Καταλάβαμε τι έχει γίνει;
Μεγάλη Τεσσαρακοστή του 2020
κι΄ένας ολόκληρος λαός καταδικάζεται σε αφορισμό και ακοινωνησία !
Α] Μέσα
στην πιο ιερή περίοδο του χρόνου, που παραδοσιακά και σοφά η Αγία μας Ορθόδοξη
Εκκλησία αυξάνει την δυνατότητα προσελεύσεώς μας στο Ποτήριο της Ζωής με τις
Προηγιασμένες θείες Λειτουργίες, για να αγαπήσουμε και να ποθήσουμε πιο πολύ
τον Εσταυρωμένο Χριστό, ο κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου διά των
αρχόντων της γης, μας έβαλε σε καραντίνα και αποκλεισμό από τη Ζωή μας, τον
Χριστό.
Β] Ναι,
όλο αυτό έγινε για τις αμαρτίες μας, όπως είπαν και προσευχήθηκαν οι Τρείς
Παίδες, ο άγιος Αζαρίας δηλαδή εξ ονόματός τους, αλλά τελικά αυτοί δεν
υπάκουσαν στις προσταγές του άρχοντα και βασιλιά και συνέχισαν τη λατρεία τους.
Μπορούμε να δεχτούμε το γεγονός
αυτό, τον μεγάλο αυτό πειρασμό, τη
δοκιμασία, το διωγμό, το σατανικό σχέδιο, τον λοιμό και την πανδημία ως
παιδαγωγία Θεού για τις αμαρτίες μας…
Αλλά όχι και να σταματήσει η θεία Λειτουργία!
Πάνω στην παγωμένη λίμνη της Σεβαστείας και μέσα στην κάμινο του πυρός και
μέσα στο λάκκο με τα λιοντάρια, και κάτω στις κατακόμβες, οι άγιοί μας
συνέχιζαν τη λατρεία του αληθινού Θεού και δεν σταμάτησε ποτέ η αναίμακτη
Ιερουργία του Μυστηρίου και του λόγου.
Γιατί άραγε; Διότι η θεία
Λειτουργία και η θεία Κοινωνία είναι η ζωή μας και η δύναμή μας. Το όπλο μας
κατά του διαβόλου.
Η τέλεσή της πρέπει να γίνεται όχι
με έναν άνθρωπο και οι άλλοι από μακριά κι απόμακρα. Λειτουργία σημαίνει έργο
του λαού, παρόντος με φυσική παρουσία του βαπτισμένου και χριστεπωνύμου
πληρώματος. Εκκλησία σημαίνει στέλνω και καλώ το λαό να συμμετάσχει. Που, σε
τηλεδιάσκεψη; Όχι βεβαίως, αλλά στον ιερό ναό!!!
Γ] Οι
πρώτοι χριστιανοί προσκαρτερούσαν όλοι μαζί στις προσευχές, στη διδαχή των
αποστόλων, στην κοινωνία της αγάπης και επικοινωνίας και στην κλάση του άρτου
(Πράξ. β΄42).
Ο Μ. Βασίλειος λέγει ότι
κοινωνούσαν οι χριστιανοί της εποχής του πάνω από τέσσερες φορές την εβδομάδα
και οι ασκητές έπαιρναν μαζί τους τον άγιο Άρτο στα απομακρυσμένα κελιά τους
για να κοινωνούν συχνά.
Ο ίδιος Άγιος Πατέρας λέγει ότι «το
να κοινωνάμε συχνά και άξια αυτό σημαίνει ότι ζούμε και πιο πολύ». Όχι
αριθμητικά προστίθενται χρόνια, χωρίς και αυτό να αποκλείεται, αλλά και
ποιοτικά μέσα μας, βιωματικά αναγεννιόμαστε.
Ο ίδιος ο Μ. Βασίλειος πέθανε στα 49 του
χρόνια, αλλά δεν πέθανε λόγω της συχνής θείας κοινωνίας. Πέθανε για τη θ.
Κοινωνία, από την άσκηση και τον κόπο
της αγάπης που έκανε με το αράχνιο σώμα του παρά το εύθραυστο της υγείας του
για τον Χριστό και τον άνθρωπο.
Ποια ήταν η τελευταία πράξη επί της
γης του εξόριστου αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου: Ντύθηκε με λευκά άμφια,
κοινώνησε των αχράντων Μυστηρίων, σταύρωσε τα χέρια επί του στήθους, είπε το
«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν» και παρέδωσε την αγία ψυχή του στον Πλάστη.
Γιατί ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος
δεχόταν συχνά ως αιχμάλωτος του πασά στο Προκόπι της Ιωνίας τον πολύτιμο
μαργαρίτη της θείας Κοινωνίας μέσα στο μήλο; Είχε πόθο Θεού και έπαιρνε δύναμη
να σηκώσει το σταυρό του.
Γιατί έστειλε ο επίσκοπος Ρώμης τον
άγιο Ταρσίζιο από την κατακόμβη με τη θεία Κοινωνία στον κόρφο του, μετά την
«υπόγεια» θεία Λειτουργία, να πάει στους φυλακισμένους να κοινωνήσουν κι αυτοί;
Διότι όλοι εκεί μέσα ήταν υποψήφιοι μάρτυρες και μελλοθάνατοι και
χρειαζόντουσαν το εφόδιο της ζωής.
Στην αγ. Μαρία την Αιγυπτία έστειλε
ο Θεός τον άγιο Ζωσιμά να την εξομολογήσει και να την κοινωνήσει, προτού
πεθάνει στις εσχατιές της ερήμου…
Και πόσα άλλα παραδείγματα αγίων ταυτόσημα με
τα παραπάνω έχουμε στην εκκλησιαστική μας ιστορία!!! ….
Μήπως κι εμείς σήμερα δεν είμαστε
κατά κάποιο τρόπο αιχμάλωτοι, φυλακισμένοι στα σπίτια μας, εξόριστοι από τον
οίκο Κυρίου και σε εμπάργκο λόγω της επιδημίας; Δεν είμαστε υποψήφιοι άρρωστοι
και «μελλοθάνατοι»; Δεν χρειαζόμαστε τη θεία Κοινωνία; Πώς και για ποιο λόγο τη
στερούμαστε και με ποιο δικαίωμα τη στερούν από το λαό μας οι κρατικοί; Στους
μεγάλους κινδύνους και στα όρια της πεπερασμένης υπάρξεώς μας χρειαζόμαστε –
ιδιαίτερα τότε – το Χριστό.
Δ] Ασφαλώς
και δεν μεταδίδει μικρόβια η Θεία Μετάληψη. Το ότι μπορεί να μουχλιάσει κάποια
φορά μέσα στο άγιο Ποτήριο από ανθρωπίνη απροσεξία και αμέλεια του ιερέα, αυτό
δεν σημαίνει ότι και με αυτή τη μορφή μπορεί να μεταδώσει μικρόβια.
Ποιος διανοήθηκε ποτέ να χύσει στο
χωνευτήριο το περιεχόμενο ενός τέτοιου αγ. Ποτηρίου; Εδώ έχουμε ιερείς που
κατέλυσαν το άγιο Ποτήριο με ζωϋφια και έντομα μέσα και έριξαν με ακλόνητη
πίστη μέσα στα σπλάγχνα τους τη χυμένη στο δάπεδο και στα νοσοκομειακά σεντόνια
του αρρώστου θεία Κοινωνία.
Ε]
Αρρωσταίνουν και πεθαίνουν και οι Επίσκοποι βεβαίως και οι άγιοι ιερείς, όχι
όμως από τη συχνή μετάληψη. Μουσεία ασθενειών ήταν και ο άγιος Παϊσιος και ο
άγιος Πορφύριος και ο άγιος Ιάκωβος. Τι, από τη θεία μετάληψη; Άπαγε της
βλασφημίας! Ασφάλεια και ταπείνωση και παιδαγωγία Θεού ήταν σ΄ αυτούς «τη
υπερβολή των αποκαλύψεων» (Β΄Κορ.
ιβ΄7-10) και για δική μας
διδασκαλία.
Μια ζωή άρρωστος ήταν ο άγ,.
Απόστολος Παύλος και όμως ζούσε και έλαμπε μέσα του ο Χριστός (Γαλ. β΄20).
ΣΤ] Άλλο
υγεία σώματος και άλλο ο Χριστός στην καρδιά. Η πίστη κάνει θαύματα, αλλά και
τα θαύματα εγείρουν πίστη (Ιωάν. ιβ΄10-11), αλλά το μεγαλύτερο δώρο και θαύμα
δεν είναι αυτό της βιολογικής υπάρξεως ή της ακεραιότητας και διασώσεως του
φυσικού περιβάλλοντος. Όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξεως.
Το μέγιστο θαύμα είναι αυτό που
λέγει ο άγιος Συμεών ο Θεολόγος: «Όταν κοινωνώ, το χέρι μου γίνεται χέρι
Χριστού, το πόδι μου πόδι Χριστού, το αίμα μου αίμα Χριστού… Συστέλλομαι όλος
και ντρέπομαι που να ακουμπήσω τον εαυτό μου». Δηλαδή γινόμαστε σύσσωμοι και
σύναιμοι Χριστού. Στην ουράνια μάλιστα βασιλεία πάλι θα μετέχουμε του Καινού
Ποτηρίου της ζωής, όπως μας λέγει ο Χριστός μας. «Νύν και αεί και εις τους
αιώνας των αιώνων» (Ματθ. κστ΄29)
Κάποιοι βεβαίως όπως λέγει και ο
απόστολος Παύλος (Α΄Κορ. ια΄29-32) αρρωσταίνουν και μερικοί πεθαίνουν από την
ανάξια όμως θεία Κοινωνία. Έτερον εκάτερον. Η θεία Κοινωνία είναι Φως, είναι
και «πυρ καταναλίσκον…» Το λένε αυτό καθαρά οι ευχές της θείας Μεταλήψεως.
Ζ] Αλλά
ποιος είναι ο κριτής που θα κρίνει έναν ολόκληρο λαό και θα του στερήσει τη
βασικότερη σχέση της ζωής του με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού;
Αντί η Εκκλησία μας με την εξουσία
που της έδωσε ο Κύριος να αφορίσει κάποιους που «διαστρέφουν τας οδούς του
Κυρίου», όπως έκανε ο απ. Παύλος στον μάγο Ελύμα (Πράξ. ιγ΄8-12) και στον αιμομίκτη
της Κορίνθου (Α΄Κορ. ε΄4), πρόλαβε και αφόρισε τον Ορθόδοξο λαό μας η
κυβέρνηση. Με ποιο δικαίωμα; Τι είναι; Ο εξομολόγος μας; Πάνω από την Ιερά
Σύνοδο; Ξέρουν οι κοσμικοί και οι άσχετοι την προετοιμασία και τον πόθο και τον
κόπο και την ανάγκη ενός εκάστου χριστιανού για να φθάσει στο Ποτήριο της Ζωής;
Αλήθεια, πως δεχτήκαμε σαν λαός
ορθόδοξος και σαν εκκλησιαστικό σύστημα τον αποκλεισμό που μας επιβλήθηκε;
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός τι έλεγε;
«Ψυχή και Χριστός μας χρειάζεται… όλα να μας τα πάρουν, δεν πειράζει… Αυτά όμως
τα δύο δεν πρέπει να τα παραδώσουμε μόνοι μας». Τώρα όμως εμείς τα παραδώσαμε.
Με ελαχίστη έως μηδενική αντίσταση.
Φοβερό! Σχεδόν σε όλη την
Ορθοδοξία, πλήν εξαιρέσεων. Η Ελλάδα, τα Πατριαρχεία, όλη η ανά τον κόσμο
δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κλειστοί όλοι οι ναοί, «διά τον
φόβον των Ιουδαίων». Και αντί «λίαν πρωί» να σπάσουμε το εμπάργκο των «ιών» του
σκότους, και να στηρίξουμε το λαό, εμείς μιλάμε περί ανέμων και υδάτων!
Η]
Δυστυχώς αποδειχτήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων, ανάξιοι των Πατέρων μας, μικρότεροι της αποστολής μας,
υποδεέστεροι του ευσεβούς γένους μας. Πρώτα ο κλήρος και μετά ο λαός μας.
Είναι ο φόβος που κλειδώνει και
παγώνει τις ψυχές. Ο φόβος όμως δεν
είναι μήπως μας πιάσουν για άσκοπη μετακίνηση και αθρόα συνάθροιση και να
πληρώσουμε πρόστιμο και να μπούμε φυλακή. Ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης
μπαινοβγαίνει εδώ δίπλα μας στα Σκόπια χρόνια τώρα στη φυλακή και δεν το βάζει
κάτω. Ο κίνδυνος είναι να μη μας φθάσει η οργή του Θεού και η ιερή αγανάκτηση
των λογικών προβάτων της Ποίμνης του Χριστού, διότι για το ενιαίο μισθολόγιο
σηκώσαμε τον τόπο στον αέρα και για τη θεία λειτουργία και τη θεία Κοινωνία
τηρήσαμε αιδήμονα σιωπήν.
Τέλος, τρεις αλήθειες θα είναι
ικανές και σταθερές συνθήκες και μέτρα ζωής από δώ και πέρα:
«Πλήν ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα
ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λουκ. ιη΄8). Θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε στο
Χριστό, στο Ευαγγέλιο, στην Ορθόδοξη Εκκλησία ή μόνο στην τηλεόραση;
«Δια το πληθυνθήναι την ανομίαν
ψυγήσεται η αγάπη των πολλών» (Ματθ. κδ΄12). Θα συνεχίσουμε να ποθούμε με θείο
έρωτα τον Χριστό και τη θεία Κοινωνία ή θα ξεμάθουμε;
Και διά τους κρατούντες: «ουχ
ευρέθη ο τόπος αυτών» (Ψαλμ. λστ΄36), δηλ. με αυτό που έκαναν, πρέπει να
ξαναβρούνε την ψήφο τους στις επόμενες
εκλογές;;;