Γωγώ Ατζολετάκη
Ανάβω ένα κερί και σκέφτομαι... Μέρες που είναι θέλω να φτάσω σε ένα
συμπέρασμα σχετικά με την απαγόρευση της Θείας Κοινωνίας εξ αιτίας του
κορωναϊού. Πολλά τα ερωτηματικά!
Κατ' αρχάς, το έχουμε εμπεδώσει όλοι πλέον, ότι αυτός ο ιός είναι
επικίνδυνος - με μεγάλη μεταδοτικότητα - και σε αρκετές περιπτώσεις
φονικός. Αυτό είναι ένα αδιάσειστο δεδομένο.
ΟΜΩΣ, από την άλλη μεριά, μεγαλώσαμε με την πεποίθηση (και μυηθήκαμε σ'
αυτήν) ότι κατά το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας δεν υπάρχει ούτε η
ελάχιστη πιθανότητα μόλυνσής μας από κάποια (υποβόσκουσα ίσως) ασθένεια
του διπλανού μας. Και μ' αυτή την ακλόνητη πίστη προσερχόμασταν κάθε
φορά να μεταλάβουμε των Αχράντων μυστηρίων. Ούτε καν μπορούσαμε να
διανοηθούμε (δεν επιτρέπαμε στον εαυτό μας να υποπτευθεί) ότι θα
"κολλούσαμε" κάποιο νόσημα. Γιατί, αν φοβόμασταν κάτι τέτοιο, αυτό θα
σήμαινε "έλλειψη πίστης"... ή -σε τελευταία ανάλυση- δεν θα συμμετείχαμε
καν στο μυστήριο.
Ξαφνικά μας υποχρέωσαν να δεχθούμε ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ να κολλήσουμε
τον Covid 19 κατά την Θεία Κοινωνία! Και δεν υπήρχε κίνδυνος να
κολλήσουμε (μέχρι τώρα) ένα σωρό άλλες ασθένειες; Τον Η1Ν1, για
παράδειγμα... ή Γρίπη Β, ή ηπατίτιδα, φυματίωση; Τόσες και τόσες
ασθένειες (τόσα λοιμώδη νοσήματα) μεταδίδονται με τα στοματικά υγρά. Για
άλλες ασθένειες η πίστη μας ήταν ακράδαντη. Τώρα, πού πήγε αυτή η
πίστη; Ή μήπως είναι "πίστη" κατά περίσταση;
Ερωτήματα. πολλά ερωτήματα!
Θεωρώ ότι με όλες αυτές τις απαγορεύσεις και μ΄όλο αυτό το θόρυβο,
δόθηκε ένα ισχυρό πλήγμα στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Αυτή η
τρομοκρατία σχετικά με το ιό, έσπειρε την αμφιβολία στους πιστούς της
Ορθοδοξίας. Για μια πίστη που, μέχρι τώρα, ήταν αδιαπραγμάτευτη. Από δω
και πέρα αρκετοί θα διακατέχονται από το φόβο "κι αν κολλήσω τίποτα;".
Ήταν να μη γίνει η αρχή...
Αυτή είναι η πρακτική πλευρά του ζητήματος. Η άλλη πλευρά είναι
θεολογικής φύσεως. Πιστεύουμε τελικά, ή δεν πιστεύουμε ότι κατά τη θεία
κοινωνία μεταλαμβάνουμε "Σώμα και Αίμα Χριστού";
Γιατί, αν ΔΕΝ το πιστεύουμε, τότε το μυστήριο παύει να είναι μυστήριο.
Καταντά μια "εθιμική" πράξη, όπου ο ιερέας ευλογεί λίγο ψωμάκι και λίγο
κρασάκι, κι εμείς έχουμε την ικανοποίηση ότι συμμετείχαμε... σε τι,
άραγε;
Φοβάμαι ότι το θέμα είναι σοβαρό - πολύ πιο σοβαρό απ' ότι διαφάνηκε
στην αρχή, γιατί άπτεται του σημαντικότερου Μυστηρίου της πίστεώς μας.
Και πραγματικά θα ήθελα ν' ακούσω την άποψη του κ. Τσιόδρα επ' αυτού.
Ειδικά του κυρίου Τσιόδρα.
Εκείνος τι πιστεύει;
ΥΓ. Μπορώ να υποπτευθώ από τώρα την άποψη κάποιων. Μερικοί θα
ισχυριστούν πως, ΑΝ κατά τη θεία Κοινωνία κάποιος προπορευόμενος έχει
απλή γρίπη, δεν θα πάθεις τίποτα το σοβαρό. Ενώ, αν είναι φορέας του
κορωναϊού, μπορεί και να πεθάνεις. ΝΑΙ, αλλά τότε αμφισβητείται η
ιερότητα του Μυστηρίου.
Είναι οι αμφιβολίες στις οποίες αναφέρθηκα παραπάνω.
Οι αμφιβολίες που με έντεχνο τρόπο εισέρχονται και διαβρώνουν την πίστη του ορθόδοξου χριστιανού!