ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ:
Πραξ. κ΄ 16 – 18, 28-36
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ:
Ιωάννου ιζ' 1 – 13
Να είμαστε όλοι ενωμένοι,
αγαπημένοι, χωρίς διαφορές μεταξύ μας. Ήταν η επιθυμία του Κυρίου και η
προσευχή προς Πατέρα Του, για τους οπαδούς Του. Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί
μου αδελφοί, είναι αφιερωμένη στη μνήμη των 318 εμπνευσμένων πατέρων της
Εκκλησίας μας που συνήλθαν στη Νίκαια το 325 μ.Χ.
Έχει ήδη
συμπληρώσει τρεις αιώνες ζωής από την ίδρυσή της, η Χριστιανική Εκκλησία.
Βασική προέλευση των πιστών της νέας θρησκείας είναι στην αρχή οι Ιουδαίοι. Το
κήρυγμα των αποστόλων ξεκινά, πάντοτε σχεδόν, στα πρώτα χρόνια, από τους καχύποπτους
αμφισβητίες Ισραηλίτες, στις Εβραϊκές Συναγωγές. Ωστόσο η εντολή του Κυρίου
ήταν: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἒθνη» και η προσευχή Του, «ἳνα ἓν ὦσιν».
Να είναι όλοι αγαπημένοι, ενωμένοι, και η αλήθεια του ευαγγελίου να διαδοθεί σε
όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό και πολύ σύντομα, το ευαγγέλιο του Χριστού, προωθήθηκε
από τους αποστόλους και κυρίως από τον απόστολο Παύλο, στο πλατύ ακροατήριο των
Ελλήνων εθνικών, όπως ονομάζονταν οι ειδωλολάτρες. Ήταν ένα πρόθυμο
προβληματισμένο, ακροατήριο με χαρακτηριστική βαθιά θρησκευτικότητα. Σύντομα
πλαταίνει το ακροατήριο και η αποδοχή της νεοσύστατης θρησκείας, που είναι
σαφώς αποστασιοποιημένη από την Ιουδαϊκή και ανατρεπτική της ειδωλολατρίας. Η
δύσκολη, μέχρι ακατανόητη για κάποιους, αλήθεια του ευαγγελίου του Χριστού,
αλλά και η δογματική της βάση, επέτρεψαν να φανούν ποικίλες, καλοπροαίρετες
στην αρχή, ερμηνευτικές απόψεις, οι αιρέσεις. Αυτή τη διχαστική δογματική
κατάσταση, αντίθετη προς την επιθυμία του Κυρίου, «ἳνα ἓν ὦσιν», αναλαμβάνουν
οι 318 Πατέρες της Εκκλησίας μας, αγαπητοί μου, να αντιμετωπίσουν και να
θεραπεύσουν με το πρώτο μέρος του Συμβόλου της Πίστεώς μας. Λύνουν τα πρώτα
δογματικά προβλήματα. Πρέπει πλέον η Εκκλησία να αφιερωθεί στην εμβάθυνση της
πίστης και τη μεταφορά των ευαγγελικών εντολών στην καθημερινή πρακτική ζωή.
Γιατί ο Χριστιανισμός, αγαπητοί μου, δεν είναι μια απλά θεωρητική φιλοσοφία,
αλλά είναι καθοριστική τρόπου ζωής. Ο μονοθεϊστικός Ιουδαϊσμός, προσκολλημένος
στο πλήθος των νομικών διατάξεων, εθελοτυφλοί και επειδή δεν αναγνωρίζει τον
Ιησού, ώς Χριστό, εξακολουθεί να περιμένει τον Μεσσία. Ωστόσο ο Χριστός, που
δεν αναγνωρίζουν τη μεσσιανική Του ιδιότητα, δεν ήλθε για να καταργήσει τον
Μωσαϊκό Νόμο, αλλά να τον συμπληρώσει. «Οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλά πληρῶσαι».
Κύρια και βασική εντολή του Κυρίου είναι, η ενοποιητική δύναμη της αγάπης.
Θρησκεία της αγάπης, χαρακτηρίζεται ο Χριστιανισμός. Προσευχή Του; Ακούσαμε την
προσευχή του Κυρίου, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν».
Να είμαστε όλοι ένα, ενωμένοι, αγαπημένοι, κάτω από την απέραντη αγάπη του Θεού
μας. Και αυτή, η ειλικρινής, ανυπόκριτη, ανιδιοτελής και αμερόληπτη αγάπη,
είναι η ουσιώδης διαφορά, τόσο από την Ιουδαϊσμό, όσο και από την ειδωλολατρία.
Ανατροπή γενική, επιβάλλει στον θεωρητικό και πρακτικό τρόπο ζωής, την
καθημερινότητα, ο μονοθεϊσμός και η αγάπη του Χριστού. Ξαφνιάζει τον
ειδωλολάτρη Έλληνα, η θεία ιδιότητα του Ιησού. Ενοχλεί τον Ιουδαίο, που
εξακολουθεί να περιμένει τον Μεσσία και πιστεύει στο «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ».
Αλλά και για τους δυο, το ευαγγέλιο της αγάπης και της σωτηρίας, επιβάλλει
πλήρη αναθεώρηση ηθών και ηθικής, αρχών, της σχέσης μεταξύ των ανθρώπων, σχέσης
με το ανώτατο ον, τον Θεό.
Αλλά, αγαπητοί
μου αδελφοί, αυτή η ενοποιητική ιδιότητα και δύναμη της αγάπης, δεν είναι μια
απλή συναισθηματική κατάσταση, ένα ανώδυνο, εύκολο παράγγελμα. Η ανυπόκριτη
αγάπη, που απευθύνεται στον πλησίον μας χωρίς διάκριση, χωρίς προσδοκία
ανταπόδοσης, απαιτεί παραμερισμό προσωπικών συμφερόντων και επιθυμιών. Η αγάπη
είναι προσφορά. Μπορεί να είναι ένας συγχαρητήριος λόγος για μια επιτυχία, όπου
πρέπει να καταπιέσουμε τον εγωισμό ή τη ζήλεια μας, για να τον πούμε. Μπορεί να
είναι η λεκτική ή και πρακτική συμμετοχή στη λύπη ή τα προβλήματα του άλλου,
που αποτυπώνει την ύπαρξη και την εκδήλωση ενδιαφέροντος, αγάπης. Ο ειλικρινής,
παρηγορητικός λόγος. Είναι ακόμη η προσφορά υλικών αγαθών αναγκαίων στον
πλησίον μας, από το περίσσευμά μας, αλλά, και εδώ πιθανόν προκύπτει πρόβλημα,
και από το υστέρημά μας. Αυτό είναι θυσία, από τα αγαθά μας, που με κόπο αποκτήσαμε,
είναι εκδήλωση αγάπης. Και σημειώνει η Γραφή, «δανείζει Θεῷ, ὅ ἐλεῶν πτωχόν».
Είναι ίσως από αγαθά, που τα έχουμε ανάγκη, αλλά βλέπουμε ότι ο άλλος τα έχει
στερηθεί. Είναι περιπτώσεις που θα χρειαστεί να κοπιάσουμε για χάρη του πλησίον
μας. Να απασχοληθούμε, να εργαστούμε μαζί του, για να αντιμετωπίσει δύσκολες
καταστάσεις, που βιώνει ανήμπορος, μόνος και αβοήθητος. Τέλικά, αγαπητοί μου,
όλα αυτά που θα προσφέρουμε στον πλησίον μας, είναι η βάση, το θεμέλιο, όπου θα
οικοδομηθεί το οικοδόμημα της ενότητας, της αγάπης. Αυτό για το οποίο
προσευχήθηκε ο Κύριός μας: «Ἵνα ἕν ὦσιν». Πιστοί στον Ένα και μοναδικό Θεό και
τη μοναδική θεία αλήθεια. Όλοι οι χριστιανοί να ενωθούμε, με την απόλυτη
ενότητα που χαρακτηρίζει τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Ένωση λοιπόν όλων
των χριστιανών. «Ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», προσευχόμαστε κατά τη θεία
λειτουργία. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να ενωθούμε, που οπωσδήποτε έχουμε έναν
κοινό Πατέρα και Δημιουργό.