Αφού τα πάθη μας αρέσουν, πώς γίνεται να μετανοήσουμε;
πηγήΚαταρχήν το ότι κάποια πάθη μας αρέσουν όπως αναφέρεται στην ερώτηση, δεν σημαίνει πως είναι και καλό αυτά να συνεχίζουν να συμβαίνουν, άρα κατά συνέπεια να μην χρειάζονται μετάνοια. Ας σκεφτούμε για παράδειγμα το φαγητό. Είναι όντως μια φυσική ανάγκη του ανθρώπου, που όμως εξελίσσεται σε πάθος όταν η ποσότητα που καταναλώνουμε ξεπερνάει κάποια όρια. Συνεπώς το φαγητό και μάλιστα το πολύ φαγητό μας αρέσει, αλλά χρειάζεται κάποια όρια για να μην φτάσουμε σε δυσάρεστες καταστάσεις. Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα πάθη!
Η ψυχή είναι υγιής, όταν δεν έχει πάθη.Σήμερα βέβαια φυσικός θεωρείται ο άνθρωπος που ικανοποιεί τις επιθυμίες του, όποιες κι αν είναι αυτές. Και αφύσικος εκείνος που αγωνίζεται να κόψει τα πάθη του. Όλα αυτά βέβαια με την κοσμική αντίληψη των πραγμάτων. Ο Άγιος Κοσμάς έχει προφητέψει πολύ χαρακτηριστικά: «Θα έρθει καιρός που το άσπρο θα το λένε μαύρο και το μαύρο άσπρο». Στα χρόνια που διανύουμε η κακία και τα πάθη έχουν φτάσει στο αποκορύφωμά τους.Φοβερό κακό η αμαρτία και το πάθος. Ακόμη πιο φοβερό κακό, να γίνει το πάθος συνήθεια στη ζωή μας και μάλιστα αγαπημένη. Όμως ευτυχώς το κακό αυτό δεν είναι αθάνατο! Το θεραπεύει η μετάνοια.Χρειάζεται να προσέξουμε το εξής: Το βασικό πρόβλημα του ανθρώπου είναι η μετάνοια όταν αυτή λείπει, δεν είναι τα πάθη του. Γιατί ένα είναι το ολέθριο πάθος, η αμετανοησία και μία είναι η σωτήρια αρετή, η μετάνοια. Αν ο άνθρωπος έχει μετάνοια λειτουργεί καλά και σωστά. Και μετάνοια δεν είναι μόνο μια στιγμή, αλλά αντιθέτως είναι ένα διαρκές γεγονός. Και όσο ο άνθρωπος αναπτύσσεται στη μετάνοια, δηλαδή όσο προβάλλει το φως μέσα του, φεύγει το πάθος.Ας προσέχουμε λοιπόν η μετάνοια μας να είναι γνήσια, αληθινή και κυρίως διαρκής. Και τότε, με τη συχνή αυτοκριτική, θα φωτίζεται ο νους μας και θα καταλαβαίνουμε πως πολλά από αυτά που μας αρέσουν, ζημιώνουν την ψυχή αλλά και το σώμα μας πολλές φορές. Και θα αγωνιζόμαστε!!