Νικηφόρου Θεοτόκη Ἀρχιεπισκόπου Ἀστραχανίου, Χερσῶνος καὶ Σταυρουπόλεως
Ὁ τυφλὸς τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου εἶχε
βεβλαμμένα τὰ ὄμματα τοῦ σώματος, ὑπὸ σωματικῆς ἀσθενείας. Ἡμεῖς ἔχομεν
ἐσκοτισμένους τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς ὑπὸ τῶν ἁμαρτημάτων τῆς
προαιρέσεως. Ἐκεῖνος δὲν ἔβλεπε τὰ ἐπίγεια, ἡμεῖς δὲν βλέπομεν τὰ
ἐπουράνια! Ἀλλὰ ὁ τυφλός, ἀκούσας ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς διήρχετο διὰ τῆς
ὁδοῦ, ὅπου αὐτὸς ἐκάθητο, εὐθὺς μετὰ μεγάλης προθυμίας ἐζήτει τὸ φῶς τῶν
ὀφθαλμῶν αὐτοῦ, κραυγάζων μὲ μεγάλας φωνάς: «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν
με» (Λουκ. η΄ 38), ἡμεῖς δέ, καὶ ἄν πιστεύωμεν ὅτι ὁ αὐτὸς Ἰησοῦς
Χριστὸς εὑρίσκεται ἐνώπιον ἡμῶν διὰ παντός, καὶ ἐὰν λέγωμεν: «Προωρώμην
τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διὰ παντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν, ἵνα μὴ
σαλευθῶ» (Ψ. ιε΄ 8), οὐδόλως ὅμως φροντίζομεν περὶ τῆς συγχωρήσεως τῶν
ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὔτε κραυγάζομεν ἐκ ψυχῆς τὸ «ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαβίδ».
Ἄς μιμηθοῦμε, ἀδελφοί, τὸν τυφλόν, ἄς παρακαλέσουμε καὶ ἡμεῖς προθύμως, ὅπως ἐκεῖνος καὶ ἄς βοήσωμεν καὶ ἡμεῖς ὅπως αὐτός «Ἰησοῦ, Υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησον ὑμᾶς, ἄνοιξον ἡμῶν τὰ ὄμμματα τῆς ψυχῆς, ἵνα ἴδωμεν τὰ θαυμάσιά Σου καί κατανοήσαντες τὴν δύναμιν τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς Σου φωνῆς, ἀπροσκόπτως νὰ πορευθῶμεν τὴν μακαρίαν ὁδὸν τῶν ἁγίων Σου προσταγμάτων».
Ὁ φωτισμὸς τοῦ τυφλοῦ εἶναι μιὰ ἀπόδειξις, μεταξὺ τῶν πολλῶν ἄλλων, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Θεὸς ἀληθινός. Διότι, ποιὸς ἄλλος, δι’ ἑνὸς μόνου προστακτικοῦ λόγου, δύναται νὰ ἀνοίξῃ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ νὰ φωτίσῃ αὐτόν, εἰ μὴ εἷς μόνος, ὁ Παντοδύναμος Θεός; «Ἀνάβλεψον», εἶπεν, Ἐκεῖνος, ὁ Θεὸς ὁ ἀληθινὸς καὶ ὁ Δημιουργός, ὅστις εἶπε «Γενηθήτω φῶς» (Γέν. α΄ 3) καὶ εὐθὺς ἐγένετο τὸ φῶς, ὁ Αὐτός, ἡ παντεξούσιος φωνή, ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, εἶπεν «Ἀνάβλεψον», καὶ ἐφωτίσθη ὁ τυφλός.
Ὁ τυφλὸς οὗτος, περὶ τοῦ ὁποίου ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἱστόρησεν, ἐζήτει ἐλεημοσύνην καθήμενος παρὰ τὴν ὁδόν, τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος συνήντησεν εἰσερχόμενος εἰς τὴν Ἱεριχώ. Ἦτο δὲ ἐξ ὁλοκλήρου τυφλὸς οὗτος ὁ ἄνθρωπος, διότι οὔτε τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἔβλεπεν, οὔτε τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ, τὸ διερχόμενον διὰ τῆς ὁδοῦ, ὅπου αὐτὸς ἐκάθητο. Μόνον δὲ τὸν κρότον καὶ τὸν θόρυβον τοῦ πλήθους, τὸ ὁποῖον ἠκολούθει τὸν Χριστὸν καὶ διήρχετο δι’ ἐκείνης τῆς ὁδοῦ ἤκουσε, καὶ ἠρώτησε: «Τί συμβαίνει;» ἀπεκρίθησαν δὲ πρὸς αὐτὸν οἱ εὑρισκόμενοι κοντά του, ὅτι ὁ Ἰησοῦς, ὁ Ναζωραῖος διαβαίνει. «Καὶ ἐβόησε, λέγων· Ἰησοῦ, Υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με». Εἶχε διδαχθῇ, ὡς φαίνεται, τὰς προρρήσεις τῶν Ἁγίων Προφητῶν, αἱ ὁποῖαι προέλεγον, ὅτι ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου ἔμελλε νὰ γεννηθῇ ἐξ οἴκου καὶ πατριᾶς Δαβίδ, πιστεύσας δὲ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον προκατήγγειλαν οἱ Προφῆται, ἐκραύγαζε μὲ θάρρος: «Ἰησοῦ, Υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με». Καὶ οἱ μὲν διαβαίνοντες ἐπέπληττον καὶ ἤλεγχον αὐτόν, λέγοντες εἰς αὐτὸν νὰ σιωπήσῃ, αὐτὸς δέ, ἐπιμένων καὶ παραμένων ἀνένδοτος εἰς τὴν πίστιν καὶ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν προθυμίαν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, πολὺ περισσότερον ἐκραύγαζεν· εἰσήκουσε δὲ ὁ φιλάνθρωπος τὴν παρακλητικὴν φωνὴν τοῦ τυφλοῦ, εἰσήκουσε τὸ «Ἐλέησόν με, Υἱὲ Δαβίδ», ὅθεν ἐστάθη καὶ δὲν ἐπεριπάτει, σταθείς δέ, διέταξε νὰ φέρωσι τὸν τυφλὸν ἐνώπιον αὐτοῦ. Τότε ἠρώτησεν αὐτόν; «Τί θέλεις ἵνα ποιήσω εἰς σέ;» Ὁ δὲ τυφλὸς ἀπεκρίθη: «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω». Θέλω τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, τοῦτο θέλω παρὰ σοῦ, ὅπως ἴδω τὸ φῶς, ἵνα ἀνοίξῃς τὰ ὀμμάτιά μου.
Ἆραγε, δὲν ἐγνώριζεν ὁ Θεάνθρωπος τί ἐζήτει ὁ τυφλός; Ἄπαγε! Αὐτὸς ὡς Θεὸς ἀληθινός, καὶ τοὺς κρυπτοὺς διαλογισμοὺς τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων ἐγνώριζεν· ἔδειξε δὲ τοῦτο ὅταν ἐφανέρωσε τοὺς διαλογισμοὺς τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, οἵτινες «διελογίζοντο ἐν ἑαυτοῖς λέγοντες ὅτι ἄρτους οὐκ ἐλάβομεν» (Ματθ. ιστ΄ 7). Ὁμοίως, καὶ τοὺς διαλογισμοὺς τῶν Γραμματέων, οἵτινες ἦσαν καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι εἰς τὰς καρδίας αὐτῶν «Τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας;» (Μᾶρκ. ιστ΄ 7). Ἠρώτησεν ὅμως αὐτόν, πρῶτον μέν, διὰ νὰ δείξῃ ὅτι εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν εἶναι ἀναγκαία καὶ ἡ συνδρομὴ τῆς θελήσεως τοῦ ἀνθρώπου· δεύτερον δέ, ἵνα πάντες οἱ εὑρισκόμενοι πλησίον, ἀκούσαντες καὶ ἐξ αὐτοῦ τοῦ στόματος τοῦ τυφλοῦ ὅτι εἶναι τυφλὸς καὶ ζητεῖ τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ, μηδόλως ἀμφιβάλλωσι περὶ τῆς θαυματουργικῆς ἰατρείας αὐτοῦ, τρίτον δέ, διὰ νὰ φανερώση ὅτι, ὄχι ἄλλο τι, ἀλλ’ ἐκεῖνο ὅπερ ἐζήτησεν, ἔλαβεν ὁ τυφλός, ἐκ τούτου δέ, νὰ φανερωθῇ καὶ ἡ πίστις αὐτοῦ.
Αὐτὸς δέ, ἦτο, ὄχι μόνον τυφλός, ἀλλὰ καὶ πάμπτωχος, διότι, καθήμενος εἰς τὴν ὁδόν, ἐζήτει ἐλεημοσύνην· ὅθεν οἱ παρόντες ἠδύναντο νὰ ὑποπτευθῶσιν ὅτι κραυγάζων τὸ «Υἱὲ Δαβίδ», ἐλέησόν με», δὲν ἐζήτει παρὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸ φῶς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἐλεημοσύνην, καθὼς καὶ παρὰ τῶν ἄλλων, οἱ ὁποῖοι διέβαινον ἀπ’ ἐκεῖ. Ἐρωτηθεὶς δὲ καὶ εἰπὼν ὅτι ζητεῖ τὸ φῶς αὐτοῦ, ἀφήρεσε πᾶσαν ὑποψίαν καὶ ἔδειξεν εἰς πάντας τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν αὐτοῦ.
Βλέπε δέ, πὼς ὁ μὲν Θεάνθρωπος κατὰ τὴν συνήθειαν Αὐτοῦ, ἀποδώσας τὸ θαῦμα, ὄχι εἰς τὴν θαυματουργὸν δύναμιν Αὐτοῦ, ἀλλ’ εἰς τὴν πίστιν τοῦ τυφλοῦ, «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», ἐδίδαξε τὴν ἀποφυγὴν τῆς φιλοδοξίας ὁ δὲ ἰατρευθεὶς τυφλός, αἰσθανθεὶς τὸ μέγεθος τῆς εὐεργεσίας, ἔδειξε τὴν εὐγνωμοσύνην αὐτοῦ, δοξολογῶν μὲν τὸν Θεόν, ἀκολουθήσας δὲ τὸν εὐεργέτην αὐτοῦ Ἰησοῦν. Ἀλλὰ καὶ ὁ λαός, ἰδὼν τὸ ἐξαίσιον θαῦμα, ὕμνους καὶ δοξολογίας προσέφερον εἰς τὸν Θεόν.
Εἰς τὴν ἱστορίαν ταύτην μίαν ἁμαρτίαν, ἥτις φαίνεται μὲν πολὺ μικρὰ καὶ ἀβλαβής, αὐτὴ ὅμως εἶναι πολὺ μεγάλη καὶ πολλῆς βλάβης πρόξενος εἰς τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων. Ὁ τυφλὸς πιστεύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι φωτοδότης καὶ παντοδύναμος. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἔχει ὀφθαλμοὺς διὰ νὰ ἴδῃ Αὐτὸν καὶ νὰ προσέλθῃ καὶ νὰ προσπέσῃ πρὸς τοὺς πόδας Αὐτοῦ, καὶ νὰ παρακαλέσῃ Αὐτὸν διὰ τὴν ἰατρείαν αὐτοῦ, κραυγάζει, μεγάλῃ τῇ φωνῇ, «Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με», ὁ δὲ λαός, ὁ συμπορευόμενος μετὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον δὲν συνεργεῖ εἰς τοῦτο τὸ εὐσπλαγχνικὸν ἔργον, ἀλλὰ καὶ ἐμποδίζει αὐτό, ὅσον δύναται.
Ὑπάρχουν, πράγματι, τινὲς ἄνθρωποι, οἵτινες, ὄχι μόνον δὲν συνεργοῦν εἰς τὰ καλὰ ἔργα, ἀλλὰ καὶ ἐμποδίζουν αὐτά. Τοιαύτη εἶναι ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων, ἀδελφοί. Κακότροπε λαέ, ἀντὶ νὰ τρέξῃς εὐθύς, καὶ ἀφοῦ λάβῃς ἐκ τῆς χειρὸς τὸν τυφλὸν καὶ χειραγωγήσῃς αὐτὸν καὶ φέρῃς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ὀνειδίζεις αὐτὸν καὶ ἐπιτιμᾶς καὶ προστάσσεις νὰ σιωπήσῃ; Λαὲ πονηρέ, ἐπειδὴ διὰ τὴν κακοτροπίαν σου δὲν θέλεις νὰ γίνῃς συνεργὸς τοῦ καλοῦ ἔργου, τοὐλάχιστον σιώπα καὶ μὴ ἐμποδίζῃς αὐτὸ διὰ τῶν ἐπιτιμιῶν σου. Αἴτια θὰ ἠδύναντο νὰ εἶναι ἡ ζηλοτυπία, ἡ ἀπροσεξία, ἡ φιλαυτία καὶ ἄλλα μύρια πάθη, μέσα δέ, ὁ ἐμπαιγμός, ὁ ἔλεγχος, ἡ κατάκρισις ἡ συμβουλή, ἀκόμα καὶ οἱ φοβερισμοί, τὰ δεσμὰ καὶ τὰ βασανιστήρια. Ἡ ἁμαρτία αὐτὴ μεταβάλλει τὴν ἄνθρωπον εἰς διάβολον, ἄνομον, ἄδικον, ἀποστάτην καὶ θεομίσητον.
Ἄς μιμηθοῦμε, ἀδελφοί, τὸν τυφλόν, ἄς παρακαλέσουμε καὶ ἡμεῖς προθύμως, ὅπως ἐκεῖνος καὶ ἄς βοήσωμεν καὶ ἡμεῖς ὅπως αὐτός «Ἰησοῦ, Υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησον ὑμᾶς, ἄνοιξον ἡμῶν τὰ ὄμμματα τῆς ψυχῆς, ἵνα ἴδωμεν τὰ θαυμάσιά Σου καί κατανοήσαντες τὴν δύναμιν τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς Σου φωνῆς, ἀπροσκόπτως νὰ πορευθῶμεν τὴν μακαρίαν ὁδὸν τῶν ἁγίων Σου προσταγμάτων».
Ὁ φωτισμὸς τοῦ τυφλοῦ εἶναι μιὰ ἀπόδειξις, μεταξὺ τῶν πολλῶν ἄλλων, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Θεὸς ἀληθινός. Διότι, ποιὸς ἄλλος, δι’ ἑνὸς μόνου προστακτικοῦ λόγου, δύναται νὰ ἀνοίξῃ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ νὰ φωτίσῃ αὐτόν, εἰ μὴ εἷς μόνος, ὁ Παντοδύναμος Θεός; «Ἀνάβλεψον», εἶπεν, Ἐκεῖνος, ὁ Θεὸς ὁ ἀληθινὸς καὶ ὁ Δημιουργός, ὅστις εἶπε «Γενηθήτω φῶς» (Γέν. α΄ 3) καὶ εὐθὺς ἐγένετο τὸ φῶς, ὁ Αὐτός, ἡ παντεξούσιος φωνή, ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, εἶπεν «Ἀνάβλεψον», καὶ ἐφωτίσθη ὁ τυφλός.
Ὁ τυφλὸς οὗτος, περὶ τοῦ ὁποίου ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἱστόρησεν, ἐζήτει ἐλεημοσύνην καθήμενος παρὰ τὴν ὁδόν, τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος συνήντησεν εἰσερχόμενος εἰς τὴν Ἱεριχώ. Ἦτο δὲ ἐξ ὁλοκλήρου τυφλὸς οὗτος ὁ ἄνθρωπος, διότι οὔτε τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἔβλεπεν, οὔτε τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ, τὸ διερχόμενον διὰ τῆς ὁδοῦ, ὅπου αὐτὸς ἐκάθητο. Μόνον δὲ τὸν κρότον καὶ τὸν θόρυβον τοῦ πλήθους, τὸ ὁποῖον ἠκολούθει τὸν Χριστὸν καὶ διήρχετο δι’ ἐκείνης τῆς ὁδοῦ ἤκουσε, καὶ ἠρώτησε: «Τί συμβαίνει;» ἀπεκρίθησαν δὲ πρὸς αὐτὸν οἱ εὑρισκόμενοι κοντά του, ὅτι ὁ Ἰησοῦς, ὁ Ναζωραῖος διαβαίνει. «Καὶ ἐβόησε, λέγων· Ἰησοῦ, Υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με». Εἶχε διδαχθῇ, ὡς φαίνεται, τὰς προρρήσεις τῶν Ἁγίων Προφητῶν, αἱ ὁποῖαι προέλεγον, ὅτι ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου ἔμελλε νὰ γεννηθῇ ἐξ οἴκου καὶ πατριᾶς Δαβίδ, πιστεύσας δὲ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον προκατήγγειλαν οἱ Προφῆται, ἐκραύγαζε μὲ θάρρος: «Ἰησοῦ, Υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με». Καὶ οἱ μὲν διαβαίνοντες ἐπέπληττον καὶ ἤλεγχον αὐτόν, λέγοντες εἰς αὐτὸν νὰ σιωπήσῃ, αὐτὸς δέ, ἐπιμένων καὶ παραμένων ἀνένδοτος εἰς τὴν πίστιν καὶ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν προθυμίαν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, πολὺ περισσότερον ἐκραύγαζεν· εἰσήκουσε δὲ ὁ φιλάνθρωπος τὴν παρακλητικὴν φωνὴν τοῦ τυφλοῦ, εἰσήκουσε τὸ «Ἐλέησόν με, Υἱὲ Δαβίδ», ὅθεν ἐστάθη καὶ δὲν ἐπεριπάτει, σταθείς δέ, διέταξε νὰ φέρωσι τὸν τυφλὸν ἐνώπιον αὐτοῦ. Τότε ἠρώτησεν αὐτόν; «Τί θέλεις ἵνα ποιήσω εἰς σέ;» Ὁ δὲ τυφλὸς ἀπεκρίθη: «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω». Θέλω τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, τοῦτο θέλω παρὰ σοῦ, ὅπως ἴδω τὸ φῶς, ἵνα ἀνοίξῃς τὰ ὀμμάτιά μου.
Ἆραγε, δὲν ἐγνώριζεν ὁ Θεάνθρωπος τί ἐζήτει ὁ τυφλός; Ἄπαγε! Αὐτὸς ὡς Θεὸς ἀληθινός, καὶ τοὺς κρυπτοὺς διαλογισμοὺς τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων ἐγνώριζεν· ἔδειξε δὲ τοῦτο ὅταν ἐφανέρωσε τοὺς διαλογισμοὺς τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, οἵτινες «διελογίζοντο ἐν ἑαυτοῖς λέγοντες ὅτι ἄρτους οὐκ ἐλάβομεν» (Ματθ. ιστ΄ 7). Ὁμοίως, καὶ τοὺς διαλογισμοὺς τῶν Γραμματέων, οἵτινες ἦσαν καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι εἰς τὰς καρδίας αὐτῶν «Τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας;» (Μᾶρκ. ιστ΄ 7). Ἠρώτησεν ὅμως αὐτόν, πρῶτον μέν, διὰ νὰ δείξῃ ὅτι εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν εἶναι ἀναγκαία καὶ ἡ συνδρομὴ τῆς θελήσεως τοῦ ἀνθρώπου· δεύτερον δέ, ἵνα πάντες οἱ εὑρισκόμενοι πλησίον, ἀκούσαντες καὶ ἐξ αὐτοῦ τοῦ στόματος τοῦ τυφλοῦ ὅτι εἶναι τυφλὸς καὶ ζητεῖ τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ, μηδόλως ἀμφιβάλλωσι περὶ τῆς θαυματουργικῆς ἰατρείας αὐτοῦ, τρίτον δέ, διὰ νὰ φανερώση ὅτι, ὄχι ἄλλο τι, ἀλλ’ ἐκεῖνο ὅπερ ἐζήτησεν, ἔλαβεν ὁ τυφλός, ἐκ τούτου δέ, νὰ φανερωθῇ καὶ ἡ πίστις αὐτοῦ.
Αὐτὸς δέ, ἦτο, ὄχι μόνον τυφλός, ἀλλὰ καὶ πάμπτωχος, διότι, καθήμενος εἰς τὴν ὁδόν, ἐζήτει ἐλεημοσύνην· ὅθεν οἱ παρόντες ἠδύναντο νὰ ὑποπτευθῶσιν ὅτι κραυγάζων τὸ «Υἱὲ Δαβίδ», ἐλέησόν με», δὲν ἐζήτει παρὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸ φῶς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἐλεημοσύνην, καθὼς καὶ παρὰ τῶν ἄλλων, οἱ ὁποῖοι διέβαινον ἀπ’ ἐκεῖ. Ἐρωτηθεὶς δὲ καὶ εἰπὼν ὅτι ζητεῖ τὸ φῶς αὐτοῦ, ἀφήρεσε πᾶσαν ὑποψίαν καὶ ἔδειξεν εἰς πάντας τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν αὐτοῦ.
Βλέπε δέ, πὼς ὁ μὲν Θεάνθρωπος κατὰ τὴν συνήθειαν Αὐτοῦ, ἀποδώσας τὸ θαῦμα, ὄχι εἰς τὴν θαυματουργὸν δύναμιν Αὐτοῦ, ἀλλ’ εἰς τὴν πίστιν τοῦ τυφλοῦ, «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», ἐδίδαξε τὴν ἀποφυγὴν τῆς φιλοδοξίας ὁ δὲ ἰατρευθεὶς τυφλός, αἰσθανθεὶς τὸ μέγεθος τῆς εὐεργεσίας, ἔδειξε τὴν εὐγνωμοσύνην αὐτοῦ, δοξολογῶν μὲν τὸν Θεόν, ἀκολουθήσας δὲ τὸν εὐεργέτην αὐτοῦ Ἰησοῦν. Ἀλλὰ καὶ ὁ λαός, ἰδὼν τὸ ἐξαίσιον θαῦμα, ὕμνους καὶ δοξολογίας προσέφερον εἰς τὸν Θεόν.
Εἰς τὴν ἱστορίαν ταύτην μίαν ἁμαρτίαν, ἥτις φαίνεται μὲν πολὺ μικρὰ καὶ ἀβλαβής, αὐτὴ ὅμως εἶναι πολὺ μεγάλη καὶ πολλῆς βλάβης πρόξενος εἰς τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων. Ὁ τυφλὸς πιστεύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι φωτοδότης καὶ παντοδύναμος. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἔχει ὀφθαλμοὺς διὰ νὰ ἴδῃ Αὐτὸν καὶ νὰ προσέλθῃ καὶ νὰ προσπέσῃ πρὸς τοὺς πόδας Αὐτοῦ, καὶ νὰ παρακαλέσῃ Αὐτὸν διὰ τὴν ἰατρείαν αὐτοῦ, κραυγάζει, μεγάλῃ τῇ φωνῇ, «Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με», ὁ δὲ λαός, ὁ συμπορευόμενος μετὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον δὲν συνεργεῖ εἰς τοῦτο τὸ εὐσπλαγχνικὸν ἔργον, ἀλλὰ καὶ ἐμποδίζει αὐτό, ὅσον δύναται.
Ὑπάρχουν, πράγματι, τινὲς ἄνθρωποι, οἵτινες, ὄχι μόνον δὲν συνεργοῦν εἰς τὰ καλὰ ἔργα, ἀλλὰ καὶ ἐμποδίζουν αὐτά. Τοιαύτη εἶναι ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων, ἀδελφοί. Κακότροπε λαέ, ἀντὶ νὰ τρέξῃς εὐθύς, καὶ ἀφοῦ λάβῃς ἐκ τῆς χειρὸς τὸν τυφλὸν καὶ χειραγωγήσῃς αὐτὸν καὶ φέρῃς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ὀνειδίζεις αὐτὸν καὶ ἐπιτιμᾶς καὶ προστάσσεις νὰ σιωπήσῃ; Λαὲ πονηρέ, ἐπειδὴ διὰ τὴν κακοτροπίαν σου δὲν θέλεις νὰ γίνῃς συνεργὸς τοῦ καλοῦ ἔργου, τοὐλάχιστον σιώπα καὶ μὴ ἐμποδίζῃς αὐτὸ διὰ τῶν ἐπιτιμιῶν σου. Αἴτια θὰ ἠδύναντο νὰ εἶναι ἡ ζηλοτυπία, ἡ ἀπροσεξία, ἡ φιλαυτία καὶ ἄλλα μύρια πάθη, μέσα δέ, ὁ ἐμπαιγμός, ὁ ἔλεγχος, ἡ κατάκρισις ἡ συμβουλή, ἀκόμα καὶ οἱ φοβερισμοί, τὰ δεσμὰ καὶ τὰ βασανιστήρια. Ἡ ἁμαρτία αὐτὴ μεταβάλλει τὴν ἄνθρωπον εἰς διάβολον, ἄνομον, ἄδικον, ἀποστάτην καὶ θεομίσητον.