Για εκείνον
που είναι φίλος μου, θα έλεγα πως με αγαπά όχι μόνο όταν με επαινεί, αλλά και
όταν με κατηγορεί και με διορθώνει. Γιατί το να επαινεί κανείς όλα ανεξαιρέτως,
δηλαδή και τα καλά και τα άσχημα, δεν είναι γνώρισμα φίλου, αλλά απατεώνα και
είρωνα· ενώ να επαινεί κανείς, αν γίνεται κάτι που πρέπει, και να κατηγορεί, αν
γίνεται κάποιο σφάλμα, τούτο είναι γνώρισμα φίλου και κηδεμόνα …
Τον εχθρό λοιπόν δεν τον δέχομαι, ούτε όταν επαινεί· το φίλο όμως τον αφήνω να ’ρθει κοντά μου, ακόμη και όταν με κατηγορεί. Ο εχθρός, και αν εκδηλώνει αγάπη προς εμένα, είναι αηδιαστικός· ενώ ο φίλος, και όταν μου προξενεί τραύματα, είναι επιθυμητός. Το φίλημα του εχθρού είναι γεμάτο από υποψία· ενώ το τραύμα από τον φίλο είναι αποτέλεσμα κηδεμονίας. Γι’ αυτό κάποιος λέγει: “Εμπνέουν περισσότερη εμπιστοσύνη τα τραύματα που προέρχονται από το φίλο, παρά τα θεληματικά φιλήματα του εχθρού”.
Περικοπή από την ομιλία του Χρυσοστόμου στο «Σαύλε, Σαύλε, τι με διώκεις;» (Πράξ. θ΄, 4) Ε.Π. 51, 131Τον εχθρό λοιπόν δεν τον δέχομαι, ούτε όταν επαινεί· το φίλο όμως τον αφήνω να ’ρθει κοντά μου, ακόμη και όταν με κατηγορεί. Ο εχθρός, και αν εκδηλώνει αγάπη προς εμένα, είναι αηδιαστικός· ενώ ο φίλος, και όταν μου προξενεί τραύματα, είναι επιθυμητός. Το φίλημα του εχθρού είναι γεμάτο από υποψία· ενώ το τραύμα από τον φίλο είναι αποτέλεσμα κηδεμονίας. Γι’ αυτό κάποιος λέγει: “Εμπνέουν περισσότερη εμπιστοσύνη τα τραύματα που προέρχονται από το φίλο, παρά τα θεληματικά φιλήματα του εχθρού”.