Γέροντας Ιουστίνος Πίρβου ο ομολογητής
"Τίποτα δεν εμπόδιζε τους κρατούμενους [στις φυλακές] να αγαπούν τον Χριστό, την Εκκλησία τους, τη χώρα και τον λαό τους... Δάκρυα χαράς ανέβλυζαν από τα βάθη της καρδιάς των αιχμαλώτων, όποτε ήταν σε θέση να γιορτάσουν τις μεγάλες εορτές, ιδίως το Πάσχα [...]. Το 1954 γιόρτασαν το Πάσχα στο ορυχείο της Μπάια Σπρίε, μισό μίλι κάτω από τη γη. Αυτό ήταν το πιο δυνατό Πάσχα που έζησε ποτέ ο π. Ιουστίνος και το γιόρτασε μαζί με 100 άλλους αιχμαλώτους. Αφηγείται ο ίδιος: ΄Πώς μπορούσαμε να γιορτάσουμε το Πάσχα;
Παίρναμε όλα τα μεταλλικά εξαρτήματα από τις μηχανές θραύσης βράχων και τα προσαρμόζαμε πάνω σ΄ ένα σχοινί. Ύστερα τα χτυπούσαμε με ένα μεταλλικό ραβδί, από τη μια άκρη του σχοινιού ώς την άλλη. Έκαναν ένα θαυμάσιο ήχο, αναγγέλλοντας έτσι την έναρξη της Ακολουθίας. Ήταν η στιγμή που μπαίναμε στον αναβατήρα και κατεβαίναμε στον χώρο όπου είχε στηθεί ένα πρόχειρο ιερό και σταυροί κατασκευασμένοι από δοκάρια. Ήταν εκείνη η στιγμή, που αισθανόμασταν να μας κόβεται η ανάσα, μ΄ έναν τρόπο βαθύ, πνευματικό. Εμείς οι ιερείς ψάλλαμε όλα όσα γνωρίζαμε, δυνατά και εκ βάθους καρδίας, ρισκάροντας τα πάντα. Ήμασταν κατά κάποιον τρόπο εκστατικοί, έξω από τον εαυτό μας. Όμως κανείς δεν είχε φόβο. Όλοι ήμασταν ομόφρονες:Ή τώρα ή ποτέ! Οι φοβισμένοι φρουροί κρύφτηκαν αλλά δεν τόλμησαν να καλέσουν την ασφάλεια.Λέξη δεν έβγαλαν
Μπήκαμε στον αναβατήρα ψάλλοντας το ''Χριστός ανέστη''! Ύστερα ακούσαμε την επόμενη βάρδια εργασίας να κατεβαίνει από το ισόγειο επίπεδο.Μπορούσαμε να ακούσουμε τις ψαλμωδίες τους στα βάθη του ορυχείου[...] Μετά από αυτά τους άφησαν κλειδωμένους στα κελιά τους για δύο ημέρες...