-Δε φταίω, κυρία, μην κοιτάτε έμενα. Mε ρώτησε ή Νάντια καί της απάντησα.
-Σας παρακαλώ, παιδιά, μή μιλάτε...
-Μόνο εμείς μιλάμε; Τίς άλλες δύο μπροστά δέν τίς βλέπετε, κυρία-,
-Ναι, κι εκείνες κι εσάς σάς παρακαλώ νά σταματήσετε...γιατί ενοχλείτε την τάξη.
-Εγώ πάντως δέ φταίω...
-Είναι ή τρίτη φορά πού έρχεσαι καθυστερημένος. Τήν επομένη θά πάρεις απουσία την πρώτη ώρα...
-Δε φταίω, κύριε, ειχε...
-Είχε κίνηση στό δρόμο. Πετάχπηκε κάποιος κι όλοι γέλασαν, γιατί ήξεραν πώς ο Σπυρος μενει απέναντι από τό σχολείο...
-Είχε... κλειδώσει τήν πόρτα ο φύλακας... καί μέχρι νά ξεκλειδώσει...
-Αν ερχόσουν στήν ώρα σου, η πόρτα θά ήταν ανοιχτή.
-Ή μάνα μου άργησε νά με ξυπνήσει... δε φταίω εγώ...
-Τήν ώρα τοΰ διαγωνίσματος τά βιβλία είπαμε νά βρίσκονται στην τσάντα... Γιάννη.
-Δεν εχω βιβλίο, κυρία...
-Κι αύτό πώς βρίσκεται κάτω από τό θρανίο σου, άνοιχτό;
-Εκανα... επανάληψη, στό διάλειμμα...
-Μά κάτι είπα, πριν αρχίσουμε...
-Δε σάς ακόυσα, κυρία. τϊ φταίω εγώ;
-Δε φταίω εγώ, οι άλλοι φταίνε πάντα...
-Κοιτάξτε, κοιτάξτε κυρία... τί γράφει τό θρανίο μου... δέν μπορώ νά τά βλέπω...
-Ελα στό πρώτο θpαvio τώρα, Νίκο, καί στό διάλειμμα θa τά σβήσουμε...
Ο Νίκος άρχισε νά μαζεύει τά πράγματά του μουρμουρίζοντας... ή τάξη
άρχισε νά σχολιάζει ψιθυρίζοντας, ή δασκάλα άρχισε νά σκέπτεται πώς θα
τιμωρήσει τήν τόσο σοβαρή αταξία... όταν άπό τό τελευταίο θpαvio ό
Δημήτρης, μέ κατακόκκινο πρόσωπο καί φωνή λίγο τρεμουλιαστή καί σιγανή
στήν αρχή, σταθερή καί δυνατή όμως στή συνέχεια, άρχισε νά λέει:
-«Εγώ έγραψα τά λόγια αυτά στό θρανίο... Ζητώ συγγνώμη, άπό τό Νίκο, άπό όλα τά παιδιά κι άπό σάς, κυρία... Έγώ φταίω...».
Ο Νίκος κοίταζε ξαφνιασμένος. Η κυρία ξέχασε τήν τιμωρία. Τά παιδιά
σταμάτησαν τόν ψίθυρο κι ό Δημήτρης δέν ένοιωθε πιά φόβο, ντροπή καί
ταραχή.
Μιά πρωτόγνωρη, γλυκιά γαλήνη έφεραν στήν τάξη καί στήν καρδιά του οί δυό τόσο σπάνιες λέξεις πού βγήκαν άπ τό στόμα του:
«Εγώ φταίω».
agiameteora-friends.