Αληθινά
Αναστήθηκε! Και γι’ αυτό «ουδείς νεκρός επί μνήμασι»…
Αν
πραγματικά είμαστε Χριστιανοί, αν
πραγματικά αγαπάμε και λατρεύουμε τον Αναστημένο μας Χριστό, αν μιλάμε ή
και γιορτάζουμε αυτή Του την Ανάσταση, πρέπει και να τη ζούμε. Να ζούμε,
δηλαδή, αναστημένα.
- Δεν μπορούμε να είμαστε θαμμένοι στα μνήματα της κακίας, των ηδονών και της φθοράς!
- Δεν μπορούμε να είμαστε καταπλακωμένοι απ’ τα πάθη μας!
- Δεν μπορούμε να είμαστε παγιδευμένοι, αιχμάλωτοι και δέσμιοι της αμαρτίας και της τόσο μεγάλης ψυχικής της εξαθλίωσης!
Με
άλλα λόγια, ζω αναστημένα, θα πει τούτο:
- Εγκαταλείπω κάθε Άδη που μ’ εμποδίζει στην απεραντοσύνη της αρετής να φτερουγίσω…
- Γίνομαι κάθε φορά καλύτερος, ανώτερος, ανθρωπινότερος, τιμιότερος, σεμνότερος, δικαιότερος, τελειότερος…
- Υπερβαίνω τον εαυτό μου «αγιαζόμενος ημέρα τη ημέρα» (καθημερινά δηλαδή)…
Δεν
μπορεί, λοιπόν, να είναι κάποιος οπαδός του Αναστημένου Χριστού και…
- Ν’ ακολουθεί ο,τιδήποτε είναι ή φέρνει φθορά και θάνατο, αλλά μόνο ό,τι οδηγεί στην αφθαρσία και τη Ζωή, δηλαδή σ’ Εκείνον!
- Να λησμονεί ότι οι τόσες ψευδοχαρές, οι ψευδοτέρψεις και οι ψευδοαπολαύσεις του κόσμου που τόσο πολύ ως νέους μας δελεάζουν, στο τέλος είναι οι ταφόπλακες της αμαρτίας!
- Να αγνοεί τούτο το
λόγο του Απ. Παύλου: «Ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός,
ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. στ΄, 4). Δηλαδή, όπως ακριβώς αναστήθηκε ο Χριστός απ’ τους νεκρούς
με την ένδοξη δύναμη του Πατρός, έτσι κι εμείς πρέπει να αναστηθούμε σε μια νέα
και ενάρετη ζωή!
Αναστημένα, λοιπόν, μα πάντοτε αναστημένα…
Κ. Γ.
Παπαδημητρακόπουλος