ΙΧΘΥΣ: Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ

▼

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2020

Περιφέροντας τό προφίλ τῆς «Ὀρθοδοξιας»...


τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ. 
Πολλοὶ θὰ ἀνακάλυπταν τὸν ἑαυτὸ τοὺς μέσα στὸ ἀνωτέρω «προφὶλ» κι ἴσως πολλοὺς ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Χρι­στια­νοὺς θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς προβληματίσει κατὰ πόσον θὰ πληρούσαμε τὶς προϋποθέσεις ἔνταξης στὸν παραπάνω χαρακτηρισμό. Ὅμως ὁ προβληματισμὸς μας ἐδῶ δὲν ἀναφέρεται στὸ κατὰ πόσον ἡ ζωὴ μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ Ὀρθοδοξία καὶ Ὀρθοπραξία. Τὸ πρόβλημα ποὺ προκύπτει -σύμφωνα πάντα μὲ τὸ ἀντικείμενο τῆς στήλης αὐτῆς- εἶναι κατὰ πόσον μπορεῖ κάποιος νὰ διαδίδει διδασκαλίες καὶ νὰ ἀσκεῖ πρακτικὲς ποὺ ὄχι μόνον δὲν σχετίζονται μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ εὑρίσκονται στοὺς ἀντίποδες, καὶ ὁ ἴδιος νὰ ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξος καὶ τὰ τελούμενα καὶ διδασκόμενα εἶναι ὀρθόδοξες διδασκαλίες καὶ πρακτικές. Πολὺ δὲ μᾶλλον ὅταν ὁ περὶ οὗ ὁ λόγος διατηρεῖ «Σχολή», ἔχει μαθητές, εἰσπράττει δίδακτρα καὶ διαφημίζει τὰ παραπάνω προβάλλοντας ἕνα ὀρθόδοξο χριστιανικὸ «προφίλ».

Καὶ δυστυχῶς, δὲν εἶναι ἕνας αὐτὸς πού πληροὶ τὶς ἀνωτέρω περιγραφές, ἀλλὰ δεκάδες.
Ὑπάρχει μία διεστραμμένη ἐμμονὴ σὲ κάποιους «διδασκάλους» τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, τῶν ἐναλλακτικῶν πρακτικῶν καὶ τῆς παραθρησκείας νὰ ἐπιμένουν νὰ δηλώνουν Ὀρθόδοξοι καὶ μάλιστα κάποιοι ἐξ αὐτῶν νὰ ἐγγράφονται καὶ νὰ ἀποφοιτοῦν ἀπὸ Θεολογικὲς Πανεπιστημιακὲς Σχολές, νὰ ἀποκτοῦν διασυνδέσεις μὲ κληρικοὺς καὶ κάποτε καὶ Ἀρχιερεῖς -ποὺ δυ­στυ­χῶς δὲν ἐνημερώθηκαν ἐγκαίρως- κι ἔτσι, ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς νὰ προχωροῦν ἀκάθεκτοι διδάσκοντες τὸ «εὐαγγέλιο τοῦ Ὄφεως», ὑπὸ τὴν «ἀνοχὴ» καὶ τὶς «εὐλογίες» τῆς Ἐκκλησίας.
Ὑπῆρξε περίπτωση ὅπου ἀποκρυφιστὴς -θὰ μᾶς ἀπασχολήσει ὀνομαστικὰ σὲ ἑπόμενο σχολιασμὸ- ὁ ὁποῖος διατηροῦσε «Σχο­λὴ Ἀποκρυφισμοῦ» κι ὅταν ἀπεκαλύφθη ἀπὸ τὸν μακαριστὸ π. Ἀντώνιο Ἀλεβιζόπουλο, δήλωσε ἀρχικά μεταμέλεια δεχόμενος νὰ διαλύσει τὴν Σχολή του καὶ νὰ σταματήσει τὶς διδασκαλίες του κι ὁ ὁποῖος ἀντ' αὐτοῦ ἄλλαξε τὸ ὄνομα τῆς Σχολῆς του, διασυνδέθηκε μὲ Ἱερεῖς καὶ Μητροπολίτες, ἐνεγράφει καὶ ἀ­πε­φοί­τη­σε ἀπὸ τὴν Θεολογικὴ Ἀθηνῶν καὶ συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν Νομικό του Σύμβουλο ἀπαίτησε ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία τὴν ἀ­πα­λοι­φὴ τοῦ ὀνόματός του ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν ἀσυμβιβάστων μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη ὀργανώσεων -κατάλογο 422 ὁμάδων ποὺ εἶχε καταρτήσει ἡ «Ζ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐν­τε­ταλ­μέ­νων Ἱερῶν Μητροπόλεων γιὰ θέματα αἱρέσεων καὶ παραθρησκείας», τὸ 1995, στὴν Ἁλίαρτο Βοιωτίας- πρᾶγμα τὸ ὁποῖο καὶ ἐπέτυχε.
Ἀλλά, ἄς μὴν ἐπιμείνουμε περισσότερο σὲ ἕνα θέμα ποὺ θὰ σχολιάσουμε σὲ ἑπόμενο ἄρθρο μας κι ἄς ἐπικεντρωθοῦμε σὲ μιὰ πρόσφατη περίπτωση, ποὺ ἐνῶ μπορεῖ νὰ μὴν ταυτίζεται πλήρως μὲ τὰ ἀνωτέρω περιγραφόμενα, ὅμως ἀκολουθεῖ τὸν ἴδιο δυστυχῶς, δρόμο.
Πρόκειται γιὰ τὸν Ἀλέξη Φωτόπουλο ποὺ δηλώνει «Πνευ­μα­τι­κὸς Θεραπευτὴς» (Spiritual Healer) κι ὁ ὁποῖος κατὰ τὸ αὐ­το­βι­ο­γρα­φι­κό του[1] «Ἐργάσθηκε γιὰ δεκαπέντε χρόνια ὡς στέλεχος σὲ πολυεθνικὲς ἑταιρεῖες στὴ συνέχεια γιὰ δέκα χρόνια δημιούργησε τὴ δική του ἑταιρεία...», ὅπου διδάσκει τὸ «ἐνεργειακὸ μοντέλο» τῆς Νέας Ἐποχῆς, ὅτι δηλαδὴ τὰ πᾶντα εἶναι Ἐνέργεια ποὺ ρέει στὴ Φύση καὶ μέσα στὸν Ἄνθρωπο, ὅτι ἡ ἀσθένεια συνεπάγεται τὴν ἀνώμαλη ροή, τὸ «μπλοκάρισμα» τῆς Ἐνέργειας κι ὅτι ὁ ρόλος τοῦ «θεραπευτῆ» εἶναι ἢ νὰ βοηθήσει τὸν πάσχοντα μέσω ἐνεργειακῶν, ὁλιστικῶν, ἐναλλακτικῶν μεθόδων «ξεμπλοκάροντας» τὴν Ἐνέργεια ἢ νὰ «διδάξει» τὸν ἄνθρωπο πῶς, μόνος του, θὰ μπορεῖ νὰ «χειρίζεται» τὴν Ἐνέργεια, μὲ τελικὸ στόχο τὴν, δῆθεν, «αὐτοΐαση».
Γίνεται κατανοητὸ στὸν ἐνημερωμένο περὶ τὴν πίστη του Ὀρ­θό­δο­ξο Χριστιανό, ὅτι μιὰ τέτοια διδασκαλία καμία σχέση δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει μὲ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι πρόσωπο, «ἐν τρισὶν ὑ­πο­στά­σε­σι» καὶ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν Κόσμο, ποὺ εἶναι κτίσματα αὐτοῦ του προσωπικοῦ Θεοῦ.
Ὅμως, ὁ Ἀλέξης Φωτόπουλος δὲν χάνει εὐκαιρία νὰ ἀ­να­μει­γνύ­ει νεοεποχίτικες δοξασίες μὲ τὸν ἐν Τριάδι Θεὸ μὲ ἀ­πο­τέ­λε­σμα τὴ σύγχυση τῶν ἀκατήχητων περὶ τὴν πίστη τῶν Ὀρ­θό­δο­ξων Χριστιανῶν.
Αὐτὸ ἀναπτύσσεται ἀπὸ τὸν ἴδιο σὲ πληθώρα εὐκαιριῶν στὴ σχετικὴ παράθεση τῶν διδασκαλιῶν του, κυρίως στὴν ἱ­στο­σε­λί­δα του μὲ τίτλο: «αὐτοθεραπεία, πὼς αὐτοθεραπευόμαστε»[2].
Παραθέτουμε μερικὲς ἀπὸ τὴν πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν:
«Ἐμεῖς δημιουργοῦμε τὴν πραγματικότητά μας. Ἀρρωσταίνουμε διότι μὲ συγκεκριμένες ἀποφάσεις μας θέτουμε ἐμπόδια στὴν κυκλοφορία τῆς ἐνέργειας, αὐτὰ τὰ ἐμπόδια μας δημιουργοῦν ὅλα τα συμπτώματα καὶ τὶς ἀσθένειες ποὺ ἔχουμε».
Ἐδῶ φαίνεται ἡ ἀποκρυφιστικὴ θεωρία περὶ τῆς «κυκλοφορία τῆς ἐνέργειας» κι ἀμέσως κατωτέρω, ἡ «μπλοκαρισμένη ἐ­νέρ­γεια», ἀλλὰ καὶ ἡ «ἐμπειρία τῆς ὁλότητας» γιὰ τὴν ὁποία ἀ­παι­τεῖ­ται ὁ μεσάζων «θεραπευτῆς».
«Ὅλα τα συμπτώματα ἀντανακλοῦν μπλοκαρισμένη ἐνέργεια. Ὁ θεραπευτὴς βοηθᾶ τοὺς συνανθρώπους του νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ἐμπειρία τῆς ὁλότητας».
Κι ἀλλοῦ: «Εἴμαστε πνεύματα, ψυχὲς γεμάτες φῶς, ποὺ ὅταν εἴμαστε συνδεδεμένοι μὲ τὴν Πηγὴ μας ἔχουμε πρόσβαση στὴν ἀγάπη, τὴ φώτιση, ἀλλὰ καὶ ὅλες τὶς πληροφορίες ποὺ μᾶς χρειάζονται γιὰ νὰ ζήσουμε εὐτυχισμένοι. Τὰ σώματά μας δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ πληροφορίες καὶ ἐνέργεια ἡ ὁποία κυκλοφορεῖ σὲ ποτάμια ποὺ ἀποκαλοῦμε μεσημβρινούς, ἀλλὰ καὶ διανέμεται ἀπὸ ἑπτὰ βασικὰ ἐνεργειακὰ κέντρα (chakras)»[3].
Ἐδῶ γίνεται ἀναφορὰ στὴν «Πηγή», ποὺ δὲν διευκρινίζεται ὅτι δὲν εἶναι ὁ ἐν τριάδι Θεὸς καθὼς καὶ ἀναφορὲς σὲ ἀγάπη, φώτιση, εὐτυχία, ἀλλὰ καὶ σὲ «μεσημβρινοὺς» καὶ «chakras»[4].
Καὶ στὴ συνέχεια: «Τὸ κλειδὶ τῶν πάντων εἶναι νὰ ἀφήσουμε τὸν Θεὸ νὰ λειτουργήσει μέσα ἀπό μας. Εἴτε αὐτὸ εἶναι νὰ γίνουμε καλὰ ἀπὸ καρκίνο σὲ τελευταῖο στάδιο, εἴτε νὰ σωθοῦμε ἀπὸ μιὰ οἰκονομικὴ καταστροφή, εἴτε εἶναι ὁ σύζυγός μας νὰ ἀ­φυ­πνι­στεῖ καὶ νὰ ἐνδιαφερθεῖ γιὰ τὴν οἰκογένειά του. Ἡ ἄπειρη αὐτὴ θεϊκὴ ἐνέργεια ρέει μέσα μας ἀπό μᾶς, ἐμεῖς εἴμαστε τὸ κανάλι καὶ σὰν κανάλι πρέπει νὰ εἴμαστε καθαρό, ἀ­παλ­λαγ­μέ­νο ἀπὸ ἀρνητικὰ συναισθήματα, ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὸ ἐγώ μας»[5].
Ἐδῶ ἔχουμε σύγχυση μεταξύ του Θεοῦ καὶ τῆς «ροῆς τῆς ἐνέργειας»· γίνεται δὲ ἀναφορὰ σὲ σοβαρὲς παθήσεις (καρκίνος σὲ τελευταῖο στάδιο) καὶ ἐνθάρρυνση περὶ θεραπείας διὰ τῆς προσευχῆς ἀλλά πρὸς ποιόν;
Καὶ πάλι: «Εἴμαστε τὸ κανάλι ὅπου ἐκφράζεται ἡ δημιουργία, ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς εἶναι τὰ πάντα, κάθε φορᾶ ποὺ ἔχω πρόβλημα... ἄρχισα νὰ σκέπτομαι τὸ Θεό. Προσευχήθηκα καὶ τὸ ἄφησα στὸν Κύριο. Ἡ σύνδεσή μου μὲ τὸν Πατέρα, μὲ τὸν Κύριο εἶναι τόσο δυνατή... Ὁ Θεὸς ποτὲ δὲν ἀποτυγχάνει, ὅταν ἔχουμε καθαρὴ τὴν καρδιά μας, καθαρὴ τὴν σύνδεσή μας μὲ τὸν Πατέρα, τότε τὸ νοιώθουμε, νοιώθουμε μέσα μας γαλήνη, νοιώθουμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς προστατεύει νὰ αἰσθανόμαστε ἀσφαλεῖς καὶ τέλεια»[6].
Καὶ πρὸς ἐπιβεβαίωση τῶν γραφομένων ἔχουμε καὶ παράθεση μεταφρασμένων Γραφικῶν Ἐδαφίων... «Ἂν μείνετε ἑνωμένοι μαζί μου καὶ τὰ λόγια μου μείνουν ζωντανὰ μέσα σας, ὅτι θελήσετε ζητῆστε το καὶ θὰ σᾶς δοθεῖ». «Ἐκεῖνος ποὺ μένει ἑνωμένος μαζί μου κι ἐγὼ μαζί του, αὐτὸς δίνει ἄφθονο καρπό, γιατί χωρὶς ἐμένα δὲν μπορεῖτε νὰ κάνετε τίποτα. Ἂν κάποιος δὲν μένει ἑ­νω­μέ­νος μαζί μου, θὰ τὸν πετάξουν ἔξω σὰν τὴ κληματόβεργα καὶ θὰ ξεραθεῖ»[7].
Πιστεύουμε ὅτι δὲν ἔχει νόημα νὰ συνεχίσουμε τὴν παράθεση τῶν κακοδοξιῶν καθὼς ὁ ἀναγνώστης μπορεῖ νὰ καταφύγει στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνση ποὺ ἀναφέρουμε καί... νὰ φρίξει μὲ τὴν ἡσυχία του.
Ὁλοκληρώνοντας τόν σχολιασμό θά θέλαμε νά ὑ­πο­γραμ­μί­σου­με ὅτι τά περιεχόμενα τοῦ ἐν λόγω ἄρθρου ἐκφράζουν θέσεις ἐκκλησιαστικές καί ἀντιαιρετικές καί δέν στοχεύουν στήν προσβολή ἤ στήν ἀπομείωση τῆς τιμῆς καί τῆς ὑπολήψεως κανενός ανθρώπου, τό πρόσωπο τοῦ ὁποίου δηλώνουμε ὅτι σεβόμεθα δεόντως. Θά θέλαμε ὅμως νά προστατεύσουμε τό κοινό ἀπό τό ψυχοφθόρο δηλητήριο, δηλώνοντας ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν βοηθᾶται μέ τίς πρακτικές τοῦ ἀ­πο­κρυ­φι­σμοῦ καί τῆς Νέας Ἐποχής. Βοηθᾶται καί σώζεται μόνο μέσα στή μία ποίμνη, τήν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τήν Ἐκκλησία.
[3] Στό ἴδιο.
[4] Μεσημβρινοί: Ἀγωγοὶ στὴν Ἀγιουρβέδα καὶ στὴν «Κινεζικὴ Ἰατρικὴ» ποὺ μεταφέρουν τὴν πράνα, τὴν ζωτικὴ, δῆθεν, ἐνέργεια τοῦ ὀργανισμοῦ. Τσάκρα: Κομβικὰ σημεῖα τοῦ σώματος. Κανένα ἀπ' αὐτὰ δὲν ἔχει ἀνατομικὴ ὑπόσταση.
[6] Στό ἴδιο.
[7] Στό ἴδιο.