Ὁ ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε: «Κάθε τί
ποὺ κάνετε νὰ γίνεται ἁπλά, ἁπαλά, χωρὶς πίεση, χωρὶς βία». Αὐτὸ ὁ παπα– Μᾶρκος
τὸ εἶχε μέσα του πάντα. Θαρρεῖς καὶ ἦταν ἔμφυτο. Ὅ,τι ἔκανε γινόταν «ἐν
ἁπλότητι καὶ ἀφελότητι καρδίας». Ἀνέλαβε μιά νεοσύστατη ἐνορία. Τὴν ἀνέλαβε ἁπαλά,
σὰν νὰ ἦταν βρέφος, ποὺ χρειάζεται φροντίδα καὶ ἔχει προοπτικὴ ἐξέλιξης. Ναί,
αὐτὴ τὴν ἐξέλιξη ὁραματιζόταν. Ὄχι ἀπὸ προσωπικὴ φιλοδοξία. Αὐτὴ τὴν εἶχε θάψει
ἤ καλύτερα τὴν εἶχε μὲ χαρὰ ὑποτάξει στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ. Ἤθελε τὸ ταπεινὸ
ἐκκλησάκι τοῦ ἅγιου – Γιώργη νὰ ἐκπέμπει φῶς Χριστοῦ, νὰ γίνει κέντρο σωτηρίας
ψυχῶν.
Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ἀνασκουμπώθηκε
ἕτοιμος γιὰ δουλειά. Μὲ σκυφτὸ τὸ κεφάλι, ἀπὸ ταπείνωση. Μὲ ἀνυψωμένη τὴν ψυχὴ
σὲ προσευχή. Αὐτὸ τὸ ἔργο ὅμως ποὺ σκόπευε νὰ πραγματοποιήσει δὲ γίνεται ἀπὸ
ἕνα ἄνθρωπο. Χρειαζόταν συνεργάτες, γιὰ νὰ μοιράσει δραστηριότητες στοὺς
διάφορους τομεῖς. Ὁ παπα-Μᾶρκος εἶχε τὴν ἱκανότητα τῆς ἐπιστράτευσης προσώπων
στὸν εἰρηνικὸ ἀγώνα γιὰ τὸ κοινὸ καλό. Σὲ αὐτὸ θυμίζει τὸν Κολοκοτρώνη, ὅταν
προσπαθοῦσε νὰ δημιουργήσει στρατὸ «ἀπὸ τὸ τίποτα». Νὰ ἕνα παράδειγμα, ὅπως τὸ
ἀναφέρει ὁ Σπύρος Μελᾶς:
«Στὰ Δερβενάκια, στὴν καταστροφὴ
τοῦ Δράμαλη, ἕνας χωριάτης μὲ μιάν ἀγκλίτσα ἐστεκόταν ἐμπρὸς (ἀπὸ τὸν
Κολοκοτρώνη):
-Τί εἶσαι ἐσύ, Ἕλληνα;
-Βοσκός.
-Καὶ γιατί δὲν πᾶς νὰ πολεμήσεις;
-Δὲν ἔχω ἅρματα.
-Καὶ ἡ ἀγκλίτσα εἶναι ὅπλο,
Ἕλληνα……
Γύρισε ὁ βοσκὸς σὰν ἀστακός.
Τρόμαξε καὶ ὁ ἴδιος νὰ τὸν γνωρίσει. Τὸν εἶχε ἀλλάξει σὲ πολεμιστὴ μέσα σὲ
λίγες ὧρες! Φύτευε τὴν ἀσάλευτη πίστη βαθιὰ στοὺς ἄλλους. Καὶ στὶς πιὸ δύσκολες
ὧρες, ἔφτανε νὰ χτυπήσει τὴ γῆ μὲ τὸ σπαθί του, γιὰ νὰ βγάλει
νέους πολεμιστές».
Ἔτσι καὶ ὁ παπα-Μᾶρκος. Σὲ ἕνα
ἄλλο ἀγώνα πνευματικῆς ἀπελευθέρωσης ἐπιστράτευε μὲ τέτοια πίστη, ποὺ τὴν
«ἀγκλίτσα» τοῦ καθενὸς τὴ μετέτρεπε σὲ ὅπλο δυνατό. Καὶ μέσα στὴν ἐρημιά, ὅπου κάποιοι
ἔβλεπαν μόνο δέντρα, ξεφύτρωσαν ἄνθρωποι, ποὺ πλαισίωσαν τὸν εἰρηνικὸ στρατό
του. Βρῆκε συνεργάτες πολύτιμους, ἕτοιμους νὰ προσφέρουν κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό
τους, τὸν χρόνο τους, τὴν ξεκούρασή τους. Κάτι ἐλάχιστο σὲ σύγκριση μὲ τὴν
ἀπόλυτη προσφορά, τὴν αὐταπάρνηση ἐκείνου.
Δὲ χτύπησε τὴ γῆ μὲ τὸ σπαθί του,
γιὰ νὰ βγάλει πολεμιστές. Μὲ τὸν καλό του λόγο, μὲ τὴν εὐγένεια, μὲ τὴ
γλυκύτητά του μαγνήτιζε τὶς ψυχές, ποὺ προσφέρονταν νὰ βοηθήσουν ἄλλες ψυχές,
ποὺ εἶχαν ἀνάγκη. Ἄκουγες ἀπὸ τὰ ἀποστολικά του χείλη τὴν κλήση καὶ ἀπαντοῦσες
σὰν τὸν βοσκό: «Δὲν ἔχω ὅπλα», γιὰ νὰ σὲ καθησυχάσει: «Ἔχει ὁ Θεός. Θὰ βοηθήσει
ὁ Θεός». Σὰν νὰ σοῦ ἔλεγε: «Ἔχεις μέσα σου κάτι. Μιά ἀσήμαντη ἀγκλίτσα. Ὁ Θεὸς
ὅμως μὲ τὴ δύναμή Του αὐτὴ τὴν ἀγκλίτσα σου θὰ τὴν κάνει ὅπλο δυνατὸ στὴν
ὑπηρεσία Του». Τότε ἔσκυβες τὸ κεφάλι καὶ δεχόσουν μὲ χαρὰ αὐτὴ τὴν τιμητικὴ πρόσκληση.
Κι ἔβλεπες πὼς τὰ πενιχρά σου μέσα πραγματικὰ τὰ πλούτιζε ὁ Θεός. Προκαλοῦσε τὴ
θεία βοήθεια ἡ θερμή, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχὴ τοῦ παπα–Μάρκου.
Σὰν τὶς μέλισσες στὸ νέκταρ, σὰν
τὰ ἐλάφια στὴν πηγὴ πλαισίωναν καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι τὸν ἐφημέριο, θαρρεῖς
καὶ κάποια μυστικὴ δύναμη τοὺς κινοῦσε, ὄχι μόνο νὰ ἐκκλησιάζονται καὶ νὰ ἐξομολογοῦνται,
μὰ καὶ νὰ προσφέρουν. Δὲν πίεζε ὁ παπα–Μᾶρκος, ὅταν ἀνέθετε μιά δραστηριότητα.
-Θὰ μπορούσατε νὰ ἀναλάβετε ….
Ἔτσι ἁπλὰ καὶ ταπεινὰ ἔδωσε
ἐργασία σὲ πολλὲς εὐλογημένες ψυχές. Ἡ Ἐνοριακὴ Δράση ἀποδείχτηκε πὼς δὲν ἦταν
μόνο ἐνοριακή, ἀλλὰ ἁπλωνόταν σιγὰ – σιγὰ σὲ ὅλη τὴν Ἀττικὴ καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτήν. Ἄλλη
κυρία μὲ δική της ὁμάδα ἀνέλαβε τὶς φυλακές, ἄλλη τὰ νοσοκομεῖα, ἄλλη τὰ
σχολεῖα. Καὶ βέβαια εἶχε προλειάνει τὸ ἔδαφος γιὰ ὅλα αὐτὰ ὁ ἴδιος ὁ
παπα-Μᾶρκος.
Παράλληλα πλουτίζεται ἡ «Δράση».
Ἄλλη κυρία μὲ τὴν ὁμάδα της ἀνέλαβε τὴν ὀργάνωση τῶν ὁμιλιῶν καὶ ἄλλη τὶς
ἐπισκέψεις στοὺς δοκιμαζόμενους ἀπὸ σεισμὸ ἢ πυρκαγιὰ ἢ ἄλλες ἔκτακτες ἀνάγκες.
Ἄλλη ἀνέλαβε τὴ μέριμνα γιὰ τὶς πολύτεκνες οἰκογένειες καὶ τὶς οἰκογένειες τῶν
στρατευμένων. Μὲ τὰ χρόνια προστέθηκαν οἱ σχολὲς ἁγιογραφίας, βυζαντινῆς
μουσικῆς, παιδικῆς ζωγραφικῆς, ἱερορραπτικῆς, παραδοσιακῶν χορῶν. Ἡ ἀγάπη πῆρε
φτερὰ καὶ ἀπὸ τὸν Διόνυσο ἐκτοξεύτηκε ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς Ἑλλάδας, μέχρι τὴν
Ἀλβανία, Βουλγαρία, Σερβία, Ρωσία καὶ περισσότερο στὴν Ρουμανία καὶ Πολωνία.
Μέχρι τὴ μακρινὴ Ταϊβὰν ταξιδεύει ἡ ἀγάπη.
Κι ὅλα αὐτὰ τὰ θαυμαστὰ γίνονται
ἁπλὰ κι ἀθόρυβα, θυμίαμα εὔοσμο γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀνακούφιση τοῦ
πλησίον.
ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ, «ΕΝΑΣ ΟΣΙΟΣ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ», Ὁ
πατὴρ Μᾶρκος Μανώλης μὲ τὸ βλέμμα μιᾶς ἐνορίτισσας, τοῦ ἁγίου Γεωργίου
Διονύσου, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» ΚΑΝΙΓΓΟΣ 10, 10677 ΑΘΗΝΑ 2019