Ὁ Θεὸς ἀπαγορεύει τὰς συμπροσευχὰς τῶν πιστῶν μετὰ τῶν ἀλλοπίστων

Γράφει ὁ Ἁγιορείτης Μοναχὸς Βλάσιος

Ὁποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει μέσα στὴν Ἐκκλησία, δι’ ὀρθὴν καὶ σωστὴν λύσιν του καὶ ἀντιμετώπισίν του, πρέπει ν’ ἀνατρέξουμε στὶς θεῖες Γραφὲς καὶ στοὺς Ἁγίους Πατέρες ὡς καὶ στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες. Καὶ οἱ τρεῖς αὐτὲς πηγὲς εἶναι οἱ ὁδοδεῖκτες τῆς σωστῆς καὶ κατὰ Θεὸν λύσεως.

Γιὰ τὶς περιλάλητες συμπροσευχὲς τῶν πιστῶν καὶ εὐσεβῶν μετὰ τῶν ἀλλοπίστων καὶ ἀσεβῶν, ποὺ γίνονται κατὰ καιρούς, μέσα στὰ πλαίσια τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διὰ χάριν δῆθεν τῆς «εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνης στὸν κόσμο», πρᾶγμα ποὺ κατήντησε «ψωμοτύρι», ἀπὸ κάποιους Ἱεράρχες καὶ θεολόγους καθηγητὲς Πανεπιστημίων, συναγελαζομένων μετὰ αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων, ἄν εἶναι ἤ ὄχι ἀσέβεια, παρατίθενται τὰ παρακάτω.

α) Βρίσκουμε στὸ βιβλίο τοῦ Ἰωνᾶ, τὸ ἑξῆς σημαντικώτατον. Ὅτι ὁ Προφήτης Ἰωνᾶς παρακούοντας τὸν Θεὸν νὰ πάει στὴν Νινευΐ τὴν πόλη ποὺ τὸν εἶχε στείλει, γιὰ νὰ κηρύξει στοὺς κατοίκους ὅτι θὰ καταστραφεῖ ἡ πόλη τους ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν τους, κατέβη στὴν θάλασσα καὶ μπῆκε σὲ πλοῖο, γιὰ νὰ ταξιδεύσει στὴν πόλη Θαρσίς. Μόλις ὅμως ξανοίχθησαν στὴν θάλασσα ἄρχισε μεγάλη τρικυμία. Τότε οἱ διάφοροι Ἐθνικοὶ ποὺ βρίσκοντο μέσα στὸ πλοῖον, σήκωσαν τὰ χέρια καὶ προσεύχονταν ὁ καθένας στὸν θεὸ ποὺ πίστευε. Ἦσαν ὅλοι εἰδωλολάτρες. Κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ, ὁ μόνος λάτρης τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰωνᾶς, ποὺ βρισκόταν καὶ αὐτὸς μέσα στὸ πλοῖο, τὴν ὥρα ποὺ οἱ εἰδωλολάτρες προσεύχονταν, αὐτὸς κοιμόταν καὶ ἔρρεγχε (ροχάλιζε) κάτω στὸ ἀμπάρι τοῦ πλοίου. Ἡ ἀπουσία του ἀπὸ τὴν συμπροσευχὴ δὲν ἦταν τυχαία. Ἔτσι ἦταν ἀπὸ τὸν Θεόν, τὴν ὥρα ποὺ ἐπικαλοῦνταν τοὺς ψευδοθεούς τους ἤγουν τὰ δαιμόνια («πάντες οἱ θεοὶ τῶν Ἐθνῶν δαιμόνια» κατὰ τοὺς ψαλμούς), ὁ Ἰωνᾶς κατὰ κάποιο τρόπο μὲ τὸν ὕπνο καὶ τὸ ροχάλισμα, ἐνέπαιζε τὰ δαιμόνια ὡς ἀνίκανα νὰ βοηθήσουν.

Ὅταν κατόπιν ποὺ τὸν ξύπνησε ἕνας ναύτης καὶ βγῆκε πάνω καὶ βρῆκε τοὺς ἄλλους Ἐθνικοὺς ἐπιβάτες καὶ τοὺς εἶπε τὸν λόγο τῆς τρικυμίας, ὅτι αὐτὸς ἔφταιγε ποὺ δὲν ἄκουσε τὸν Θεὸ νὰ πάη στὴν Νινευΐ καὶ ἔπρεπε νὰ τὸν ρίξουν στὴν θάλασσα, γιὰ νὰ παύσει ἡ τρικυμία, πρᾶγμα ποὺ ἐν τέλει ἔκαναν, ἔθυσαν θυσίαν στὸν ἀληθινὸν Θεὸν τοῦ Ἰσραήλ. (Ἰωνᾶς Α΄, 16).

β) Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος τῆς Ἀλεξανδρείας Ἐπίσκοπος, παραινεῖ νὰ μὴ συμπροσευχόμαστε μὲ αἱρετικούς, γιὰ νὰ μὴ λάβουν οἱ πιστοὶ λάθος μήνυμα (ἀλλὰ καὶ νὰ μὴ σκανδαλιστοῦν οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ ἑτερόδοξοι ὅτι εἴμαστε ἕν καὶ τὸ αὐτό). Ὅταν κάποιοι δοῦν ἐσᾶς τοὺς ἐν Χριστῷ πιστοὺς νὰ συναντιέστε, νὰ συμπροσεύχεσθε καὶ νὰ ἐπικοινωνεῖτε μὲ ἐκείνους (τοὺς αἱρετικούς), ὁπωσδήποτε, ὑπονοώντας ὅτι κάτι τέτοιο εἶναι ἀδιάφορο, θὰ πέσουν στὸν βόρβορο τῆς ἀσέβειας».

γ) Ὁ ΜΕ΄(45ος) κανόνας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀναφέρει σχετικὰ μὲ τὶς συμπροσευχές:«Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργεῖσαι τι, καθαιρείσθω». (Τὸ αὐτὸ ὁρίζουν καὶ οἱ ΜΣΤ΄ (46ος) καὶ ΞΕ΄ (65ος) Ἀποστολικοὶ Κανόνες, ὡς καὶ ὁ ΛΓ΄ (33ος) τῆς ἐν Λαοδικίᾳ Συνόδου.

δ) «Συμφώνως πρὸς αὐτὴν τὴν στάσιν (τῆς Ἐκκλησίας), στοὺς Ὀρθοδόξους εἶναι ἀπαγορευμένη κάθε συμπροσευχὴ καὶ κάθε λατρευτικὴ ἐπικοινωνία μετὰ τῶν αἱρετικῶν. (Ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς † 1979).

ε) Στὸ μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Μαύρου – ποὺ βρίσκεται σὲ χειρόγραφο στὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης τοῦ Ἁγίου Ὄρους – ἀναφέρεται ὑπὸ τοῦ συγγράψαντος αὐτό, ὅτι, ἐξαναγκάσθηκε ὁ μάρτυς νὰ «συμπροσευχηθεῖ μὲ τὸν Σατανᾶ», (δηλαδὴ μὲ τὸν Μωάμεθ, Μωαμεθανισμό, Ἰσλάμ), ἀπὸ τοὺς ὁμοφύλους του προφανῶς Ἄραβας. Ὅμως ὁ μάρτυς ἀρνήθηκε καὶ ἀπέπτυσε τὴν πλανεμένη πίστη τῶν Ἀράβων. Τότε οἱ Μωαμεθανοὶ τὸν τέντωσαν κάπου καὶ διχοτόμησαν τὸ σῶμα του μὲ τὴν ἰσλαμικὴ μάχαιρα καὶ ἔτσι ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ἄς τὰ ἰδοῦν αὐτά, ὅσοι ἐλαφρᾷ τῇ συνειδήσει συμπροσεύχονται ὄχι μόνον μετὰ τῶν Αἱρετικῶν, ἀλλὰ καὶ μετὰ τῶν Ἀλλοθρήσκων Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ δὴ Ἱεράρχες, ποὺ ἔπρεπε νὰ δείχνουν τὸ καλὸ παράδειγμα στοὺς πιστούς. Νὰ ἀκολουθήσουν καὶ νὰ μιμηθοῦν τὸ παράδειγμα καὶ τὴν γραμμὴ τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων Βουλγαρίας καὶ Γεωργίας, ποὺ ἀπεχώρησαν ἀπὸ τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν», ὡς ἐπιζήμιο διὰ τὴν Ὀρθοδοξία.

Οἱ Αἱρετικοὶ καὶ οἱ Ἀλλόθρησκοι δὲν ἔχουν Ἱεροὺς Κανόνες ποὺ νὰ τοὺς ἀπαγορεύουν τὶς συμπροσευχές. Οἱ Ὀρθόδοξοι ὅμως Χριστιανοί ἔχουν. Καὶ ἄν δὲν ἀνανήψουμε, θὰ μᾶς ζητηθεῖ λόγος ἐν Ἡμέρᾳ Κρίσεως, γιαυτὲς τὶς συμπροσευχὲς μετὰ τῶν εὑρισκομένων στὴν πλάνη καὶ στὸ σκότος. Διάλογον ναί, συμπροσ­ευχὴ ὅμως ὄχι! Διότι προκαλοῦν οἱ συμπροσευχὲς σκάνδαλο στοὺς πιστοὺς καὶ στοὺς ἀπίστους ἀδιαφορία, γιὰ νὰ γνωρίσουν τὴν ἀληθινὴ πίστη.

Ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας πρὶν λίγα χρόνια, ἔκανε εἰσήγηση στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, νὰ πάψουν στοὺς Διαλόγους καὶ στὰ Συνέδρια οἱ συμπροσευχὲς τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς λοιποὺς συνέδρους καὶ συνδιαλεγομένους. Ἀλλὰ φαίνεται δὲν ἔγινε ἀποδεκτή.