Σχ.: Αφιερωμένο στους Ποντίους όλου του Κόσμου!
«Εις ένα
παραθαλάσσιον καφενεδάκι του Πόντου κάθονται Τούρκοι και Ρωμηοί και αναλόγως
ομιλούν, «και τρώγουν και πίνουν». Είναι ημέρα Παρασκευή. Παράμερα από τα
τραπεζάκια των περνά ένας σκύλος φαινόμενον σύνηθες εις το επιτόπιον σκηνικόν.
Ένας Τούρκος θέλων να πειράξη
τους Ρωμηούς, φωνάζει προς τον διερχόμενον
-Χαράλαμπε! Χαράλαμπε!
-Βλέπεις; Ρωμηός είναι!
Ο Έλληνας δείχνει συγκρατημένος
απ’ έξω, αλλ’ από μέσα, ο νους – η καρδιά του δουλεύουν πολύστροφα. Πιάνει μιαν
εληά από το πιατάκι του, που είχε ως μεζέ νηστήσιμον δια το ποτόν του, και την
πετά του σκύλου. Έμεινε αδιάφορος.
-Βλέπεις; Ρωμηός δεν είναι!
Κατόπιν απλώνει και παίρνει από
το πιατάκι τού Τούρκου μεζεδάκι, κρέας ψητό και του το ρίχνει. Το κατεβρόχθησε
δια μιας, κουνώντας ευχαριστημένος την ουράν του.
-Το βλέπεις; Τούρκος είναι!
Άναυδος ο μοαμέτις! Ο δε Ρωμηός
επεξηγεί:
-Παρασκευή σήμερα και οι Ρωμηοί
ως Χριστιανοί νηστεύουν και δεν κατεδέχθη την εληά μας ενώ το κρέας σας… να
ήταν κι άλλο!
Αφού λοιπόν τρώγει κρέας την Παρασκευή, όπως και
του λόγου σας, «όμοιος προς όμοιον» Τούρκος είναι! Τι υπέροχος
αναμέτρησις!» ... «Αλλ’ επεκτεινόμενον το στιγμιότυπον του Πόντου,
πόσους άραγε «τούρκους» μη νηστεύοντας, αδηφάγους θα εντόπιζε μεταξύ των
χριστιανών;...»
Μοναχού Λουκά Φιλοθεΐτη, «Άγιον Όρος, Οικουμενισμός και Κόσμος»