Κίνδυνος ἐργαλοποιήσεως τοῦ φόβου μέ στόχον τήν ἐπιβολήν παγκοσμίου κυβερνήσεως

Ἡ ἐπιδημία τοῦ ἰοῦ τοῦ κορωνοϊοῦ βρίσκεται σέ πλήρη ἐξέλιξη καί κανείς δέν γνωρίζει πότε θά τελειώση καί ποῦ θά ὁδηγήση τήν ἀνθρωπότητα. Ἀφοῦ ἔχει μολύνει περισσότερους ἀπό 150.000 ἀνθρώπους παγκοσμίως μέχρι στιγμῆς, ἔχουν πεθάνει πάνω ἀπό 6500, ἔχουν ἐπιβληθῆ ταξιδιωτικοί περιορισμοί, ἔχουν ἐγερθῆ κατηγορίες μεταξύ κυβερνήσεων, ἡ παγκόσμια οἰκονομία ἔχει πληγῆ, ἡ διακίνηση ἐμπορευμάτων ἔχει μειωθῆ καί ὁ φόβος ἔχει κυριεύσει τούς περισσότερους ἀνθρώπους στήν γῆ. Πράξεις πρωτόγνωρες γιά τήν ἀνθρωπότητα, ἀφοῦ τά συμπτώματα ἔχουν παγκόσμιες διαστάσεις καί ὄχι τοπικές, ὅπως συνέβαινε μέχρι σήμερα. Σέ σημεῖο, πού οἱ TIMES σέ ἄρθρο τους νὰ ἀναφέρουν ὅτι «ὁ κορωνοϊός μπορεῖ μία μέρα νά θεωρηθῆ σημαντικό σημεῖο καμπῆς γιά ὁλόκληρη τήν παγκόσμια οἰκονομία».

Ὁ ἰός εἶναι ἐργαστηριακόν προϊόν

Μερικοί ἀναλυτές πιστεύουν ὅτι ὁ ἰός αὐτός εἶναι ἐργαστηριακό προϊόν καί μάλιστα ὅτι εἶναι ὅπλο βιοτεχνολογίας καί πώς «μελέτες δείχνουν ὅτι ἔχουν προστεθῆ στοιχεῖα στόν ἰό, γιά νά διευκολυνθῆ ἡ ἐξάπλωσή του, στοιχεῖα τά ὁποῖα μειώνουν ἀκόμα καί τήν ἱκανότητα τοῦ ἀνοσοποιητικοῦ συστήματος τοῦ ἀνθρώπου νά ἀντισταθῆ». Ἐπίσης, ὑπάρχει ἡ ἀντίληψη πού ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἐξάπλωση τοῦ ἰοῦ εἶναι «μεθοδικά στημένη» καί ἔχει προσχεδιασθῆ, γιά νά ἐπιταχύνη τά σχέδια τῆς παγκοσμιοποίησης, ὥστε νά ἑτοιμασθῆ τό ἔδαφος γιά τήν ἐμφάνιση μιᾶς παγκόσμιας κυβέρνησης πού θά ἀναλάβη τήν ἐπίλυση προβλημάτων, τά ὁποῖα τυραννοῦν τήν παγκόσμια κοινωνία, ὥστε νά θεωρηθῆ ὡς ἡ μεγάλη εἰρηνοποιός καί εὐργέτης τῆς ἀνθρωπότητας. Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι βρισκόμαστε στίς παραμονές σπουδαίων γεγονότων, τά ὁποῖα θά ἔχουν καίριες ἐπιπτώσεις στήν μεταβολή τῆς σημερινῆς μορφῆς τῆς οἰκουμένης.

Χαοτικαί αἱ συνέπειαι

Ἔτσι, ἡ ἀνθρωπότητα καλεῖται νά ἀντιμετωπίση ἕνα παγκόσμιο πραγματικό πρόβλημα, τό ὁποῖο μπορεῖ νά ἔχη χαοτικά φαινόμενα καί κατά συνέπεια μία παγκόσμια ἀταξία, ὅπως σέ οἰκονομικό, ὑγειονομικό, κοινωνικό, πολιτικό ἀκόμα καί στό θρησκευτικό ἐπίπεδο. Νά φανταστοῦμε π.χ. νά κλείσουν ἤ νά ἀτονίσουν οἱ ἐργασίες τῶν καταστημάτων καί τῶν ἐμπορικῶν κέντρων ἤ ἡ τουριστική περίοδος γιά ἕνα χρονικό διάστημα δύο καί τριῶν μηνῶν. Τί οἰκονομική καταστροφή θά ἐπιφέρη σέ μία ἤδη φτωχοποιημένη κοινωνία, μετά ἀπό τίς ἀλλεπάλληλες οἰκονομικές πιέσεις καί τά μνημόνια πού ἔχει δεχθῆ ἐπί δεκαετίες; Καί αὐτό σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, μέ ἀποτέλεσμα οἱ πτωχοί ἄνθρωποι νά γίνουν ἀκόμα πτωχότεροι. Ἤ νά διακοποῦν οἱ λατρευτικές πράξεις γιά ἕνα χρονικό διάστημα. Ἤδη ἡ παπική «ἐκκλησία» ἔχει ἀνακοινώσει ὅτι δέν θά πραγματοποιηθοῦν οἱ λατρευτικές πράξεις τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Ἐπίσης, ἡ Σαουδική Ἀραβία ἔχει ἀναστείλει προσωρινά τό προσκύνημα στήν Μέκα καί Μεδίνα λόγω τοῦ προβλήματος τοῦ ἰοῦ.

Τά τελευταῖα χρόνια σταδιακά ὅλο καί περισσότερο, ἀλλά καί τώρα μέ τό πρόβλημα τοῦ ἰοῦ, ὁ φόβος ἔχει καταστῆ ἕνα ἐργαλεῖο καταστολῆς τοῦ κράτους τόσο τοῦ δημοσίου ὅσο καί τοῦ ἰδιωτικοῦ βίου τῶν πολιτῶν καί μάλιστα σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Σήμερα, ὑπό τήν ἀπειλή τοῦ πραγματικοῦ προβλήματος τοῦ ἰοῦ, ἔχει καλλιεργηθῆ, καί σωστά ἔχει καλλιεργηθῆ, ὁ φόβος στήν παγκόσμια κοινωνία ὡς νομιμοποιητικό μέσο ἀποτροπῆς ἑνός κινδύνου. Καί μάλιστα τό ἐργαλεῖο αὐτό ἀπορρέει καί μέ νόμο τοῦ κράτους.

Ὁ φόβος ὡς νομιμοποιητικόν μέσον ἀποτροπῆς ἑνός κινδύνου

Ἀφοῦ ἡ ἑλληνική κυβέρνηση στίς 25 Φεβρουαρίου 2020 μέ νόμο τοῦ κράτους ἔχει προβῆ «στήν προσωρινή ἀπαγόρευση τῆς λειτουργίας σχολικῶν μονάδων καί πάσης φύσεως ἐκπαιδευτικῶν δομῶν, φορέων καί ἱδρυμάτων, δημοσίων καί ἰδιωτικῶν, κάθε τύπου καί βαθμοῦ, χώρων θρησκευτικῆς λατρείας, καθώς καί στήν προσωρινή ἀπαγόρευση καί ἀναστολή μετακινήσεων γιά ὁποιοδήποτε λόγο τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ καί λοιποῦ προσωπικοῦ καί μαθητῶν, σπουδαστῶν, φοιτητῶν ὁποιωνδήποτε ἐκ τῶν ἀνωτέρω σχολικῶν μονάδων, ἐκπαιδευτικῶν δομῶν, φορέων καί ἱδρυμάτων, στήν προσωρινή ἀπαγόρευση τῆς λειτουργίας θεάτρων, κινηματογράφων, χώρων ἀθλητικῶν καί καλλιτεχνικῶν ἐκδηλώσεων, ἀρχαιολογικῶν χώρων καί μουσείων, καταστημάτων ὑγειονομικοῦ ἐνδιαφέροντος, ἰδιωτικῶν ἐπιχειρήσεων, δημοσίων ὑπηρεσιῶν και ὀργανισμῶν, καθώς καί γενικά χώρων συνάθροισης κοινοῦ» καί συνεχίζει σέ ἀλλο σημεῖο ὁ νόμος «Ὅποιος δέν συμμορφώνεται μέ τά μέτρα τοῦ παρόντος ἄρθρου τιμωρεῖται ἕως δύο (2) ἐτῶν, ἐκτός ἄν ἡ πράξη τιμωρεῖται βαρύτερα μέ ἄλλη διάταξη».

Πρός Θεοῦ δέν ὑπονοοῦμε ὅτι ἡ Πολιτεία κακῶς προχωρᾶ στήν νομοθέτηση αὐτοῦ τοῦ νόμου. Ὅμως ἔχουμε ὑποχρέωση νά ὑποδείξουμε ὅτι ἕνας τέτοιος νόμος, καί μάλιστα σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, πόσο ἐπικίνδυνο ὅπλο μπορεῖ νά καταστῆ ἀπό ἀνθρώπους πού εἶναι ἀπάνθρωποι καί ξένοι πρός τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ποῦ μποροῦν νά ὁδηγήσουν μία παγκόσμια κοινωνία ἄνθρωποι πού ἔχουν σκοτεινούς σκοπούς καί εἶναι ξένοι πρός τόν Θεό; Γιά αὐτό τόσα χρόνια ὁ Ο.Τ. κτυπάει τό καμπανάκι καί ὑποδεικνύει ὅτι εἶναι ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη ὕπαρξης πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι θά ἐμπνέωνται ἀπό τόν νόμο τοῦ Κυρίου.

Βέβαια, πολλοί ἰσχυρίζονται ὅτι τό πρόβλημα τοῦ ἰοῦ στήν πραγματικότητα ἐπιβραδύνει τήν ὁλοκλήρωση τῆς παγκοσμιοποίησης, διότι τά ἐθνικά κράτη, τονίζουν, λόγω τοῦ προβλήματος βρίσκονται στήν φάση τῆς ὕψωσης τῶν συνόρων τους, ὥστε νά ἀποτραποῦν οἱ περαιτέρω κίνδυνοι τῆς διάδοσης τοῦ ἰοῦ. Ὄντως αὐτό σήμερα εἶναι μία πραγματικότητα, ὅμως σέ κοινωνικό ἐπίπεδο ἡ παγκοσμιοποίηση, λόγω ἀκριβῶς τοῦ προβλήματος, βιώνεται ἐντονότερα, ἀφοῦ ἕνα ὁλόκληρος πλανήτης βιώνει τό ἴδιο πρόβλημα μέ τήν ἴδια ἔνταση καί τόν ἴδιο τρόπο. Ἔτσι, αὔριο θά εἶναι φυσικό νά ἀναζητήση ἡ παγκόσμια κοινότητα ἀπό κοινοῦ τήν λύση τοῦ προβλήματος.

Ἡ ἐπίτευξις τῆς παγκοσμιοποιήσεως μέσῳ τοῦ χάους

Δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγη ὅτι βασικό δόγμα γιά τήν ἐπίλυση τῶν προβλήματων τῶν παγκοσμιοποιητῶν γιά τήν ἐπίτευξη μιᾶς παγκόσμιας κοινωνίας εἶναι ὅτι «Ἐφόσον ἡ τάξη δέν μπορεῖ νά ἐπιτευχθῆ μέσα ἀπό τήν συνεννόηση ἤ νά ἐπιβληθῆ ἔξωθεν, τότε θά προκύψη, μέ καταστροφικό καί ἀπάνθρωπο κόστος, μέσα ἀπό τήν ἐμπειρία τοῦ χάους». Δηλαδή, μέσα ἀπό πολέμους, οἰκονομικές καταστροφές, κοινωνικές ἐξεγέρσεις, καί ἀναστατώσεις πού ἀπορρέουν ἀπό τά προβλήματα πού προέρχονται ἀπό τήν ἐξάπλωση μιᾶς ἀσθένειας ἤ ἑνός ἰοῦ.

Ἡ ἰταλική ἐφημερίδα Avvenire (ἐφημερίδα πού ἐκφράζει τούς λεγομένους προοδευτικούς παπικούς ἐπισκόπους), μία ἀπό τῆς μεγαλύτερες σέ κυκλοφορία ἐφημερίδες στήν Ἰταλία, σέ ἄρθρο της τῆς 10ης Μαρτίου, τοῦ συνεργάτη της Raul Caruso, καθηγητοῦ στό Καθολικό Πανεπιστήμιο del Sacro Cuore, ἄρθρο τό ὁποῖο ἔχει τίτλο «Ἡ ἐμφάνιση τοῦ κορωνοϊοῦ γιά μία νέα παγκόσμια ἐμπιστοσύνη», μεταξύ τῶν ἄλλων τόνιζε: «Ὁ κορωνοϊός μᾶς ὑπενθύμισε ὅτι ἡ παγκοσμιοποίηση εἶναι πράγματι μία μή ἀναστρέψιμη διαδικασία καί ὅτι τώρα εἶναι ἡ στιγμή νά ἀποφασίσουμε καί νά ὑπερβοῦμε γιά πάντα τήν ἰδέα ὅτι ἀφορᾶ μόνον τίς ἀγορές. Δέν μπορεῖτε νά ἔχετε ἐμπορεύματα καί κεφάλαια ἱκανά νά κινοῦνται ὁπουδήποτε στόν κόσμο χωρίς νά ὑπάρχουν παράλληλες ἀπαντήσεις καί παγκόσμιες λύσεις στά θεμελιώδη ζητήματα τῆς ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητας. Ὡς πολίτες, ἔχουμε τό καθῆκον νά ζητᾶμε ἐπίμονα ἀπό τήν ἄρχουσα τάξη μεγαλύτερη εὐθύνη, ἀπό αὐτή τήν ἄποψη, νά σταματήσει νά ἀρνεῖται τήν παγκοσμιοποίηση καί τά θεσμικά ὄργανα πού τήν διέπουν».

Ἡ ἐλπίς μας εἰς τόν Κύριόν μας, τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν

Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἔχουμε ὑποχρέωση νά μή παρασυρώμαστε ἀπό τίς φοβίες καί τά ὅποια σκοτεινά σχέδια, ἀφοῦ ἔχουμε στηρίξει τήν πίστη μας καί τήν ἐλπίδα μας στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό τόν μόνον ἀληθινό Θεό, τόν παντοδύναμο καί πολυέλαιο Θεό τῆς ἀγάπης. Ὡς Χριστιανοί πρέπει νά μή μᾶς φοβίζη ὁ διάβολος καί τά ὄργανά του, νά μή μᾶς δένη μέ τήν ἀπελπισία καί τήν ὑποχωρητικότητα, νά μή κλονίζεται ἡ λογική καί ἡ πίστη, τίς ὁποῖες πρέπει νά τίς ἐπιστρατεύσουμε εἰδικά τώρα.

Ἄς μή φοβώμαστε καί ἄς μή ὑποκύπτουμε στόν πανικό τῆς ἐποχῆς. Ἄς μείνουμε ἀκλόνητοι στήν πίστη καί ἄς εἴμαστε συνεπεῖς στήν μετάνοια, μέ εἰλικρινῆ ἐκκλησιαστική ζωή, μέ βίο καθαρό καί μέ προσευχή, ἔτσι καί ἀλλιῶς ἡ περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς μᾶς βοηθᾶ πρός αὐτήν τήν κατεύθυνση.

Ὅμως πρῶτοι οἱ Ἐπίσκοποί μας ὑποκύπτουν στίς πιέσεις τῆς Πολιτείας καί δέν μένουν ἀκλόνητοι στήν πίστη καί ἀνακοινώνουν ὅτι «θέλοντας νά συμβάλουν στήν ἀναστολή τῆς διασπορᾶς τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ ἀποφάσισαν νά τελοῦνται οἱ Ἀκολουθίες καί οἱ Λειτουργίες χωρίς τήν συμμετοχή τοῦ λαοῦ». Δυσ­τυχῶς, οἱ Ἐπίσκοποί μας ἔπαψαν νά τροφοδοτοῦνται ἀπό τήν Ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας καί μέ τήν σειρά τους προσπαθοῦν νά ποτίσουν καί ἐμᾶς μέ δόγματα ξένα πρός τήν πνευματική παράδοση τῶν πατέρων μας. Δυστυχῶς, μέ τίς ἀποφάσεις τους ὁδηγοῦν τήν Ἐκκλησία στήν πλήρη ἐκκοσμίκευσή της, στήν ἀπώλεια δηλαδή τῆς θείας ζωῆς ἀπό τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐκεῖνοι πού ἀμφιβάλλουν εἶναι δικαίωμά τους,

ὅμως ἄς ἀφήσουν τούς ἄλλους ἡσύχους

Ὁ πιστός ἐάν δέν κοινωνήση ἀπό ποῦ θά ἀντλήση δυνάμεις, γιά νά συνεχίση τόν ἀγώνα του, εἰδικά τώρα πού οἱ δυσκολίες ἔχουν γίνει σχεδόν ἀνυπέρβλητες. Ὁ κ. Ἀθανάσιος Ἀβραμίδης σέ ἄρθρο στόν Ο.Τ. τό 1984 γιά τό ἴδιο πρόβλημα ἔγραφε «Στό ὄνομα τῆς πίστεως ὁ πιστός καί στήν ἀξιοπιστία τοῦ Θεοῦ του, τοῦ εἶναι ἀδιανόητο ὅτι ὁ παντοδύναμος Θεός του, ὁ ὁποῖος «ἀγάπη ἐστίν» καί ἀπό ἀγάπη διά τόν ἄνθρωπο ἀνέβηκε στό Σταυρόν, θά ἐπέτρεπε ποτέ νά μεταδοθῆ στόν μεταλαμβάνοντα μία ὁποιαδήποτε ἀρρώστια μέ τό ἴδιο Του τό σῶμα καί μέ τό δικό Του αἷμα, ὅταν μέ αὐτά τόν ἁγιάζει! Ἑπομένως, διά τόν πιστόν, δέν ὑπάρχει πρόβλημα. Ἐκεῖνοι ὅμως οἱ ὁποῖοι ἀμφιβάλλουν ἤ φοβοῦνται μή πάρουν κάποια ἀρρώστια μέ τήν Θεία Κοινωνία, ὅσοι δέν πιστεύουν στήν οὐσία τῆς Θείας Κοινωνίας, αὐτοί καί δέν ἔχουν λόγον νά μεταλάβουν καί εἶναι δικαίωμά τους νά ἀπέχουν. Ἄς ἀφήσουν ὅμως τούς ἄλλους ἥσυχους».

Οἱ Ἐπίσκοποί μας πρέπει νά ἀντιληφθοῦν ὅτι, ἐπειδή τά δεινά τοῦ κόσμου ἔχουν αἰτία τους τήν ἀλαζονεία, ἀπό τήν ὁποία κυριεύεται ὁ ἄνθρωπος, νομίζοντας ὅτι διαφεντεύει τόν κόσμο, «ἐάν δέν ταπεινωθοῦμε, πρίν μᾶς ταπεινώση ὁ Θεός, καί ἐάν δέν ἀντιληφθοῦμε ὅλοι μας ὅτι ἡ μόνη σωτηρία ἐξάρτηση εἶναι αὐτή πού ξεκινάει ἀπό τόν Θεό, τότε τά δεινά δέν θά σταματήσουν καί ὁ κατήφορος τοῦ κόσμου θά μᾶς ὁδηγήση στήν ἔσχατη ἐξαθλίωση».

 Τοῦ κ. Γεωργίου Τραμπούλη, θεολόγου