Πόσο δεν ποθούμε τη νίκη! Πόσο δεν ονειρευόμαστε το έπαθλο, την επιτυχία, το στεφάνι! Εξάλλου «το όραμα που έχουμε για τις κορυφές, είναι οι σφυγμοί της ψυχής μας». Ναι!
Απ’ αυτό ακριβώς το όραμά μας, απ’ αυτό μας τον πόθο, αρχίζει κι ο αγώνας μας. Γιατί, ποιος ανέβηκε στην κορυφή κοιτάζοντάς την μονάχα; «Κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό με την εύκολη καλοπέραση», θα μας πει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Το ίδιο μας λέει κι ο ποιητής: «Κορφές δεν ξέρω δίχως μόχθου ανηφοριά, ύψη δεν ξέρω δίχως κόπους ν’ ανεβαίνουν. Ξεκούραστα μονάχα κατεβαίνουν…». Έτσι είναι!
Και κάνοντας τα πρώτα μας βήματα προς την κορυφή, προς τους στόχους μας δηλαδή και τα οράματά μας, πέραν απ’ τον ενθουσιασμό που έχουμε όλοι στην αρχή, έρχονται κι οι αρνητικές σκέψεις, οι τόσοι πειρασμοί, οι «φίλοι» κι η παρέα που για άλλα μας καλούνε, ακόμη κι αυτές οι αποτυχίες, για να οδηγηθούμε στην αποθάρρυνση, την απογοήτευση και την εγκατάλειψη όλων εκείνων που τόσο πολύ ποθήσαμε κι ονειρευτήκαμε. Τι κρίμα!
Παιδιά, στο τέλος θα νικήσουμε, οπωσδήποτε θα επιτύχουμε τους στόχους μας και τα οράματά μας, αν πιστέψουμε για τα καλά, τούτο το (φαινομενικά) παράξενο: Πως ο ίδιος ο αγώνας είναι η νίκη! Πως όχι μόνον ο αγώνας μας οδηγεί στη νίκη, αλλά και πως από μόνος του αυτός είναι νίκη! Και νικούμε πάντοτε όταν αγωνιζόμαστε!
Πως;
Γιατί μένουμε, κατ’ αρχήν, αταλάντευτοι στο στόχο μας…
Γιατί είμαστε πάντοτε σ’ εγρήγορση κι ετοιμότητα…
Γιατί μαθαίνουμε να ξεπερνούμε κάθε δυσκολία…
Γιατί έτσι γυρίζουμε την πλάτη στις προκλήσεις…
Γιατί χαλυβδωνόμαστε απέναντι σε κάθε δυσκολία…
Γιατί εξασκούμαστε να υπερβαίνουμε όλα τα εμπόδια…
Γιατί ξεφεύγουμε απ’ τη μαλθακότητα και τη χαμοζωή…
Γιατί μπορούμε κι αντέχουμε όλους τους ανέμους, τις θύελλες και τα δρολάπια…
Δεν είπαν τυχαία πως «η προσπάθεια είναι η ίδια η επιτυχία»!
Έχετε δει τους ορειβάτες πως ανεβαίνουν, τους αλπινιστές πως σκαρφαλώνουν; Ανεβαίνουν βήμα – βήμα. Προχωρούν πόντο – πόντο! Οπλίζονται με θάρρος και πείσμα. Επιμένουν! Υπομένουν! Δεν κοιτούν προς τα κάτω, αλλά μόνο μπροστά! Είναι πολύ προσεκτικοί, αποφασιστικοί κι ανυποχώρητοι! Προσπαθούν αδιάκοπα! Δεν κάμπτονται, δεν λυγίζουν! Ακόμη και τότε που ο ψυχρός άνεμος κι η χιονοθύελλα τους χτυπά κατά πρόσωπο, ακόμη και τότε που κάποιο τους λάθος, τους οδηγεί προς τα πίσω!
Με τίποτα δεν μπορώ να συμφωνήσω, μ’ εκείνους που λένε λόγια σαν αυτά: «Μου φτάνει αυτό που είμαι. Δεν μου χρειάζεται το περισσότερο. Καλός είμαι κι έτσι»! Αυτό δεν είναι ολιγάρκεια, είναι μετριότητα. Λογαριάζεται ως η πλέον ύπουλη και η πιο αποκοιμιστική τεμπελιά της ψυχής! Πρόκειται για φρόνημα αποχαυνωτικό και για τούτο τέλεια επικίνδυνο! Με τον τρόπο αυτό θωπεύουμε, δικαιολογούμε και νομιμοποιούμε ακόμη και τις όποιες μας αδυναμίες. Σε αντίθεση μ’ εκείνον που ενώ τις γνωρίζει δεν τις δικαιολογεί, αλλ’ αγωνίζεται να τις διορθώσει και να τις ξεπεράσει. Κι ενώ πέφτει, είναι κιόλας νικητής!
Είπαν πολύ ωραία: «Εκείνος που φοβάται ή θέλει να αποφύγει τον ανήφορο, δύσκολα θα μείνει και στο ίσωμα που προτίμησε. Το πλέον σίγουρο είναι πως, αν επιμείνει, αργά ή γρήγορα, θα πάρει τον κατήφορο»! Υπέροχο!
Οπότε, και το να σταματήσει κανείς ν’ ανεβαίνει, το να μείνει στάσιμος κάπου, το να πει αρκεί ως εδώ, τελικά δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά υποχώρηση, οπισθοχώρηση, γιατί όχι και κατρακύλισμα;
Να γιατί ο αγώνας, αυτός και μόνον ο αγώνας, ο αγώνας προς τα πάνω και προς τον σκοπό μας, είναι νίκη παιδιά! Και μάλιστα πολύ μεγάλη!
Αγαπάμε την τελειότητα, όχι την μετριότητα. «Επί την τελειότητα φερόμεθα», λέγει ο Απόστ. Παύλος.
Ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος θα μας τονίσει: «Από τίποτα δεν αχρηστεύεται τόσο η ανθρώπινη φύση, όσο απ’ την άνεση»!
Και να γιατί:
«Όταν αδρανούμε, ούτε κοσμικά πράγματα είναι δυνατόν να εκτελέσουμε ποτέ, ούτε βέβαια πνευματικά.
Όταν αδρανούμε ούτε απ’ τους φίλους μας είναι δυνατό να λάβουμε ποτέ κάτι, ούτε ασφαλώς απ’ τον Θεό.
Όταν αδρανούμε ούτε οι πατέρες μας τιμούν, ούτε βέβαια ο Θεός»
Και στη συνέχεια μας φέρνει τα εξής παραδείγματα:
«Ποιος ίππος είναι χρήσιμος, εκείνος που κάνει απολαυστική ζωή ή εκείνος που γυμνάζεται;
Ποιο πλοίο είναι χρήσιμο, εκείνο που πλέει ή εκείνο που βρίσκεται σε αδράνεια;
Ποιο νερό είναι χρήσιμο, εκείνο που τρέχει ή το στάσιμο;
Ποια σιδερένια εργαλεία είναι χρήσιμα, εκείνα που βρίσκονται σε κίνηση ή αυτά που δεν προσφέρουν έργο; Δεν είναι τα μεν πρώτα λαμπερά και μοιάζουν με άργυρο, τα δε άλλα γεμίζουν από σκουριά και είναι παντού άχρηστα, και καταφθείρεται ένα μέρος της ουσίας τους;
Kάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την ψυχή που μένει αδρανής. Ένα είδος σκουριάς απλώνεται επάνω της και εξαφανίζει και τη λαμπρότητα κι όλα τα άλλα»
Όπως και να το κάνουμε ο αγώνας είναι το αντίδοτο της χαμοζωής, της τρυφηλής ζωής, της αμαρτωλής ζωής. «Ψηλά να χυμά η ψυχή μας και μπρος», έγραψε ο Γκαίτε.
Ας στοχαστούμε και τούτο το λόγο του Δροσίνη: «Δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα σε ξένα αναστυλώματα δεμένο. Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδενδρο, μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω». Γιατί είναι κι εκείνοι που αντιλαμβάνονται αλλιώς τον αγώνα, το φτάσιμο, την κορυφή. Αυτός ο αγώνας δεν είναι ποτέ του νίκη, το αντίθετο ακριβώς είναι…
Και κάτι ακόμη καλοί μου φίλοι… Ο αγώνας, ο σωστός αγώνας, δεν είναι μόνο νίκη, αλλ’ είναι και χαρά, σε αντίθεση απ’ όσα νομίζουμε. Γιατί έχει μέσα του όλη τη χαρά της νίκης! Λέγει ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος: «Αν θελήσουμε να εξετάσουμε ποιος ζει περισσότερο ευχάριστα, εκείνος που κοπιάζει και ταλαιπωρείται ή εκείνος που κάνει τρυφηλή ζωή, θα διαπιστώσουμε αυτόν μάλλον που κοπιάζει»
Λοιπόν, ας παλεύουμε πάντοτε για τη δική μας την κορυφή, τα δικά μας τα Ιμαλάϊα, ασταμάτητα, αταλάντευτα, καρτερικά, δυναμικά, νοιώθοντας έτσι κάθε στιγμή, το αποτέλεσμα του αγώνα, δηλαδή τη χαρά της νίκης. Γιατί η χαρά δεν είμαι μόνο στο έπαθλο και στο στεφάνι, στο αποτέλεσμα δηλαδή…