Ο Χριστός δεν απευθύνεται ποτέ στη λογική, δεν παραθέτει αποδείξεις,
μήτε επιχειρήματα, δε ρωτά: «Ξέρεις, πείστηκες; Νικήθηκες;». Το μόνο που
ρωτά είναι: «Πιστεύεις;». Και στο ερώτημα αυτό μια καθαρή καρδιά μόνο
αυτό μπορεί να απάντησει: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».
Την ώρα, λοιπόν, που μάς βαραίνει η αμφιβολία για την παρουσία του
Θεού, την ώρα που μάς βαραίνει η μοναξιά, μόνο η βαθιά ταπείνωση έρχεται
σε βοήθειά μας. Αυτή, η ταπείνωση, κάνει τον άνθρωπο να καταθέτει
μπροστά στο Σταυρό του Χριστού ολόκληρο το είναι του.
Και τότε έξαφνα ο Χριστός σηκώνει αντί για μάς αυτό το βάρος: «Μάθετε
ἀπ᾽ ἐμοῦ… ὃτι ὁ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστι»
(Ματθ. ια´ 30). Και ο λόγος αυτός δεν είναι απάτη· είναι φως μέσα στην
κόλαση του σημερινού κόσμου.
Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2004Askitikon