Η απάντηση είναι, με το να αγαπά ο καθένας μας την εαυτού γυναίκα· εσύ ο έγγαμος την γυναίκα σου, και εγώ ο μοναχός την μοναχική μου πολιτεία.
Εγώ να αγαπώ την μοναξιά μου, να μη στεναχωριέμαι, να μην κουράζομαι, να αγρυπνώ, να μη νομίζω ότι με έστειλε ο Θεός εδώ για να σώσω όλον τον κόσμο, να μη θεωρώ υποχρέωση να αστειεύομαι με τον έναν και τον άλλον, αλλά να κοιτάζω την δουλειά μου: το μάτι μου να το έχω στον Χριστό.
Φεύγεις εσύ από το σπίτι σου και παντρεύεσαι. Αφήνεις πίσω πατέρα, μητέρα, αδελφούς, συγγενείς και αντί των γονέων σου, των αδελφών και των συγγενών, βρίσκεις την καινούργια οικογένεια. Φεύγοντας, μην κοιτάξεις πίσω σου, όπως λέει και ο θεομητορικός ψαλμός, μη θυμηθείς τίποτε από την προηγούμενη οικογένειά σου. Διότι τώρα έχεις έναν ολόκληρο κόσμο μπροστά σου, που θα πρέπει να τον χαρείς, να τον απολαύσεις, να τον γευθείς, να τον ζωοποιήσεις.
Άρα, όλοι μας επιβάλλεται να ζωοποιούμε την οικογένειά μας, την αγάπη μας, την θεότητα με την οποία νυμφευθήκαμε, όπως λέει ο άγιος Ησύχιος. Τότε γεμίζει με θεότητα το σαρκίο μας και εμείς γινόμαστε Χριστός.
+Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης