"Να γνωρίζεις:
Η ζωή του ανθρώπου είναι περισσότερον ακανθόσπαρτος παρά ανθόσπαρτος.
Γέροντα, σας παρακαλώ πολύ πείτε μου, όταν βρεθώ σε δύσκολες στιγμές,
σκοτίσεως του λογισμού ή μεγάλης λύπης, για να υπομείνω, να μη πάθει
τίποτα το μυαλό μου,
τι προσευχή πρέπει να κάνω για να βοηθηθώ;
Το "Πιστεύω" να λες, κόρη.
Αλλά, αργά και να το αισθάνεσαι.
Κάθε μία λέξη του να φθάνει βαθιά στην καρδιά σου, όχι τυπικά και ξηρά.
Εγώ το λέγω πολλές φορές την ημέρα 5-6 και περισσότερες.
Στο δρόμο, παντού όταν περπατώ, λέγω το "Πιστεύω" .
Όταν ένας λογισμός μου έλθει, το Πιστεύω λέγω και φεύγει.
Να προσέχεις να μη θιγή το πνευματικό μέρος και όλα τα άλλα περνούνε .
Σε όλους να φαίνεσαι πως δεν ξέρεις τίποτα.
Είναι πιο ασφαλισμένος ο άνθρωπος εις την αφάνειαν και την ταπείνωσην.
Κάθε φορά σου το λέγω, διότι είναι βασικό:
Ποτέ με λύπη μη δέσεις το νου σου ό,τι και να γίνει.
Ακόμη και σφάλμα και αμαρτία.
Σφάλματα και πτώσεις γίνονται, αλλά συγχωρούνται όταν μετανοήσει ο άνθρωπος.
Η αμετανοησία μόνον δεν συγχωρείται..."
Από το βιβλίο "Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης" σελ. 298