«Θυμᾶμαι, μοῦ ἔλεγε ἡ μητέρα μου, ὅταν ἤμουν πολύ μικρός, νά ἀγαπῶ τά ζῶα καί νά μήν τά κακοποιῶ. Μέ τήν εὐκαιρία θά σᾶς ἔλεγα ἐδῶ ὅτι τά ζῶα νά μήν τά κακοποιεῖτε ποτέ, ποτέ, ποτέ. Ἄστε ὅτι σήμερα τά πιό πολλά παιδιά τῶν ἐπαρχιακῶν μας πόλεων, μέ τόν τρόπο πού ζοῦν στίς πολυκατοικίες, οὔτε τή γάτα δέν ἔχουν δεῖ! Ὄχι δέν ἔχουν πιάσει, δέν ἔχουν δεῖ! Τό ἔχω παρατηρήσει αὐτό. Ἔρχονται πάνω στή μονή μας μικρά παιδιά, πού δέν ἔχουν δεῖ ποτέ γάτα, καί ἅμα δοῦν γάτα ἐπάνω στό μοναστήρι, βάζουν τά κλάματα, τίς φωνές! Τί θηρίο τάχα νά εἶναι αὐτό! Μέ τήν εὐκαιρία θά σᾶς ἔλεγα νά ἔχετε μία ἐπαφή μέ τά ζῶα, δηλαδή μία γνωριμία, νά μή σᾶς φοβοῦνται, νά μήν τά φοβᾶστε [ἀπευθύνεται ὁ Γέροντας σέ κορίτσια, κατηχητόπουλα στίς 6-11-1983], νά τά ἀγαπᾶτε.
Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά μήν κακοποιεῖ ποτέ τά ζῶα, ποτέ, ποτέ. Ἔλεγε ἕνας Λατίνος συγγραφέας: «Ἐκεῖνος πού κακοποιεῖ τό σκυλί του, θά κακοποιήσει καί τόν πατέρα του!». Καί πράγματι, αὐτοί πού εἶναι βάναυσοι στά ζῶα, εἶναι βάναυσοι καί στούς ἀνθρώπους. Λοιπόν, ἐδῶ παιδιά θά λέγαμε τό ἑξῆς: Ὅτι ὁ Ἀδάμ θά ἦταν φίλος τῶν ζώων, θά τά ἀγαποῦσε πολύ τά ζῶα καί θά ἦταν ὁ κύριος τῶν ζώων καί ὁ θεός τῶν ζώων. Μοῦ ἔλεγε ἡ μητέρα μου: «Νά ἀγαπᾶς τά ζῶα, γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ θεός τῶν ζώων!». Μάλιστα τά κατοικίδια ζῶα, τά ὁποῖα ἔχουν ἀνάγκη ἀπό μᾶς νά τά ταΐσουμε, ἄν εἶναι κότες, νά τίς δώσουμε τό καλαμπόκι, τό κριθάρι, ἄν εἶναι γάτες, σκυλιά, νά τούς δώσουμε τό φαγητό, καί μοῦ ἔλεγε: «Πήγαινε νά ταΐσεις τίς κότες, πήγαινε νά ταΐσεις τό σκύλο, διότι ὁ θεός τῶν ζώων εἶναι ὁ ἄνθρωπος». Αὐτό δέν εἶναι ἔκφραση, εἶναι πραγματικότητα! Ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο ἕνα μικρό θεό, νά ἐπιμελεῖται τή γῆ».
Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά μήν κακοποιεῖ ποτέ τά ζῶα, ποτέ, ποτέ. Ἔλεγε ἕνας Λατίνος συγγραφέας: «Ἐκεῖνος πού κακοποιεῖ τό σκυλί του, θά κακοποιήσει καί τόν πατέρα του!». Καί πράγματι, αὐτοί πού εἶναι βάναυσοι στά ζῶα, εἶναι βάναυσοι καί στούς ἀνθρώπους. Λοιπόν, ἐδῶ παιδιά θά λέγαμε τό ἑξῆς: Ὅτι ὁ Ἀδάμ θά ἦταν φίλος τῶν ζώων, θά τά ἀγαποῦσε πολύ τά ζῶα καί θά ἦταν ὁ κύριος τῶν ζώων καί ὁ θεός τῶν ζώων. Μοῦ ἔλεγε ἡ μητέρα μου: «Νά ἀγαπᾶς τά ζῶα, γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ θεός τῶν ζώων!». Μάλιστα τά κατοικίδια ζῶα, τά ὁποῖα ἔχουν ἀνάγκη ἀπό μᾶς νά τά ταΐσουμε, ἄν εἶναι κότες, νά τίς δώσουμε τό καλαμπόκι, τό κριθάρι, ἄν εἶναι γάτες, σκυλιά, νά τούς δώσουμε τό φαγητό, καί μοῦ ἔλεγε: «Πήγαινε νά ταΐσεις τίς κότες, πήγαινε νά ταΐσεις τό σκύλο, διότι ὁ θεός τῶν ζώων εἶναι ὁ ἄνθρωπος». Αὐτό δέν εἶναι ἔκφραση, εἶναι πραγματικότητα! Ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο ἕνα μικρό θεό, νά ἐπιμελεῖται τή γῆ».