Λένε κάποιοι στα κηρύγματά τους: "Αγαπήστε τους άλλους, δείξτε αγάπη"....
Και είναι άτοπο! Ας πατήσουμε λίγο στη γη και ας δούμε τι συμβαίνει:
Άνθρωποι που δεν έχουν αγαπηθεί από τους γονείς τους, που έχουν περάσει χίλιες δυο δυσκολίες, είναι δυνατόν να αγαπήσουν τον συνάνθρωπό τους;
Εγώ δεν το πιστεύω.
Ξέρετε πότε πραγματικά μπορεί ένας άνθρωπος να αγαπήσει έναν άλλον;
Όταν έχει β ι ώ σ ε ι μέσα του την απέραντη και μοναδική αγάπη που έχει -χωρίς προυποθέσεις- για αυτόν ο Θεός.
Προσέξτε: Για αυτόν τον ίδιο, όχι για την ανθρωπότητα. Για τον Παναγιώτη, την Ελένη, τον Μάριο, τον Κώστα, την Δέσποινα.
Όταν βιωματικά μέσα σου έχεις ζήσει ότι σε αγαπάει ο Θεός ό,τι και να γίνει, από εκείνη τη στιγμή και έπειτα θες αυτό που ζεις να το ζήσει όλος ο κόσμος και τότε γίνεσαι άτρωτος.
Δηλαδή, σταματάς να ζεις με την λογική: Αφού με πήρε τηλέφωνο, θα τον πάρω και εγώ, αφού μου πήρε δώρο, θα του πάρω και εγώ, αφού δεν μου είπε καλημέρα, σταματάω και εγώ.
Λόγω του παθολογικού ναρκισσισμού μας, το κέντρο μας είμαστε εμείς, είτε το δεχόμαστε ειτε όχι. Οπότε για να επιβιώσουμε, πιστεύουμε πολύ έντονα στην αμοιβαιότητα και ταυτόχρονα για να περισώσουμε τον ναρκισσισμό μας συνεχώς αμυνόμαστε και προστατευόμαστε.
Μόλις, ο άνθρωπος βιώσει ότι ο Θεός τον αγαπάει άνευ όρων, δεν έχει ανάγκη από το να προστατεύει δήθεν τον εαυτό του και τότε είναι που πραγματικά ανοίγεται στους άλλους. Όσο και να τον πλήξουν οι άλλοι, εκείνος ξέρει -αλλά το ξέρει βιωματικά, όχι εγκεφαλικά- ότι ο Θεός τον αγαπάει και δεν χάνει μέσα του την ισορροπία.
Είναι τόσο γεμάτος από αυτή την αγάπη που θέλει και οι άλλοι να το βιώσουν.
Τότε θεραπεύεται πραγματικά ο άνθρωπος και τότε ξεκινάει πραγματικά να αγαπάει.
Για αυτό σας λέω: Να προσεύχεστε να σας δείξει ο Θεός πόσο σας αγαπάει προσωπικά, πόσο αγαπάει τον καθέναν σας ξεχωριστά... "