ΙΧΘΥΣ: Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ

▼

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2020

ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ. ΤΟ ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ ΤΗΣ «ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ»


Τὸν Γιάννη Γαραντζιώτη τὸν πρωτοσυνάντησα ἕνα κα­λο­και­ρι­νὸ ἀπόγευμα τοῦ 1986. Εἶχε προ­η­γη­θεῖ ἕνα τηλεφώνημα ἀπὸ μέρους μου ποὺ καθόρισε τὴν συνάντηση. Ὁ Γιάννης ἀνῆκε στὴ «Νέα Ἀ­κρό­πο­λη»· ἦταν μάλιστα ὁ Διευθυντὴς τοῦ παραρτήματος τῆς Θεσσαλονίκης, ἕνας ἀπὸ τοὺς τέσσερις ἀνώτερους στὴν ἱεραρχία τῆς Ὀργάνωσης.

Εἶχαν ἤδη προηγηθεῖ ἀρκετὲς προσωπικὲς συναντήσεις μὲ τὴν μητέρα του, Ἑλένη, μὲ τὴν ὁποία μὲ εἶχε φέρει σὲ ἐπαφὴ ὁ μα­κα­ρι­στὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, στὰ πλαίσια ἑνὸς προ­γράμ­μα­τος, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ὀνομαστεῖ «Συμβουλευτικὴ ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων» καὶ τὸ ὁποῖο περιελάμβανε τὴν ἐ­πι­κοι­νω­νί­α καὶ στήριξη γονέων μὲ παιδιὰ θύματα ἐγκλωβισμένα σὲ ὁμάδες, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ χαρακτηριστοῦν «σέκτες» (sects) ἢ «Ψυχολατρεῖες» (Cults) ἢ καὶ «Καταστροφικὲς Λατρεῖες» (D­e­s­t­r­u­c­t­i­ve Cults), κατὰ τὴ διεθνῆ ὁρολογία.
Μὲ τὸν Γιάννη δὲν εἴπαμε πολλὰ ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα. Τὸν ἄφησα νὰ μιλήσει γιὰ πάνω ἀπὸ μισή ὥρα ἐκεῖνος, ἀ­κο­λου­θών­τας τὴ μεθοδολογία τοῦ π. Ἀντωνίου, χωρὶς νὰ τὸν διακόπτω. Μοῦ μίλησε γιὰ τὴν «φιλοσοφία» τὴν ὁποία «κάνουν πράξη» στὴ ὀργάνωση, γιὰ τὸ «Σπήλαιο τοῦ Πλάτωνα»[1], βασικὸ κι ἀγαπημένο θέμα στὴ Νέα Ἀκρόπολη, μέσω τῆς ἀλληγορικῆς ἱστορίας τοῦ ὁποίου ἐπιχειροῦν νὰ πείσουν τὸν νεόφυτο ὅτι ὁ ἁπλὸς ἄνθρωπος εἶναι «κοιμισμένος» καὶ χρειάζεται τὰ φῶτα τῆς Ὀργάνωσης γιὰ νὰ «ξυπνήσει». Μοῦ μίλησε ἀκόμα γιὰ τὴν ἀνάγκη «ἀνάπτυξης τῆς συνείδησης» καὶ γιὰ τὴν 6η φυλὴ τῆς ἐξελιγμένης ἀνθρωπότητας, μιὰν ἐλίτ, ἕναν πύρινα ποὺ θὰ εἶ­ναι οἱ ὁδηγοὶ τῆς ἀνθρωπότητας, μετὰ τὴν ἐπιβίωση ἀπὸ ἕναν «πο­λι­τι­στι­κὸ μεσαίωνα».
Ξανασυνάντησα τὸν Γιάννη στὸ Ἐνοριακὸ Κέντρο τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, συνοδευόμενο ἀπὸ τὸν π. Ἀντώνιο. Ἦταν τὸ 1992 ὅταν ὁ Γιάννης εἶχε ἐγκαταλείψει τὴν Νέα Ἀκρόπολη καὶ εἶχε ἐκδόσει καὶ τὸ βιβλίο του «Τὸ Ξεσκέπασμα τῆς Ἀπάτης».
Ἡ τρίτη καὶ τελευταία φορὰ ποὺ συνάντησα τὸν Γιάννη ἦταν σὲ ἕνα τηλεοπτικὸ πάνελ, γιὰ τὸ «Ξεσκέπασμα τῆς Νέας Ἀ­κρό­πο­λης» -δὲν θυμᾶμαι τὸν παρουσιαστὴ- ὅπου συμμετεῖχε ὁ ἴδιος, ἡ δημοσιογράφος Ρένα Κουβελιώτη κι ἕνας ἰδιωτικὸς ἀστυνομικός, ἐνῶ ἡ δική μου συμμετοχή ἦταν σὲ τηλεοπτικὸ παράθυρο. Ἔχουν περάσει πάνω ἀπὸ 25 χρόνια ἀπὸ τότε καὶ τὸ μόνο ποὺ ξέρω γιὰ τὸν Γιάννη Γαραντζιώτη εἶναι ὅτι ζεῖ κάπου στὴ Θεσσαλονίκη, ἀφοῦ ἔκανε ἕναν ἡράκλειο ἀγώνα γιὰ «Τὸ Ξεσκέπασμα τῆς Ἀπάτης» τῆς Νέας Ἀκρόπολης.
Ἀλλά, ἄς ψηλαφίσουμε τὴν κίνηση αὐτή, ποὺ παρουσιάζεται στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο ὡς «Φιλοσοφικὸ Κέντρο Νέα Ἀ­κρό­πο­λη» καὶ ποὺ τὸ Ἑλληνικό της τμῆμα ἱδρύθηκε τὸ 1981 ἀπὸ τὸν Γ. Α. Πλάνα (Georgios Alvarado Planas).
Ἡ Νέα Ἀκρόπολη εἶναι διεθνὴς ὀργάνωση ποὺ ἵδρυσε ὁ Ἀρ­γεν­τι­νὸς Χόρχεϊ Ἄνχελ Λιβράγκα Ρίζι (Jorge Angel Livraga Rizzi), -«ἀγαπημένο παιδὶ» τοῦ δικτάτορα Πινοτσὲτ- τὸ 1957, μὲ παρουσία -σύμφωνα μὲ δικά τους στοιχεῖα- σὲ 55 χῶρες καὶ 15.000 μέλη[2].
Στὴ χώρα μας διαθέτει 11 ἑστίες: 5 στὴν Ἀττικὴ (Κυψέλη, Ἰλίσια, Περιστέρι, Νέα Σμύρνη, Αἰγάλεω), 2 στὴ Θεσσαλονίκη (Κεντρικὸ καὶ Ἀνάληψη, 1 στὴν Πάτρα καὶ 3 στὴν Κρήτη (Ἡράκλειο, Ρέθυμνο καὶ Χανιά).
Πρόκειται γιὰ ἀποκρυφιστική ὀργάνωση, ποὺ κατ’ ὄνομα ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴν Φιλοσοφία καὶ τὴν συγκρητιστικὴ μελέτη τῶν πο­λι­τι­σμῶν, φι­λο­σο­φι­ῶν, θρησκειῶν κ.λπ. Στὴν οὐσία ἀ­πο­δέ­χε­ται ἕ­να τυποποιημένο δόγμα ποὺ προέρχεται κυρίως ἀπὸ τὰ γρα­πτά της Ἕλενας Μπλαβάτσκυ, ἱδρύτριας τῆς Θεοσοφικῆς Ἐ­ται­ρί­ας.
Ἡ διδασκαλία τῆς ὀργάνωσης αὐτῆς εἶναι ὁλοκληρωτικὴ καὶ ἐπικίνδυνη γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ Νέα Ἀκρόπολη «θέλει νὰ κατασκευάσει ἕνα Νέο Ἄνθρωπο, μιὰ Νέα καὶ καλύτερη νοοτροπία γιὰ ἕνα Νέο καὶ Καλύτερο γιὰ ὅλους κόσμο. Ὁ νέος κόσμος θὰ γίνει ἀφοῦ δημιουργηθεῖ ὁ νέος ἄνδρας καὶ ἡ νέα γυναίκα, ποὺ θὰ ἁρμόζουν στὴν ἐποχὴ τοῦ Νέου Αἰώνα»[3].
Ἡ ὀργάνωση ἔχει ὡς σκοπό της «νὰ δημιουργήσει τὴ νέα φυλή, τὴν τάξη τῆς ἐξουσίας. Σ’ αὐτὴ φτάνει κάποιος μὲ τὴ διαδικασία τῆς αὐτοεξέλιξης. Στὸν “Νέο Κόσμο” θὰ ἀ­να­γνω­ρι­στοῦν ὡς πολίτες μόνο ὅσοι κατορθώσουν νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν “ἄρρωστη πνευ­μα­τι­κὴ νηπιότητα”, οἱ εὐθύνες ποὺ θὰ ἀναλάβουν θὰ εἶναι ἀ­νά­λο­γες μὲ τὸ βαθμὸ ἐσωτερικῆς ἐξέλιξης κάθε ἀτόμου»[4].
Κατὰ τὴν ἀντίληψη τῆς κίνησης, οἱ λαοὶ διευθύνονται σήμερα ἀπὸ τὰ «σιδερένια ἀφεντικὰ τῆς ἰδεολογικῆς κατοχῆς», ποὺ ἔχουν «σάπια καρδιά». Ὅμως σ’ αὐτὴ τὴ σαπίλα θὰ φυτρώσουν οἱ νέοι σπόροι μιᾶς «Νέας Ἐποχῆς»[5].
Ἡ ὀργάνωση καλύπτει πρὸς τὰ ἔξω τὶς ἀληθινές της προθέσεις. Στὸ ἀπόρρητο βιβλίο «Ἐγχειρίδιο τοῦ Ὁδηγητῆ» (Manuel du Dirigant), ποὺ θεωρεῖται τὸ εὐαγγέλιο τῆς κίνησης, ὁ Λιβράγκα ἀναφέρει: «Ἡ προπαγάνδα πρέπει νὰ προσφέρει εἰκόνα ποὺ νὰ προσελκύει, εἰκόνα προσωπικῆς εὐχαρίστησης, χωρὶς νὰ ὑποψιάζεται κάποιος πὼς οἱ ἄνθρωποι καλοῦνται ν’ ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς καὶ πὼς ἐπιφορτίζονται μὲ μεγάλες θυσίες ἢ προσπάθειες. Ὅταν δεθοῦν μὲ τὴν ὁμάδα, τότε μᾶς κατανοοῦν καὶ θεωροῦν παράσημο τὶς θέσεις ποὺ προηγουμένως θὰ τοὺς ἔφερναν φόβο[6]. Γιὰ νὰ φτάσουμε στὸ “Νέο Κόσμο” πρέπει νὰ ἐξουδετερωθεῖ ἡ δημοκρατία, ποὺ εἶναι ἡ ἀράχνη καὶ “συνεπὴς πηγὴ δυστυχίας”. Ὁ “νέος κόσμος” θὰ κυβερνᾶται ἀπὸ τοὺς “φιλοσόφους”»[7].
Σύμφωνα μὲ τὸ «Ἐγχειρίδιο τοῦ Ὁδηγητῆ», «ἡ ἐπιθυμία γιὰ ἐξουσία εἶναι πάντοτε ἔκφραση τῆς τάσης γιὰ τελειοποίηση καὶ γιὰ ὁλοκλήρωση. Ὅσοι δὲν ἔχουν αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία, εἶναι βλάκες ἢ ἀνόητοι Βοῦδες. Ὅποιος δὲ νοιώθει μέσα του τὴ δύναμη νὰ εἶναι ὁδηγητής, δὲν πρέπει νὰ ἐξοντωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Εἶναι καλύτερο νὰ ὑπηρετεῖ τοὺς ἄλλους».
Ἡ κίνηση διαμορφώνει διάφορες τάξεις, ποὺ ὀνομάζονται «Λόγοι». Ἡ «τάξη τῆς ἐξουσίας» ἀποτελεῖται ἀπὸ τοὺς «Ἀ­νω­τέ­ρους Ἀνθρώπους», ποὺ ὁδηγοῦν τοὺς «λιγότερο ἱκανούς». Κα­τὰ τὴ Νέα Ἀκρόπολη οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι ὅλοι ἴσοι[8]. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν «τάξη τῆς ἐξουσίας», ὑπάρχει καὶ ἡ τάξη τῶν «γυναικείων ταγμάτων». Στὴν κίνηση τὸ ἀρσενικὸ εἶναι τὸ σύμβολο τοῦ ἐξουσιαστῆ. Μιὰ τρίτη «τάξη» εἶναι οἱ «ταξιαρχίες τῶν ἐργατῶν». Ἡ ὀργάνωση λοιπὸν ἀναλαμβάνει νὰ δημιουργήσει τὴ «νέα φυλή», τὴν τάξη τῆς ἐξουσίας. Σ’ αὐτὴ φθάνει κάποιος μὲ τὴ διαδικασία τῆς αὐτοεξέλιξης.
Αὐτὴ ἡ ρατσιστικὴ ὀργάνωση δὲν ἔχει πρόβλημα νὰ παρουσιάζεται πρὸς τὰ ἔξω μὲ νομοταγὲς προσωπεῖο, νὰ ἐμφανίζεται ὑπέρμαχος τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τῶν δη­μο­κρα­τι­κῶν θεσμῶν. Ὅμως ἡ πραγματικὴ θέση καὶ ἀξιολόγηση τῆς δημοκρατίας καὶ τῶν δημοκρατικῶν θεσμῶν φαίνεται καθαρὰ στὰ ἔντυπά της, ποὺ δὲν προορίζονται γιὰ τὸ εὐρύτερο κοινὸ[9].
Στὴ χώρα μας ἡ ὀργάνωση αὐτὴ στοχεύει σὲ νέα μέλη τὰ ὁποῖα «ἁλιεύει» μὲ πυκνὴ ἑβδομαδιαῖα ἀφισοκόλληση κυρίως στὴν περιοχὴ τῶν Πανεπιστημιακῶν Σχολῶν. Ἀκόμη δὲν φείδεται νὰ ἀλλάζει συνεχῶς προσωπεῖα, κάτι ποὺ ἐφαρμόζει μὲ συνέπεια καὶ στὸ διαδίκτυο. Σχεδὸν πουθενὰ πλέον δὲν ἐμ­φα­νί­ζει τὸν πραγματικὸ τίτλο: «Νέα Ἀκρόπολη». Στὸ Αἰγάλεω καλύπτεται πίσω ἀπὸ τὸν τίτλο «Πολυχῶρος Aventura»[10]· στὶς Σέρρες, ὡς «Οἱ 7 μάσκες», ἕνας πολιτιστικός, θεατρικὸς καὶ φι­λο­σο­φι­κὸς σύλλογος ποὺ μᾶλλον δὲν τελεσφόρησε[11]· στὴν Πάτρα ὡς Πολιτιστικὴ καὶ Καλλιτεχνικὴ Κίνηση «Ἐννέα Μοῦσες»· στὴν Ἀθήνα, ὡς «Athens Workshops», ποὺ κι αὐτὸ δὲν τελεσφόρησε. Καὶ βέβαια, μὲ πολλὲς ἱστοσελίδες-παγίδες ὅπως τὸ «Φιλοσοφία Σήμερα»[12] καὶ πολλὲς ἄλλες.
Ὁ Γιάννης Γαραντζιώτης, γράφει κάπου στὸ βιβλίο του: «Ἤμουν ἀρκετὰ χρόνια στὴ Νέα Ἀκρόπολη, δάσκαλος καὶ μὲ ἄλλα ὡραῖα ἀξιώματα. Ἔφυγα γιὰ τὸν ἁπλὸ λόγο ὅτι ἦταν ἕνα ἀδιέξοδο! Δὲν ὑπῆρχε ἁρμονία, μόνο μία συνεχόμενη μάχη ἡ ὁποία ἔβγαζε στὸ πουθενά».
Ὁ Γιάννης βρῆκε τελικά ἀνάπαυση στήν Ἐκκλησία. Μακάρι κάποτε τὰ νέα παιδιὰ ποὺ μάταια ἀ­να­λώ­νουν τὴ ζωὴ τους νομίζοντας ὅτι βελτιώνουν τὸν ἑαυτό τους κι ὅτι θὰ σώσουν τὸν κόσμο, νὰ ξυπνήσουν ἀπ’ τὴ βαθιὰ νάρκη καὶ νὰ βαδίσουν τὸν ἴδιο μὲ ἐκεῖνον δρόμο.
[3] π. Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Νεοφανεῖς Αἱρέσεις, Καταστροφικὲς Λατρεῖες… σ. 121.
[4] Ὁ Ἀγγελιοφόρος, πολυγρ. ἔκδ. τῆς Νέας Ἀκρόπολης, σ. 3 (Τί εἶναι Νέα Ἀκρόπολις).
[5] π. Ἄντ. Ἀλεβιζοπούλου, Νεοφανεῖς Αἱρέσεις… σ. 121 (Νέα Ἀκρόπολη 11, σ. 10).
[6] Στὸ ἴδιο, σσ. 121-122.
[7] Στὸ ἴδιο,  σ. 122 (Γ. Λιβράγκα, Κοινωνικοπολιτική, σσ. 42-44 & σ. 75).
[8] Στὸ ἴδιο, σ. 122 (Κοινωνικοπολιτική, σ. 80, Θέματα 1-4, πολυγρ. Θέμα 3, σ. 5).
[9] Στὸ ἴδιο, σ. 122.