Δεν είναι μάταιος ο κόσμος; Δεν είναι
ολιγοχρόνιος η ζωή; γιατί λοιπόν να μας απασχολούν τα άχυρα, περισσότερο
από τον χρυσό; Όλα σε τούτο τον μάταιο κόσμο, θα παρέλθουν.. Πανήγυρις
είναι ο κόσμος, η ζωή και ο καθένας εμπορεύεται με τον χρόνο της ζωής
του, την Αιώνιο Ζωή...
(...) Άλλη φορά στον Παράδεισο, είδα έναν λεβέντη, θαυμάσιο. Είχε δίπλα του ένα άλογο με μια γυριστή ουρά, ωραιότατο. Μέσα μου το ζήλεψα. Ήθελα να το είχα εγώ αυτό το άλογο. Με φωνάζει και μου λέγει, ήτανε κάτι σαν διοικητής. «Να πας να πεις στο στράτευμα, ότι το πίσω μέρος το έχουν αφύλακτο και θα πάνε οι αντάρτες (οι δαίμονες δηλαδή) ». Και τρέχω και το λέγω. Και γύρισα τρέχοντας να πω ότι το έκανα. Εκείνος μ’ αγκάλιασε, με φίλησε και ανέβηκε στο άλογό του χαμογελαστός και έφυγε.
(...) Μία φορά με πήρε ο Κύριος από το
χέρι και μου έλεγε « ..εδώ έκανες εκκλησία, εδώ εξομολόγησες και σώθηκε η
ψυχή, εδώ παρηγόρησες, εδώ νουθέτησες,.», μου έλεγε δηλαδή τα πάντα και
μαζί με αυτό μου έδινε χαρά, συγχρόνως με το λόγο του, Τόσο πολύ χαρά
που είπα. Χριστούλη μου, δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω άλλο. Θα εκραγώ. Να
με γυρίσεις πίσω. Και βρέθηκα πάλι στο δωμάτιό μου.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης