Πόσον εἶναι ἀναγκαῖος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν σωτηρίαν μας; Ὅσον εἶναι ἀναγκαῖον τὸ ψωμὶ διὰ τὴν ζωήν μας.

Κυριακή Δ΄ Λουκᾶ (Λουκ. η΄ 5-15)

Περὶ τοῦ Εὐαγγελικοῦ Κηρύγματος

Ἠλία Μηνιάτη Ἐπισκόπου Κερνίκης καὶ Καλαβρύτων, τοῦ Κεφαλλῆνος

Μυστικὴ μάνδρα εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ· λογικὰ πρόβατα εἶναι οἱ χριστιανοί. Ποιμένες τῶν προβάτων εἶναι οἱ ἀρχιερεῖς· λύκος, μάλιστα λέοντας, καθὼς λέγει ὁ Πέτρος, εἶναι ὁ διάβολος, ὁποῦ περιτριγυρίζει τὴν μάνδρα τοῦ Χριστοῦ καὶ πασχίζει νὰ καταφάγῃ τοῦ Χριστοῦ τὰ πρόβατα· «ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος, ὡς λέων ὠρυόμενος, περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίει». Φύλακες τῆς ἱερᾶς μάνδρας εἶναι οἱ διδάσκαλοι καὶ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου κηρύττουσιν, ὅπου φωνάζουσι καὶ ἐξυπνοῦσι τοὺς ποιμένας καὶ διώκουσι τὸν λύκον, καὶ φυλάττουσι τὰ πρόβατα. Λέγει ὁ Μ. Βασίλειος πὼς ὁ λαγωὸς δὲν φοβεῖται τόσον τὴν βροντήν, ὅσον φοβεῖται ὁ διάβολος τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου· ὅταν ἀκούσῃ νὰ κηρύττεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τρέμει καὶ φεύγει μακρὰν καὶ ἀφανίζεται.

Καὶ ἀληθινὰ ὁ διάβολος κανένα πρᾶγμα δὲν πάσχει νὰ κάμῃ μὲ μεγαλυτέραν σπουδήν, ὅσον νὰ σηκώσῃ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ νὰ διώξῃ ὅπου καὶ ἄν εὑρίσκωνται, τοὺς κήρυκες καὶ διδασκάλους τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ διατί; Διὰ νὰ εἶναι ἡ μάνδρα τοῦ Χριστοῦ χωρὶς φύλακας καὶ αὐτὸς νὰ ἔχῃ καιρὸν νὰ κατατρώγῃ τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ…

Ἀλλὰ τάχα, δὲν εἶναι λόγος Θεοῦ τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, ὅπου ἀναγιγνώσκονται καθ’ ἑκάστην εἰς τὴν Λειτουργίαν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς; Ναί· ἀλλὰ ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Εὐαγγελίου, ὁποῦ κάμνει ὁ ἱερεύς, δὲν φέρει ἐκεῖνον τὸν καρπὸν ὅπου φέρει ἡ ἐξήγησις τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ βιβλίον τοῦ Ἡσαΐου, τοῦ Προφήτου, ὅπου ἀνεγίνωσκεν ὁ εὐνοῦχος Κανδάκης βασιλίσσης Αἰθιόπων, δὲν ὠφέλησε τὸν εὐνοῦχον, παρὰ ὅταν τοῦ τὸ ἐξήγησεν ὁ Ἀπόστολος Φίλιππος: «ἆραγε γινώσκεις ἅ ἀναγινώσκεις;» (Πράξ. η΄ 30).

Ἠμπορῶ νὰ εἰπῶ καὶ ἐγώ, τόσον πρὸς ἐκεῖνον τὸν ἱερέα, ὅπου ἀναγινώσκει, ὅσον καὶ πρὸς ἐκεῖνον τὸν χριστιανὸν ὁποῦ ἀκούει τὸ Εὐαγγέλιον, «ἆραγε γινώσκεις ἅ ἀναγινώσκεις»; Τί τὸ κρύπτομεν; Ἄς τὸ ὁμολογήσωμεν φανερά! Δὲν τὸ καταλαμβάνει οὔτε ἐκεῖνος ὅπου ἀναγινώσκει, οὔτε ἐκεῖνος ὅπου ἀκούει. Καὶ λοιπόν, ποῖον ὄφελος ἠμπορεῖ νὰ γένη; Ποῖος καρπὸς σωτηρίας; Ἀλλ’ ὅταν ὁ διδάσκαλος καὶ κήρυξ ἐξηγῆ τὴν ἔννοιαν, ἑρμηνεύῃ τὰς παραβολάς, ὅταν ἀποκαλύπτῃ τὰ μυστήρια, τότε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει δύναμιν· τότε γίνεται ζῶν καὶ ἐναργής, καθὼς λέγει ὁ Παῦλος· τότε γίνεται ἐκείνη ἡ δίστομος μάχαιρα ὁποῦ διαπερνᾶ, ὅπου πλήττει, ὅπου λαβώνει τὰς καρδίας τῶν ἀκουόντων, ὅπου παρακινεῖ εἰς κατάνυξιν, ὅπου σύρει εἰς μετάνοιαν καὶ φέρει εἰς καρποφόρον σωτηρίαν.

Αὐτὸ εἶναι τὸ μέγα, τὸ ὑψηλόν, τὸ σωτήριον ἐπάγγελμα τῶν ἱεραποστόλων, τοὺς ὁποίους πρεπόντως ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία σέβεται μὲ ἐξαίρετον τιμήν, διατὶ αὐτοὶ εἶναι τοῦ Θεανθρώπου Λόγου τὰ θεόπνευστα στόματα, τῆς θείας οἰκονομίας οἱ θεόκλητοι συνεργοί, τῆς παγκοσμίου σωτηρίας καὶ δικαιοσύνης οἱ πνευματοφόροι κήρυκες, τῆς Ἐκκλησίας οἱ ἀσάλευτοι στῦλοι, οἱ πιστοὶ οἰκονόμοι τῆς νέας Χάριτος.

Εἶναι τινὰς νεκρός, εἰς τὴν ἀσέβειαν ἤ τὴν ἁμαρτίαν; Εἶναι τινὰς πλανεμένος ἤ εἰς τὸ σκότος τῆς αἱρέσεως; Ποῖος δύναται νὰ τὸν ἀναστήσῃ; Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁποῦ εἶναι ζωή. Ποῖος εἶναι εἰς τὴν ὁδὸν τῆς διεστραμμένης ζωῆς, ποῖος εἶναι ἄρρωστος εἰς τὴν ψυχήν; Ποῖος δύναται νὰ τὸν φωτίσῃ ἤ νὰ τὸν ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας; Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁποῦ εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ ἀλήθεια. Εἶναι σκληρὸς εἰς τὴν καρδίαν; Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ τὸν μαλακώνει. Τὸν ἰατρεύει. Εἶναι ἁμαρτωλὸς ἀμετανόητος; Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ τὸν σύρει εἰς τὴν μετάνοιαν. Οἱ χριστιανοὶ χρειάζονται νὰ ἠξεύρωσι ποῖα εἶναι τὰ ἄρθρα τῆς πίστεως, ποῖαι αἱ ἐντολαὶ τοῦ Θεοῦ, ποῖα τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ποῖα τὰ θανάσιμα ἁμαρτήματα, ποῖαι αἱ ἀρεταὶ τῆς χριστιανικῆς πολιτείας, ποῖον τὸ χρέος τοῦ χριστιανοῦ, καὶ ἐὰν δὲν εἶναι τινὰς νὰ τὰ ἑρμηνεύσῃ, καὶ ποῖος λοιπόν; «Καὶ πῶς ἀκούσωσι χωρὶς κηρύσσοντας»; Χειρότερην ἀπὸ ἐτούτην τὴν πεῖναν δὲν ἠμπορεῖ νὰ πέμψῃ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Πόσον εἶναι ἀναγκαῖος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν σωτηρίαν μας; Ὅσον εἶναι ἀναγκαῖον τὸ ψωμὶ διὰ τὴν ζωήν μας. Ἄρτος ἀγγέλων ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ᾧ ψυχαὶ τρέφονται, Θεὸν πεινῶσαι». Ὅσον εἶναι ἀναγκαῖοι οἱ κύνες – φύλακες εἰς τὴν μάνδραν τῶν προβάτων.

Λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μόνον ἐκεῖνος ὁποῦ κηρύττομεν ἀπ’ ἄμβωνος, τὸν ὁποῖον ἤ ποτὲ δὲν ἀκούομεν ἤ πολλὰ ὀλίγες φορές. Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον καὶ αἱ ἄλλαι θεῖαι Γραφαὶ καὶ ἱεραὶ Ἀκολουθίαι, ὁποῦ ἀναγινώσκουσι καὶ ψάλλουσιν οἱ ἱερεῖς, τὸν ὁποῖον ἔχομεν νὰ ἀκούωμεν ὅλας τὰς Κυριακὰς καὶ ἑορτάς, διωρισμένας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. Τώρα, τοῦτος ὁ θεῖος λόγος, ὡσὰν τὸν σπόρον τῆς σημερινῆς παραβολῆς, ὅπου ἔπεσεν ὅλος εἰς τὴν ὁδὸν ἤ ὡσὰν εἰς τὴν πέτραν ἤ ὡσὰν μέσα εἰς τὰς ἀκάνθας, καὶ δὲν κάνει ὁλότελα καρπόν, ἡ ἀφορμὴ εἶναι ἐτούτη: ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, ἄλλοι ἔρχονται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ κορμί, μὲ τὸν νοῦν, ὁ Θεὸς ἠξεύρει ποῦ ἀεροβατοῦσι, καὶ δὲν ἔχουσι προσοχὴν καὶ εὐλάβειαν, καὶ ἄλλοι δὲν ἔρχονται καὶ δὲν ἀκούουσιν. Κι οἱ μισοὶ ποὺ ἔρχονται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἔρχονται χωρὶς συντριβήν, χωρὶς κατάνυξιν. Ἐδῶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πέφτει ὡσὰν εἰς πέτραν, εἰς μίαν καρδίαν στερεὰν εἰς τὴν ἕξιν καὶ εἰς τὸ πεῖσμα τῆς κακῆς συνηθείας, δὲν κάνει ρίζαν, καὶ ξηραίνεται. Ἀναγινώσκεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, ὁ Ἀπόστολος καὶ τὰ λοιπά, καὶ πέφτει ὡσὰν εἰς τὸν δρόμον· οἱ διαβάται καὶ τὰ πετεινά, οἱ μάταιοι λογισμοί, τὸν διασκορπίζουσιν. Ἔρχονται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ δὲν κάνουσι μίαν ἀληθινὴν προσευχὴν νὰ ἡσυχάσωσι, νὰ ἀνεβάσωσι τὸν νοῦν τους πρὸς τὸν Θεόν. Εἶναι γεμᾶτος, φορτωμένος, βεβαρυμένος ἀπὸ ὅλας τὰς ἔγνοιας, τὰς μερίμνας καὶ φροντίδας τοῦ κόσμου, ἐδῶ εἶναι αἱ ἄκανθαι, αἱ πολλαί, ἐδῶ μέσα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πνίγεται. Ἐδῶ δὲν γίνεται κανένα καλόν. Διὰ νὰ κάμῃ καρπὸν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ὠφελοῦνται ἐκεῖνοι ὁποῦ ἔρχονται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, πρέπει νὰ ἔρχωνται μὲ προσοχὴν καὶ εὐλάβειαν, μὲ συντριβὴν καὶ κατάνυξιν, μὲ συστολὴν καὶ προσευχήν. Ὤ, τί μάταιος κόπος! Πόσον πολὺς ὁ σπόρος καὶ πόσος ὀλίγος ὁ καρπός! Ὁ γεωργός, ὁ κήρυξ καὶ διδάσκαλος τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου σπέρνει μὲ καρδίαν πρόθυμον, μὲ χεῖρα ἀνοικτήν, μὲ ἐλπίδα ἀγαθήν, ἀλλὰ μόνον τὸ ὀλιγώτερον μέρος πέφτει εἰς τὴν καλὴν γῆν, καὶ τοῦτο μόνον ριζώνει, τοῦτο μόνον βλαστάνει, τοῦτο μόνον καρποφορεῖ. Δηλαδὴ εἰς κάποιας ψυχὰς εὐλαβητικάς, ὁποῦ τὸν ἀκούουσι μετὰ χαρᾶς, ὁποῦ τὸν φυλάττουσι μὲ ἐπιμέλειαν καὶ ἀποδίδει πολλαπλάσιον καρπὸν σωτηρίας καὶ δικαιοσύνης.

Ἀπόσπασμα. Πηγή: Διδαχαὶ καὶ Λόγοι Ἐκδ. Ρηγοπούλου