π. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Κάποτε ήρθε στήν μονή μας ένας υπουργός με πολύ ύφος αλλά γρήγορα είδε ότι ή μοναστηριακή ατμόσφαιρα είναι ένας άλλος κόσμος, και άρχισε να συναναστρέφεται απλούστερα με τούς μοναχούς.
Τον προσκάλεσα στο ηγουμενείο μόνο του και, όταν μπήκε, δεν κατάφερε να πει λέξι, διότι τον κατέλαβαν λυγμοί. Προσπάθησα να τον διασκεδάσω και μού λέει:
«Σήμερα θυμήθηκα ότι ο παππούς μου κάθε Δευτέρα έφευγε άπ' το σπίτι και πήγαινε στο βουνό γιά να προσευχηθεί. Επίσης, πολλές φορές έβλεπα τον πατέρα μου, πού ήταν απ' τή Μικρά Ασία, να μη περπατά στο χώμα. Πηγαίνοντας σ' ένα μοναστήρι το χειμώνα με πολλά χιόνια και πάγους, τον έβλεπα να υψώνεται πάνω απ' τούς πάγους και, όταν φθάναμε στο μοναστήρι, αντιλαμβανόμουν ότι σε κάτι διαφέρει απ' τούς άλλους πού ήταν τριγύρω μας. Σήμερα κατάλαβα το μυστικό τού πατέρα μου. Μού έδωσε μία πίστη, τήν οποία ξαναποκτώ σήμερα.
Αυτή είναι η φυσική, η κληρονομική πίστη».