Τις προάλλες, πέρασε ένας νέος και ήταν σαν τον Φαρισαίο. Μου λέει:
- Πάτερ, για κοίταξέ με τι μπράτσα έχω! Τι νειάτα που έχω!
- Τι να σε δω, παιδί μου!
- Κοίταξέ με, τι ντρέπεσαι;
Τον κοίταξα μια ματιά.
- Έχω, πάτερ μου, 5-6 πτυχία. Έχω πλούτη, οικόπεδα, χρήματα, σπίτια. Ένα μόνο δεν έχω. Δεν πιστεύω στον Χριστό σας.
- Άκουσε, παιδί μου, εφ’ όσον τον Χριστό δεν πιστεύεις, τίποτα δεν
έχεις. Αυτά που έχεις, σου τα έδωσε ο Θεός. Δεν σου τα έδωσε μόνο για
τον εαυτό σου. Τα έδωσε για τους φτωχούς, τους πονεμένους ανθρώπους.
Πόσα φτωχά, πόσα ορφανά παιδιά υπάρχουν… Αυτά που έχεις σε ακολουθούν
μέχρι τον τάφο. Μετά από τον τάφο αρχίζει νέα ζωή! Και του είπα το εξής
περιστατικό:
Ήταν μια παπαδιά εδώ στα μέρη μας που ήταν και δασκάλα. Εκοιμήθη και μας
φώναξαν στην κηδεία. Πήγαμε εκεί και είδα είχαν στα χέρια της ένα
χαρτάκι διπλωμένο. Ρωτάω:
- Τι είναι αυτό;
- Ήταν δασκάλα! μου λένε.
- Και αν ήταν δασκάλα, τι είναι αυτό το χαρτάκι;
- Το πτυχίο της! μου είπαν με θαυμασμό.
- Ακούστε με, τους λέω. Τα πτυχία, τα αξιώματα, οι τιμές, μέχρι τον τάφο
ακολουθούν. Το χαρτάκι αυτό θα μπει στο χώμα, θα σαπίσει, πάει. Τα έργα
μας θα εξετάσει ο Θεός.