«Η φτερωτή τρυγόνα, άκουσα, σαν χάσει το ακριβό ταίρι της, δεν δέχεται άλλο σύζυγο στην φωλιά της. Σοφό πουλί, πόσος καλύτερος για τους θνητούς ο αγνός βίος!
Όμοια και η φλύαρη μαύρη κουρούνα ξεχνώντας κάθε πόθο γάμου, περνά την ζωή της μισώντας κάθε σύζυγο, όταν χάσει το σύντροφό της.
Και στα ψάρια της θάλασσας υπάρχει νόμος για το γάμο, που λίγα τον πατούν ενώ πολλά νοιάζονται για τη σωφροσύνη, την κλίνη και το σύζυγό τους. Κι εδώ βασιλεύει δικαιοσύνη.
Άλλα δεν κοπιάζουν παρά για ένα μόνο παιδί, άλλα μόνο το ανοιξιάτικο ζευγάρωμα χαίρονται, τα περισσότερα. Μέτρο στον πόθο τους έβαλε η φύση.
Όλα έχουν την κατάλληλη εποχή για ζευγάρωμα, τα φτερωτά και τα θαλασσινά κι όσα πατούνε τη γη. Κι έξω απ’ τα όρια δεν αφήνουν τον πόθο τους, κρατιούνται και στην ώρα τους ορμούν, όταν τα ξεσηκώνει η άνοιξη. Και τότε άλλα ορμούν σε γάμους κοινούς κι άλλα έχουν το αγαπημένο ταίρι τους και νόμο στον έρωτα. Φτάνει σε άλλα το σμίξιμο για μια μονάχα γέννα, όπως μας λένε όσοι μελέτησαν των ζώων τις γέννες και τη ζωή.
Κι αν και τα αλόγιστα τιμούν την σωφροσύνη, ω πλάσμα του Θεού, το νόμο εσύ της σάρκας δεν θα φυλάξεις ως πέρα, αν θέλεις;
Όπως στη φωτιά το χάλκωμα, υποχωρεί ο θνητός στο λόγο".
(Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος)