«Γλέντησε! Και μάλιστα τώρα που είσαι νέος! Όταν πια γεράσεις, τότε έχεις καιρό ν’ ακούσεις τι λέει ο Χριστός!...». Να ένα ακόμη πολύ πονηρό σύνθημα στην πολυτάραχη νεανική ζωή, καλοί μου φίλοι. Ένα σύνθημα σαφώς προερχόμενο απ’ τον πονηρό! Μια ακόμη παραπλανητική κραυγή στο δρόμο μας. Το ακούμε στο σχολείο, στις παρέες, στις συντροφιές. Το ακούμε και απ’ τους «φίλους» μας. Το παπαγαλίζουν και τα μέσα ενημέρωσης δοθείσης ευκαιρίας. Λοιπόν, πως μπορεί να μείνει αναπάντητο εκ μέρους μας; Είναι τόσο επικίνδυνο…
* * *
Σκοπός τους είναι να βάλουν στο περιθώριο της ζωής μας Εκείνον που δεν μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο, παρά αυτό το Α και το Ω σ’ αυτήν, η αρχή και το τέλος, τα πάντα για μας, ο οδηγός, ο αρχηγός, η καταφυγή, η ίδια η δύναμή μας. Και να Τον θυμηθούμε πότε; Όταν πια θα είμαστε στο τέλος της ζωής, αν φθάσουμε! Όταν ως ταλαίπωροι ναυαγοί θα είμαστε ξεπεσμένοι σε κάποιο ξερονήσι, αν επιζήσουμε!
Δηλαδή, αν ζήσουμε φυσιολογικά κι αν κατορθώσουμε τελικά να επιβιώσουμε στο πέλαγος της ζωής, απ’ τους βοριάδες και τις θύελλες της διαφθοράς, της εξαχρείωσης, του μηδενισμού, της ουτοπίας, των απαξιών. Και μάλιστα των ημερών μας!
Γιατί ακριβώς εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Ξεκινάμε με τις καλύτερες προϋποθέσεις για τη ζωή. Με ούριο άνεμο και λιακάδα. Με στόχους και οράματα μεγάλα. Για την κατάκτηση κάθε καλού. Ονειρευόμαστε την επιτυχία σε όλα.
Οπότε και απαιτείται οδηγός. Χρειάζεται έμπειρος τιμονιέρης. Θέλουμε κάποιον που να είναι δίπλα μας και να μας στηρίζει πάντα. Θέλουμε μόνιμο και δυναμικό συνοδοιπόρο. Στ’ αλήθεια, τι ξέρουμε εμείς από φουρτούνες και δρολάπια; Πόσο γνωρίζουμε τις κακοτοπιές, τι κάνουμε στις δυσκολίες και τα εμπόδια;
Λοιπόν, σε ποιόν, αλήθεια, θα εμπιστευτούμε όλες τούτες τις προσδοκίες μας, την ίδια τη ζωή μας; Στους «έμπειρους» - όσο … κι εμείς! - φίλους και συνομηλίκους μας; Σε κάποιους μεγάλους που πασχίζουν να μας εκμεταλλευτούν με κάθε τρόπο, απ’ τους οποίους προέρχονται και τα παραπλανητικά αυτά συνθήματα; Σε κάποιους άλλους δυναμικούς – αδύνατους συνανθρώπους μας; Κάποιους «σταρ» της ώρας, κάποιες βεντέτες της δεκάρας, τα πολύ παραπλανητικά μέσα ενημέρωσης ή τα διάφορα ιδεολογικά πλέγματα που έρχονται, αποτυγχάνουν, παρασύρουν και παρέρχονται;
Επιπλέον οι έφηβοι και οι νέοι γενικά, ζούνε και στην πλέον κρίσιμη περίοδο της ηλικίας τους. Και παράλληλα σε μια τόσο εκρηκτική και γεμάτη παγίδες και πειρασμούς εποχή.
Σαφώς νοιώθουν μέσα τους μια έκρηξη. Και γύρω τους μια ακόμη μεγαλύτερη! Τι θα κάνουν; Πόσο τους επιτρέπονται οι επιπολαιότητες;
Και τούτοι, τώρα, τι μας προσφέρουν;
Στον πόθο μας για ιδανικά, ιδεολογική θολούρα!
Στην ανάγκη μας για οδηγό, ό,τι τιποτένιο υπάρχει!
Στην επιθυμία μας να φθάσουμε κάπου, βάζουν ως στόχο τις διασκεδάσεις και τις ψευδοτέρψεις της στιγμής!
Δεν τους λένε τίποτε τα τόσα νεανικά ναυάγια που βρίσκονται γύρω μας και παντού; Όλα εκείνα τα παιδιά που ναυάγησαν μέσα στο λιμάνι, δηλαδή αμέσως μετά το ξεκίνημά τους, είχαν ως οδηγό τους τον Χριστό; Τα άφησαν τα παιδιά αυτά να Τον γνωρίσουν άραγε; Ή όλα τούτα τα παιδιά, παρασυρμένα απ’ τα πονηρά τους λόγια, Τον παραμέρισαν για να … γλεντήσουν;
Έλεγε ο Λαμπρούγερ: «Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν τα χρόνια της νιότης τους για να κάνουν άθλια τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους». Έτσι δεν είναι;
* * *
Αλλά στο σημείο αυτό ας δούμε τι μας λένε και οι Πατέρες της Εκκλησίας.
«Τι την θέλω τη ζωή που είναι μακριά απ΄ τον Θεό;», αναρωτιέται ο Άγ. Ισαάκ ο Σύρος.
Ο Μέγας Βασίλειος επισημαίνει τούτα τα πολύ σημαντικά: «Γνωρίζω μερικούς που στα νιάτα τους γλίστρησαν στα σαρκικά πάθη κι ως τα γηρατειά τους, απ’ τη συνήθεια του κακού, παρέμειναν στην αμαρτία. Κι όπως εκείνοι που κυλιούνται στο βούρκο κολλούν συνέχεια τον πηλό στον εαυτό τους, έτσι κι αυτοί ανακινούν κάθε μέρα την ντροπή της ηδονής»! Το προσέξαμε;
Υπέροχα είναι και τούτα τα λόγια του Άγ. Ισίδωρος Πηλουσιώτη:
«Aυτός που μέσα στο αποκορύφωμα της κακοκαιρίας διασώζει το πλοίο και χαλιναγωγεί τη φύση όταν μαίνεται, είναι άξιος μυρίων μακαρισμών και στεφανιών. Γιατί η σωφροσύνη των γηρατειών δεν είναι αποτέλεσμα εγκράτειας, αλλά αδυναμία για ακολασία. Γι’ αυτό ο προφήτης Iερεμίας, ανακηρύττοντας το πρώτο, έλεγε: «Eίναι μακάριος εκείνος που σήκωσε βαρύ ζυγό κατά τη νεότητά του» (Θρήνοι 3,27), ενώ τον δεύτερο κανένας δεν αποπειράθηκε να τον μακαρίσει, αλλ’ όλοι τον άφησαν αβράβευτο. Mην περιμένεις, λοιπόν, τα γηρατειά για ν’ αποκτήσεις σωφροσύνη. Γιατί, εκτός του ότι δεν είναι φανερό το αν θα φτάσεις σ’ αυτά, δεν έχει το πράγμα και αξία»
Ο Άγιος Νείλος αποδίδοντας όλα αυτά στον δαίμονα των ηδονών, γράφει: «Eίναι ποικιλόμορφος ο δαίμονας της φιληδονίας. Στους άπειρους υποβάλλει την επιθυμία να δοκιμάσουν μια φορά, για να γνωρίσουν την ηδονή, ενώ τους πεπειραμένους τους παρασύρει να δοκιμάσουν με την ανάμνηση»
Πολύ εύστοχα παρατηρεί και ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας: «Όπως το σίδερο έλκεται από το μαγνήτη, έτσι κι εκείνος που χρόνισε στα πάθη έλκεται απ΄ αυτά ακόμη και χωρίς να το θέλει». Άρα, ως τα γηρατειά του, αν τελικά φθάσει κανείς σ’ αυτά, πάντα σ’ αυτή την αθλία κατάσταση θα βρίσκεται!
Κι ύστερα, όταν φθάσει κανείς στα γηρατειά, κι επιθυμήσει να επιστρέψει ή και να γνωρίσει τον Χριστό, αυτή η έλξη του μαγνήτη των παθών, πόσο θα τον αφήσει; Τότε ο πειρασμός θα είναι διαφορετικός και θα του λέγει, όπως τον περιγράφει ο Άγ. Αναστάσιος Σιναϊτης: «Είμαι γέρος, είμαι άρρωστος, συνήθισα τις αμαρτίες όλες, δεν μπορώ πια να εφαρμόσω τις εντολές του Θεού!»
Δηλαδή και τότε, χίλιες δυο άλλες πονηρές σκέψεις – προφάσεις θα μας βάζει ο πονηρός, εκμεταλλευόμενος την όποια κατάστασή μας, για να αναβάλουμε και πάλι τη συνάντησή μας με τον Χριστό!
* * *
Ε, λοιπόν, ναι…
Επειδή ζητάμε τη χαρά, γι’ αυτό θέλουμε τον Χριστό!
Επειδή έχουμε οράματα για τη ζωή, θέλουμε τη Ζωή!
Επειδή ποθούμε την πρωτοπορία σ’ αυτήν, θέλουμε Αυτόν να προπορεύεται!
Επειδή έχουμε συναίσθηση των κινδύνων, θέλουμε ο Χριστός να είναι η καταφυγή, ο τιμονιέρης, το κραταίωμα, το φως, η δύναμη μας!
Και Τον θέλουμε τώρα! Τώρα που ξεκινάμε…