω να πω, είναι ανώνυμη μεν αλλά υπάρχουσα και διοικεί όλο τον κόσμο, γιατί δεν δικαιολογείται πως μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα σε όλη τη γη να κλείσουν τα σχολεία, να λάβουνε τέτοια μέτρα ούτως ώστε οι άνθρωποι να είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους μη τυχόν τους πιάσει αυτός ο κινέζος ιός. Κινέζος δεν είναι; Λοιπόν, κι όλος ο κόσμος τρόμαξε και κλείστηκε στα σπίτια του και, τέλος πάντων, αναμένουμε κι άλλες καταστάσεις.
Πώς όμως μπορεί ο άνθρωπος να υπερβεί αυτές τις καταστάσεις και ιδιαίτερα ο ορθόδοξος χριστιανός; Καλά, οι μη ορθόδοξοι δικαιολογούνται να στεναχωρηθούν, να πικραθούν, να τρομάξουν, να τρομοκρατηθούν, αλλά ο ορθόδοξος χριστιανός που έχει ελπίδα στην Παναγία μητέρα, στην Αγία Τριάδα πως δικαιολογείται όταν παρακολουθεί τις ιερές ακολουθίες και τη θεία λειτουργία και ακούει εκείνο το όμορφο και ωραίο αίτημα και δίνει μια απάντηση η οποία δεν είναι αληθής. Ποιο είναι το αίτημα; Στη θεία λειτουργία ακούμε, και στην ακολουθία του εσπερινού και του όρθου «Της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, μετά πάντων των Αγίων μνημονεύσαντες, εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».
Και τι λέει ο λαός; Τι λέμε εμείς δηλαδή; Αυτά τα λέει ο ιερεύς ή ο διάκονος. Εμείς δίνουμε την απάντηση, είναι αληθινή αυτή όμως; Τι λέμε; «Συ Κύριος». Σε Εσένα εμπιστευόμεθα τον εαυτό μας και όλη μας την ύπαρξη όπως η Παναγία μας ή όλοι οι Άγιοι «μετά πάντων των αγίων μνημονεύσαντες». Αλλά και στη θεία λειτουργία στο τέλος λέει «την ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος αιτησάμενοι εαυτούς και αλλήλους και πάσα την ζωήν ημών Χριστό το Θεό παραθώμεθα». Να παραδώσουμε όλη μας την ύπαρξη, τον εαυτό μας και όλους τους άλλους την μητέρα μας, τον πατέρα μας, την πατρίδα μας στα χέρια του Θεού.
Αλλά, λόγω του ότι το σοβαρότερο αμάρτημα που έχουμε και δεν το καταλαβαίνουμε, είναι ότι δεν πιστεύουμε στον Χριστό. Έχουμε αμφιβολίες και λόγω των αμφιβολιών που έχουμε στην αγάπη του Θεού, στην ύπαρξη του Θεού όχι τόσο, αλλά στην αγάπη του Θεού για αυτόν τον λόγο ταλαντευόμεθα και μας πιάνει το άγχος, μας πιάνει η στεναχώρια, μας πιάνουν χίλια δυο προβλήματα, και σωματικά. Γιατί λέω σωματικά, γιατί ο Άγιος Πορφύριος λέει «Θλίψη, θλίψη, στενοχώρια, στενοχώρια, άγχος, άγχος, ουπ! Έρχεται καρκίνος». Κι έτσι βλέπουμε όταν πάμε στον γιατρό λέμε ότι έχουμε άγχος, αλλά το άγχος από πού ξεκινάει; Και μας δίνει χάπια για να μας περάσει το άγχος, αλλά η ιστορία είναι ότι δεν έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στη αγάπη του Θεού.
Και εφόσον λοιπόν δεν έχουμε απόλυτη αγάπη και εμπιστοσύνη στο Θεό, τι πρέπει να κάνουμε; Να πιστέψουμε στον Χριστό. Και αφού δεν πιστεύουμε στον Χριστό τι πρέπει να κάνουμε;
Να μετανοήσουμε. Να αλλάξουμε τρόπο ζωής και πάνω σε αυτό, θα διαβάσω κάτι από τον Άγιο Πορφύριο και ο καθένας από εμάς, ας πάρει την απόφαση να πλησιάσει περισσότερο το Θεό. Γιατί όλοι έχουμε ελλείψεις, όλοι έχουμε αδυναμίες και για αυτό το λόγο λέει «Άγιοι γίνεσθε, τέλειοι γίνεσθε» δεν λέει «Άγιοι γίνατε» ούτε «Άγιοι τέλειοι γίνατε» αλλά σιγά σιγά εξελίσσεται ο άνθρωπος και γίνεται άγιος και αγιότερος και αγιότατος. Για αυτό ξέρετε, υπάρχει ο τίτλος ¨Παναγιότατος¨ έτσι δεν είναι;
Λοιπόν, άρα έχουμε μια εξελικτική κατάσταση ανάλογα με την εμπιστοσύνη και την αγάπη που έχουμε στον Θεό. Αν λοιπόν η αγάπη μας δεν είναι τέλεια, έχει ανάγκη βελτιώσεως, έχουμε ανάγκη μετανοίας. Βλέπουμε τις ελλείψεις μας, τις αδυναμίες μας και παρακαλούμε τον Θεό να μας ελεήσει. Για αυτόν τον λόγο θα κάνετε λίγη υπομονή. Γιατί έχετε υπομονή, αυτό φαίνεται γιατί μέσα στη ζέστη, προτιμήσατε να έρθετε εδώ, στη μικρή αυτή αίθουσα, για να ακούσουμε μερικά πραγματάκια. Λοιπόν, είναι από το βιβλίο του Αγίου Πορφυρίου ¨Βίος και Λόγοι¨ και το θέμα είναι ¨Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό¨.
«Δεν υπάρχει ανώτερο πράγμα απ΄αυτό που λέγεται μετάνοια και εξομολόγηση. Αυτό το μυστήριο είναι η προσφορά της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο. Μ΄αυτό τον τέλειο τρόπο απαλλάσσεται ο άνθρωπος απ΄το κακό. Πηγαίνουμε, εξομολογούμαστε, αισθανόμαστε τη συνδιαλλαγή μετά του Θεού, έρχεται η χαρά μέσα μας, φεύγει η ενοχή. Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει αδιέξοδο. Δεν υπάρχει αδιέξοδο, γιατί υπάρχει ο εξομολόγος, που έχει την χάρη να συγχωρεί. Μεγάλο πράγμα ο πνευματικός! Εγώ από μικρός το είχα, λέγει ο Άγιος Πορφύριος, και τώρα ακόμη. Όταν συνέβαινε ν’ αμαρτήσω, το εξομολογιόμουνα και μου έφευγαν όλα. Πετούσα απ΄τη χαρά μου. Είμαι αμαρτωλός, αδύνατος, καταφεύγω στην ευσπλαχνία του Θεού, σώζομαι, γαληνεύω, τα ξεχνάω όλα. Κάθε μέρα σκέπτομαι ότι αμαρτάνω, αλλά επιθυμώ ό,τι μου συμβαίνει να το κάνω προσευχή και να μην το κλείνω μέσα μου». Είναι βασικό πράγμα, να μην το κλείνουμε μέσα μας. «Η αμαρτία κάνει τον άνθρωπο πολύ μπερδεμένο ψυχικά. Το μπέρδεμα δεν φεύγει με τίποτε. Μόνο με το φως του Χριστού γίνεται το ξεμπέρδεμα. Την πρώτη κίνηση κάνει ο Χριστός. "Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς”. Μετά εμείς οι άνθρωποι αποδεχόμαστε αυτό το φως με την αγαθή μας προαίρεση, που την εκφράζουμε με την αγάπη μας απέναντί Του, με την προσευχή, με τα μυστήρια. Για να μετανοήσει η ψυχή, πρέπει να ξυπνήσει. Εκεί, στο ξύπνημα αυτό, γίνεται το θαύμα της μετανοίας. Κι εδώ βρίσκεται η προαίρεση του ανθρώπου.
Το ξύπνημα, όμως, δεν έγκειται μόνο στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος μόνος δεν μπορεί. Επεμβαίνει ο Θεός. Τότε έρχεται η θεία χάρις. Χωρίς την χάρη δεν μπορεί να μετανοήσει ο άνθρωπος. Η αγάπη του Θεού θα κάνει το πάν. Μπορεί να μεταχειριστεί κάτι -μια ασθένεια ή κάτι άλλο, εξαρτάται- για να φέρει τον άνθρωπο σε μετάνοια. Άρα η μετάνοια δια της θείας χάριτος κατορθούται. Απλά και απαλά εμείς θα κάνουμε μία κίνηση προς τον Θεό κι από κει και πέρα έρχεται η χάρις. Μπορεί να μου πείτε: “Τότε με την χάρη γίνονται όλα”. Αυτό είναι ένα λεπτό σημείο. Γίνεται κι εδώ εκείνο ακριβώς που λέω. Δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε τον Θεό, αν ο Θεός δεν μας αγαπήσει. Ο Απόστολος Παύλος το λέει πολύ ωραία: "Νύν δε γνόντες Θεόν, μάλλον δε γνωσθέντες υπό Θεού…". Δηλαδή, τώρα που γνωρίσαμε τον Θεό, αλλά ο Θεός μα έχει γνωρίσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μετάνοια. Δεν μπορούμε να μετανοήσουμε, αν ο Κύριος δεν μας δώσει μετάνοια. Και αυτό ισχύει για τα πάντα. Δηλαδή ισχύει το γραφικό: "Χωρίς εμού ού δύνασθαι ποιείν ουδέν", (χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα). Αν δεν υπάρχουν προϋποθέσεις, για να εγκύψει μέσα μας ο Χριστός, μετάνοια δεν έρχεται. Το ξαναδιαβάζω αυτό, αν δεν υπάρχουν προϋποθέσεις, για να εγκύψει μέσα μας ο Χριστός, μετάνοια δεν έρχεται. Οι προϋποθέσεις είναι η ταπείνωση, η αγάπη, η προσευχή, οι μετάνοιες, ο κόπος για τον Χριστό. Αν δεν είναι το συναίσθημα αγνό, αν δεν υπάρχει απλότητα, αν η ψυχή έχει ιδιοτέλεια, δεν έρχεται η θεία χάρις. Συμβαίνει τότε να πηγαίνουμε να εξομολογούμαστε, αλλά να μην αισθανόμαστε ανακούφιση. Η μετάνοια είναι πολύ λεπτό πράγμα. Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Η μετάνοια μας αγιάζει».
Άρα, όλα αυτά τα οποία αναμένονται και θα έρθουν, άλλωστε τα έχει προαγγέλλει η αγάπη του Θεού, δια του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στην Αποκάλυψη. Και θυμούμαι πριν από μερικά χρόνια, το 1970 περίπου, στη δεκαετία αυτή, είχαμε επισκεφτεί, μαζί με κάποιο άλλο πρόσωπο, τη μονή του Αγίου Διονυσίου. Ο τότε γέροντας, ο μακαριστός και άγιος πατήρ Γαβριήλ ο Διονυσιάτης, εφόσον ήμασταν έξω από την τραπεζαρία, είναι γνωστό ότι από έξω είναι η απεικόνιση όλων των γεγονότων που λέει η Αποκάλυψη, αφού μας είπε μερικά είπε «Αυτά έχουνε γίνει αλλά σε αυτό το σημείο είναι αυτό που θα γίνει, εγώ δεν θα ζω, αλλά εσείς θα το προλάβετε, είναι ο βιολογικός πόλεμος» είναι αυτός στον οποίο διερχόμεθα. Και όλοι έχουνε πανικοβληθεί. Τι θα γίνει; Πώς θα το περάσουμε; Θα ζήσουμε; Θα αρρωστήσουμε; Τι θα γίνει η περιουσία μας και χίλια δυο άλλα πράγματα. Αρχίζουν οι άνθρωποι και αγωνιούν για το μέλλον. Και τότε που είναι το «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστό το Θεό παραθώμεθα;» Πού είναι αυτή η απόλυτη εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού;
Επομένως, όλα αυτά τα γεγονότα είναι ένα κόσκινο που όλοι κοσκινιζόμαστε και δείχνουμε την αγάπη μας, την απόλυτη εμπιστοσύνη μας στο Θεό και δεν φοβόμαστε τίποτα. Πώς οι χριστιανοί, που θαύμαζαν τη συμπεριφορά τους και οι ειδωλολάτραι σε περίοδο που έπεφτε πανούκλα ή χολέρα πήγαν οι χριστιανοί και τακτοποιούσαν και βοηθούσαν τους ανθρώπους που έπεσαν από χολέρα και αρρώσταιναν κι αυτοί. Δεν υπολόγιζαν ότι θα αρρωστήσουν. Πήγαιναν να βοηθήσουν τον αδελφό τον άρρωστο. Λοιπόν, κι έκανε η εμπιστοσύνη και η αφοσίωση των πρώτων αυτών χριστιανών στο Χριστό, που δεν υπολόγιζαν την ζωή τους. Εθυσίαζαν τη ζωή τους, χάρη των ασθενών. Έτσι λοιπόν, το «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστό το Θεό παραθώμεθα» είναι αυτό το οποίο οφείλουμε να καλλιεργήσουμε, ο καθένας, στη θέση την οποία είναι, σε εργασία την οποία κάνει, στο οικογενειακό περιβάλλον το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζει. Αλλά πως θα γίνει αυτό αν έχει κρατούμενα και δεν έχει εμπιστευτεί απόλυτα τον εαυτό του στο Θεό;
Έχουμε ανάγκη όλοι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να γράψουμε τις αδυναμίες μας σε ένα χαρτάκι, δεν είναι κακό αυτό. Επιβάλλεται. Εφόσον βλέπουμε ότι έχουμε κάποια αδυναμία τη σημειώνουμε και πηγαίνουμε στον πνευματικό και την καταθέτουμε. Και θυμάμαι, ο Άγιος Παΐσιος μας έλεγε «Όταν έρχονται και εξομολογούνται τους λογισμούς οι άνθρωποι, να τους διαβάζετε τη συγχωρητική ευχή. Γιατί με την συγχωρητική ευχή, κόβονται τα σχοινιά του διαβόλου. Γιατί με έναν λογισμό στραβό, είναι δυνατόν ο πονηρός να στήσει την αράχνη του μέσα και να τα σκοτεινιάσει όλα μέσα μας». Για αυτό έχουμε ανάγκη της καθαράς εν μετανοία εξομολογήσεως. Γιατί συνήθως, πατέρα Αλέξιε, αυτό που έχω καταλάβει, αν το έχω καταλάβει λάθος να με διορθώσετε, οι περισσότεροι άνθρωποι λένε τα παράπονά τους. Έτσι ο άντρας μου, η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, η υπηρεσία μου, έχω δυσκολίες έχω προβλήματα με τον γείτονα, με τον παραγείτονα, με την πεθερά, με την νύφη. Τα παράπονα.
Αλλά όλα αυτά τα πράγματα αν τα ψάξουμε, από πού ξεκινούν; Από πού ξεκινούν; Απ΄ την υπερηφάνειά μας. Επειδή υπάρχει η κρυφή υπερηφάνεια και η φανερή υπερηφάνεια, εμείς καλυπτόμεθα με τη κρυφή υπερηφάνεια. Όποτε πάμε καλά, πηγαίνουμε στην εκκλησία, εξομολογούμαστε, κοινωνούμε, ε; «Τα έχουμε καλά με τον παπά» λέει. «Φίλος μου ο παπάς, τα λέω πολύ καλά» λέει. Του λέω, εξομολογήσαι; «Μα, συζητάμε» λέει. Άλλο συζήτηση και άλλο μετάνοια και εξομολόγηση. Υπάρχει διαφορά. Έτσι δεν είναι; Αν και υπάρχει διαφορά μεταξύ εξομολογήσεως και μετανοίας και εξομολογήσεως. Διότι, αν δε προηγηθεί η μετάνοια, ο πόνος ότι λύπησα το Θεό, στο άλφα στο βήτα, και πάλι μετανοία και πόνο «ελύπησα το Θεό πάτερ, σε αυτό, σε εκείνο και σε εκείνο», τότε είναι η προϋπόθεση αυτή για να έρθει η χαρά στη ψυχή μας. Και δεν ξεχνάμε γεγονός. Να το πω χωρίς να σας κουράσω.
Στη Θεσσαλονίκη, είχα επικοινωνία με κάποια οικογένεια με καταγωγή από την Μικρά Ασία κ.λπ., τέλος πάντων, ο σύζυγος, ο πατέρας της οικογενείας, δεν εξομολογήτο ο καημένος. Απλός άνθρωπος, καλός άνθρωπος αλλά όμως έλλειπε μετάνοια, εξομολόγηση και μυστηριακή ζωή. Ε, κάποτε επείσθη, πήρε την απόφαση ο ίδιος και από τις προτροπές και τις προσευχές της συζύγου και όταν ήμουν στον Πολύγυρο ήρθε με κάποιον συνοδό, με κάποιο συγγενικό του πρόσωπο. Οπότε, εξομολογήθηκε ορισμένα πράγματα και κάποια στιγμή τον βλέπω και σηκώνεται εκεί που ήμασταν διπλά δίπλα, στο εξομολογητήριο. Μου λέει «Φτάνουν αυτά πάτερ. Έχω νιώσει τέτοια χαρά, που δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο». «Γιατί;», τον ρώτησα, «Έχεις κάτι άλλο να πεις μήπως;», «Φτάνουν αυτά πάτερ, τα άλλα θα τα πούμε μια άλλη φορά». Γιατί, είχε μερικά πράγματα απωθημένα μέσα του τα οποία τον επίεζαν και δεν είχε την ειρήνη μέσα του και δυσκολευόταν. Δεν πρόλαβε να πει όμως τα επόμενα, γιατί προσεβλήθη, είχε καρκίνο αλλά εκδηλώθηκε μερικές μέρες ύστερα από την εξομολόγηση αυτή που έκανε και εισήχθη στο νοσοκομείο στο ΑΧΕΠΑ. Οπότε, όπως ήταν εκεί στον θάλαμο, είχε ακούσει ότι στο εκκλησάκι θα γινόταν η θεία λειτουργία και όπως ήταν με τα πιζάμες, πάει και του λέει απλά «παπά, εγώ έχω εξομολογηθεί, μπορείς να με κοινωνήσεις;» και του λέει ο ιερέας «με τα χαράς, να ‘ρθεις». Οπότε, κοινώνησε. Δεν ξέρω αν κοινώνησε κι άλλες φορές μετά, αλλά η χαρά την οποία ένοιωσε, γιατί βγήκαν αυτά τα απωθημένα που είχε μέσα.
Έτσι λοιπόν, αν προσέξουμε στον εαυτό μας, κι εγώ, κι εσείς και ο καθένας, πόσα πράγματα μπορεί να έχουμε απωθημένα και δεν μας αφήνουν να ανεβούμε και να πετάξουμε προς τα επάνω, με τη χάρη και το έλεος του Θεού. Έτσι μας πιάνει το άγχος, η στεναχώρια κ.λπ. και η συμπεριφορά μας μεταξύ μας, δεν είναι και αυτή που θα έπρεπε να είναι σαν ορθόδοξοι χριστιανοί που είμεθα. Άρα, βλέπουμε ότι ο Άγιος Πορφύριος μας το λέει ξεκάθαρα. Αν θέλουμε τον αγιασμό και αν θέλουμε τη σωτηρία θα υπομένουμε τις δυσκολίες αυτές από αγάπη προς τον Θεό. Και το παράδειγμα το έχουμε συγκεκριμένο, από τη ζωή του ίδιου του Κυρίου. Τι λέει εκεί, στον Άννα και στον Καϊάφα όταν ήταν εκεί στο πραιτόριο, όταν τον έδερναν, τον έβριζαν, τον έριχναν κάτω, τον γρονθοκοπούσαν, τι λέει; «λοιδορούμενος…», παρακάτω; «ουκ αντελοιδόρει». Κι εμείς δεν ανεχόμεθα μια προσβολή, μια υποτίμηση, μια περιφρόνηση, γιατί; Γιατί έχουμε μέσα μας το αυτοείδωλο. Την ψεύτικη εικόνα για τον εαυτό μας, Μια φαρισαϊκή εικόνα δηλαδή. Και για αυτό έχουμε ανάγκη να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Αυτό που έλεγε ο Θαλής ο Μιλήσιος ¨το γνώθι σ’ αυτόν¨.
Και σε αυτό το θέμα, ο Άγιος Νεκτάριος έγραψε ένα βιβλιαράκι και θυμάμαι μια φράση, που μεταξύ των άλλων ο Άγιος Νεκτάριος λέει «Το να γνωρίσουμε τον εαυτό μας είναι καθήκον και υποχρέωσή μας σαν χριστιανοί που είμεθα. Όμως, εμπόδιο στο να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός». Έτσι οι δικαιολογίες, το έκανα αυτό γιατί έτσι γιατί αλλιώς, και δικαιολογούμεθα όπως προσπάθησε να δικαιολογήσει τον εαυτό του ο ο Αδάμ στον Θεό, όταν του είπε «Γιατί κρύφτηκες; Μήπως έφαγες από τον απαγορευμένο καρπό;», «Εγώ δεν φταίω, η γυναίκα την οποία Εσύ μου έδωσες, αυτή με παρέσυρε». Πες ευλογημένε «έκανα λάθος, συγνώμη, συγχώρεσε με». Δύσκολα μετανοούμε. Δύσκολα μετανοούμε και βρίσκουμε εύκολα μια δικαιολογία, και όπως έλεγε και ο Άγιος Παΐσιος και οι Άγιοι Πατέρες, η δικαιολογία είναι από τον διάβολο. Και επειδή ο διάβολος δεν θέλει την μετάνοια και την εξομολόγηση, μπορεί να μας αφήνει να κυβερνούμε, να μην μας εμποδίζει και πολύ, αλλά εκείνο που δεν θέλει είναι η μετάνοια, διότι δια της μετανοίας και εξομολογήσεως συγχωρούνται τα αμαρτήματα. Και η Θεία Κοινωνία, μπαίνει στην ψυχούλα και την αγιάζει. Έχουμε ανάγκη λοιπόν από τα μυστήρια την εκκλησίας, μετάνοια, εξομολόγηση και Θεία κοινωνία και όλα τα άλλα τα οποία δίνει η Αγία μας Εκκλησία για να αγιασθούμε. Και, ο στόχος, ο σκοπός και ο προορισμός του ανθρώπου είναι ο αγιασμός. Για αυτό λέει «Άγιοι γίνεσθε, τέλειοι γίνεσθε» αλλά λέει και κάτι άλλο που το παραγράφουμε και δεν το υπολογίζουμε. Ποιο είναι, ξέρετε; «Έτοιμοι γίνεσθε». Δεν ξέρουμε τι ώρα θα φύγουμε για αυτό βλέπουμε και η μητέρα μας Εκκλησία μας λέει «τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι» και λέει και λίγο παραπάνω προς το τέλος λέει «χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά» και; «καλὴν απολογίαν». Και για αυτήν πρέπει να αγωνιστούμε με τη χάρη του Θεού δια της μετανοίας, καθαράς εξομολογήσεως να αξιωθούμε της Επουρανίου Βασιλείας. Συγγνώμη γιατί σας κούρασα. Να ευχαριστήσουμε τους αγίους πατέρες, τον πατέρα Αλέξιο και τον πατέρα Παναγιώτη που σας συνόδευσαν εδώ και να μας συγχωρέσει για τις ελλείψεις μας. Ευχόμεθα καλή δύναμη και καλή υπομονή και να εύχεσθε μαζί μου να περάσουμε τον υπόλοιπο της ζωής ημών ¨εν ειρήνη και μετανοία¨.
Αλλά, γιατί λέει «εν ειρήνη και μετανοία»; Μου κάνει εντύπωση, λέει «εν ειρήνη και μετανοία». Έλεγε ο πατήρ Παΐσιος πριν από χρόνια γιατί στείλανε μια επιστολή από την Κύπρο ότι θα επιτεθούν οι Τούρκοι και θα γίνει μια ανακατωσούρα και πολλοί άνθρωποι πανικοβλήθηκαν και τρέχαν να εξομολογηθούν κ.λπ.. Με το 1974 γέμιζαν οι εκκλησίες, άναβαν τα καντήλια, μην τυχόν πάθει τίποτε ο άνθρωπος τους που πήγε στρατιώτης κ.λπ. Ήτανε μια αναγκαστική μετάνοια, επειδή ήμασταν σε δύσκολη κατάσταση, οι άνθρωποι ¨άντε να μετανοήσουμε και να παρακαλέσουμε το Θεό να μας ελεήσει¨. Όταν όμως έχουμε την ειρήνη, πηγαίνουμε ειρηνικά και ομολογούμε τα λάθη μας ενώπιον του Θεού, παρόντος του πνευματικού, και παίρνουμε την άφεση και έρχεται η χάρις και η αγάπη του Θεού και μας κάνει καινούριους ανθρώπους.
Συγγνώμη για την φλυαρία μου. Εύχομαι καλή δύναμη, καλή υπομονή και να ευχόμεθα εις αλλήλους να μας δίνει ο Θεός μετάνοια και καλή απολογία. Πάτερ Αλέξιε, ευχαριστούμε που ήρθατε και συγγνώμη που σας κουράσαμε.΄΄
ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ, ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΔΡΟΜΗΣ, ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Η ΕΝΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΝΟΡΑΜΑΤΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ, ΣΤΙΣ 5-7-2020.
ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ, ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΔΡΟΜΗΣ, ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Η ΕΝΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΝΟΡΑΜΑΤΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ, ΣΤΙΣ 5-7-2020.
Πηγή.
Υ.Γ.
https://youtu.be/7t5P9MALtlE